O zmianie trybu życia

     No, to wróciłem.

     Niby nie ruszałem się z miejsca, ale tak naprawdę, to odbyłem właśnie daleką podróż do innego świata…

     Oups... Ale to zabrzmiało! Nie, nie aż tak daleką i nie do aż tak innego. Po prostu, na jakiś czas musiałem zmienić tryb życia. A u podstaw tej decyzji (nie mojej!) leży ekonomia. A ściślej – brak rąk do pracy w mojej firmie. Nie wiem, co go spowodowało – podobno epidemia sezonowych chorób. Dość, że nie dało się obsadzić wielu stanowisk na kilku liniach produkcyjnych, zatem z pomocą musieli przyjść pracownicy biurowi, którzy akurat nie mieli żadnych pilnych zadań. A ponieważ właśnie z satysfakcją i przytupem skończyłem jedno ze swoich, stałem się idealnym kandydatem na „niewykwalifikowanego pracownika fizycznego”.

     Ponieważ praca fizyczna w zakładzie przemysłowym wymaga również wielu specyficznych umiejętności, a czasu na długie szkolenia nie było, stanąłem po prostu przy taśmie i pomagałem w odbiorze półproduktów. Proste czynności, którym bez trudu sprostałby nawet szympans. Tyle tylko, że bardzo wyczerpujące fizycznie. I nie chodzi o zmęczenie – choć to również dawało się we znaki. Chodziło o to, że w moim wieku już nie wypada być zupełnie zdrowym, bo nie byłoby o czym rozmawiać przy stole, w czasie rodzinnych spotkań. Znacie to, prawda? Jak poszczególni członkowie rodziny licytują się na dolegliwości?

     Licytację rozpoczyna ciotka, którą rwie kolano. Wujek przebija bólami w krzyżu. Druga ciotka podbija na drętwiejącą rękę (akurat prawą!). No to drugi wujek rzuca bóle w klatce piersiowej i fatalne wyniki krwi. Ciotka zastanawia się przez chwilę, po czym wyciąga asa – po każdym posiłku ma bóle z prawej strony brzucha… I tak dalej, i temu podobne, a następnym obowiązkowym tematem jest beznadziejna służba zdrowia.

     Dość, że pewne dolegliwości nie ominęły również mnie. Głównie ortopedyczne. I te właśnie dały mi się we znaki podczas tego szarpania się z półproduktami. A nadmieniam, że stojąca praca przy taśmie, w produkcji wielkoseryjnej trwa cały czas i nie ma kiedy dać wytchnienia bolącym kościom i dawno nie używanym mięśniom. Czas cyklu jest wykalkulowany co do sekundy i rozpisany na poszczególne ruchy. Już po drugiej godzinie bolało mnie wszystko, włącznie z włosami. Nawet w takich miejscach, o których nie wiedziałem, że w ogóle są tam jakieś narządy. A do wyczekiwanej krótkiej przerwy jeszcze tyle czasu!

     Po jednym dniu takiej pracy definitywnie zrozumiałem, że niestety, młodość, nawet ta druga, ponoć lepsza, już dawno opuściła moje biedne ciało. Poczułem się stary, schorowany, zdegenerowany przez siedzący tryb życia i obolały w każdym możliwym skrawku swojej objętości. Dobrze, że wtedy padał deszcz, co rankiem zmusiło mnie do przyjechania samochodem. Gdybym przyjechał rowerem, jak to mam w zwyczaju, zostałbym w pracy na noc – bo nie byłem w stanie pedałować do domu. Na parking szedłem chyba z kwadrans, ostrożnie stawiając obolałe stopy.

     Do tego całkowita zmiana trybu życia, co rozregulowało mnie zupełnie. Wstać trzeba było wcześniej, aby zdążyć przebrać się w robocze ciuchy i na czas stanąć przy taśmie. Moja dieta, rozpisana na pięć skromnych posiłków w ciągu dnia, popełniła samobójstwo. Rano, przed wyjściem, szybka owsianka – wmuszona w siebie, bo rano jeść mi się nie chce. A dopiero po powrocie do domu obiad. O tym, by zjeść coś w czasie przerwy, nie było mowy. Pierwsza przerwa za wcześnie, kiedy owsianka w żołądku wciąż jeszcze pęcznieje i ma się całkiem dobrze, a druga za krótka, żeby chociaż herbata zdążyła się zaparzyć. Zatem mój układ pokarmowy zaczął protestować już drugiego dnia. Ale co robić? Zacisnąłem zęby i postanowiłem wytrzymać.

     Tak przeżyłem tydzień. Ostatniego dnia bolało już trochę mniej i poczułem, że mi się nawet ta praca podoba. Żadnego użerania się ze skomplikowanymi systemami, żadnej odpowiedzialności, żadnych terminów, żadnego przestrzegania nieżyciowych, z pomiędzy pośladów wyciągniętych norm… Przyznam, że psychicznie odpocząłem, jedynie fizycznie zajechałem sam siebie na tyle, że po południu nie byłem w stanie usiąść do komputera, bo za bardzo bolał mnie kręgosłup. Stąd moje milczenie.

     No, ale skończył się ów okres mojej nieplanowanej aktywności fizycznej – i wróciłem do biura, degenerować się dalej, przez nieruchome siedzenie przed ekranem. No, może tylko trochę gorzej mi się siedzi.