O wspólnym mianowniku księdza i myśliwego

     Pozornie wydaje się, że księdza i myśliwego dzielą kilometry. Cóż bowiem mogą mieć ze sobą wspólnego? Pomijam tu mojego znajomego księdza-myśliwego, bo to jednak rzadkość. I rzeczywiście, obie te profesje nie mają wiele wspólnego. Ale za to zrzeszające ich organizacje...

     Zarówno Kościół, jak i Polski Związek Łowiecki, to organizacje o bardzo rozbudowanych i wielowiekowych tradycjach, co samo w sobie jeszcze nie jest niczym złym. Powoduje to jednak sporą bezwładność, jeśli chodzi o wprowadzenie jakichkolwiek zmian. Tak się składa, że kierownictwo zwykle spoczywa w rękach tej starszej części członków, a oni niechętni są wszelkiej ewolucji i w ogóle "kiedyś to było!". 

     Niechęć do zmian to jedno. Ale podobieństw jest więcej. Na przykład, obie te organizacje są kółkami wzajemnej adoracji, w których ręka rękę myje. Obie są zamkniętymi klanami, kastami i niewiele z tego, co się w nich dzieje, przedostaje się na zewnątrz. Wszelkie nieprawidłowości, jakie się w nich zdarzają, zamiatane są pod dywan. Z zewnątrz obie wydają się spójne i solidarne do tego stopnia, że postrzega się je jako monolity. I siłą rzeczy, każdemu z jej członków społeczeństwo jest skłonne przypisać cały zestaw cech, które jego zdaniem występują w całej organizacji.

     Stąd właśnie „wiemy”, że każdy ksiądz to seksualny drapieżnik, najczęściej homoseksualista, który w rzeczywistości nie ma nic ludziom do zaofiarowania, oprócz kilku wyuczonych na blachę banałów. Jego życie kręci się wokół gromadzenia pieniędzy, którymi rzekomo tak pogardza, hulaszczym życiu i żerowaniu na naiwności emerytów. A myśliwy – wiadomo – zapijaczony morderca, sadysta, człowiek folgujący swoim najniższym instynktom i jeszcze się tym chełpiący.

     Obie organizacje zawdzięczają te opinie jedynie pewnej – niewielkiej nawet – liczbie swych członków. Tych, których nie udaje się zdyscyplinować, nauczyć profesjonalizmu i nakłonić do przyzwoitego zachowania. Oni właśnie odpowiedzialni są za postrzeganie zarówno Kościoła, jak i PZŁ. To ci pazerni księża, łasi na kasę, wciąż zbierający „na przeciekający dach”. To ci nieodpowiedzialni myśliwi, którzy najpierw, cytując klasyka, „dają w szyję”, a potem biorą do ręki broń. To ci klerycy, z Drobina i Dąbrowy Górniczej, głośno potępiający homoseksualistów i współżycie bez uprzedniego sakramentu, a jednocześnie sami nie mający w tym kierunku żadnych hamulców, odbierają Kościołowi resztki wiarygodności. To ci kłusownicy – bo trudno nazwać ich myśliwymi – strzelający do chronionych gatunków, albo ciężarnych samic – i to często w okresie ochronnym – przypinają całej organizacji opinię plemienia barbarzyńców. To biskupi, starannie ukrywający księży-pedofilów przed odpowiedzialnością. To nieodpowiedzialni strzelcy, którzy biorą na cel nie rozpoznane, poruszające się „coś”, bo to na pewno dzik.

     Można mnożyć te przykłady, ale po co? Samo narzekanie jeszcze nigdy nic nie dało – wiem coś o tym, bo narzekanie to mój ulubiony sport.

     A przecież wiem, że są na świecie księża oddani ludziom, gotowi nieść pomoc nie tylko duchową. Dobrzy ludzie, których nie zepsuł nawet archaiczny model kształcenia w seminariach. Duchowni, którzy nie tylko nie są pazerni, ale wręcz przeciwnie, nieraz pomogą człowiekowi w potrzebie – osobiście takiego znałem!

     Są też myśliwi, doskonale znający swój fach, znakomici selekcjonerzy, potrafiący odróżnić słabszą sztukę od tych w pełni sił, którym nie zależy na trofeach za wszelką cenę. Ci, którzy zarywają nocki, aby pilnować pól, którzy uczciwie dostarczają dziczyznę na rynek, podobnie jak rzeźnicy robią to z wieprzowiną.

     Są na świecie księża, pracujący w hospicjach i organizacjach dobroczynnych, poświęcający swoje życie tym, z których los gorzko zakpił.

     Są odpowiedzialni myśliwi, którzy najpierw starannie rozładują broń i schowają ją do futerału, zanim chwycą za kielich z tradycyjną, myśliwską nalewką i wzniosą toast na zakończenie polowania.

     Mój znajomy ksiądz-myśliwy przypadkiem – a może wynikało to z jego charakteru – nie miał na sumieniu powszechnych grzechów żadnej z tych dwu organizacji. A cięgi zbierał za obie.

     Niestety, jeśli chcemy przywrócić obu tym organizacjom, jeśli już nie chwałę, to przynajmniej jakiś znaczący stopień tolerancji w społeczeństwie, nie da się tego zrobić bez surowych kar dla tych, którzy zasad nie przestrzegają.

     Księża-przestępcy muszą być bezwzględnie wydalani ze stanu duchowego i niezwłocznie wydawani w ręce organów ścigania. Żaden hierarcha nie może udawać, że nic się nie stało. Nie może być tak, że przestępca w sutannie staje jedynie przed wewnętrznym sądem podobnych sobie grzeszników, zainteresowanych jedynie uniknięciem skandalu. Każdy myśliwy, przyłapany na gorącym uczynku łamania prawa i etyki łowieckiej, musi zostać bezwzględnie usunięty z PZŁ, trzeba mu skonfiskować broń, a za swe czyny musi odpowiedzieć przed prokuraturą. I na miłość boską - badania! Obowiązkowe badania! Ja, pracujący za biurkiem konstruktor, musze co roku przejść badania, dopuszczające mnie do pracy ZA BIURKIEM! A myśliwy, który posługuje się ostrą bronią - nie musi. Absurd.

     Obie te stajnie Augiasza trzeba oczyścić najpierw od środka – i to gruntownie oczyścić!

     I w obu jest to niemal niemożliwe – bo obie są hermetycznie zamkniętymi kręgami, kierowanymi przez "miłujący tradycję" beton.