Wspomnienie z wakacji

 Czyli o zależnościach między końskim łbem i astronomią

     Był pogodny, letni dzień we Władysławowie, gdy trzymając się za ręce, jak parka nastolatków, wróciliśmy na swoją kwaterę, zmęczeni długim marszem. Koleżanka Małżonka zażyczyła sobie sangrii z wodą, więc spełniając jej życzenie, zrobiłem także sobie. Usiedliśmy przy stole i włączyliśmy telewizor – czas na odpoczynek innego rodzaju.

     A w TV informacja o Nocy Perseidów! To dziś!

     Niebo było bezchmurne – idealne warunki do obserwacji. Jedyny minus – to miejskie latarnie. Cóż, Władysławowo to dość duża miejscowość, jasno oświetlona. Gdzie znaleźć ciemne miejsce?

     - No jak to gdzie? – wzruszyłem ramionami. – Na plaży!

     - To najpierw pójdziemy zobaczyć zachód słońca, a potem poczekamy, aż zrobi się ciemno.

     Wydawało się, że to świetny pomysł! Ale okazało się, że nie do końca i to aż z dwóch powodów. Pierwszy odkryliśmy od razu, gdy tylko poczuliśmy pod stopami nadmorski piasek. Otóż, plaża we Władysławowie skierowana jest na północny wschód, o czym żadne z nas nie pomyślało. Skutek był taki, że widok zachodu słońca, tonącego w morzu, został całkowicie przysłonięty przez przylądek Rozewie i widzieliśmy tylko jaskrawo pomarańczową łunę na niebie. I tyle było z romantycznego wieczoru.

     Potem momentalnie zrobiło się zimno. To jednak był już sierpień i zaczynały się chłodne noce. Dopóki słońce przygrzewało – upał niesamowity. Ale gdy tylko zaszło – od razu chłód. Mieliśmy ze sobą lekkie kurtki, ale i tak od nóg zaczynało nas ziębić. I tu pojawił się drugi powód, dla którego pomysł dostał później bardzo niską ocenę. Niebo za nic nie chciało pociemnieć. Wciąż było jasne, bez żadnej gwiazdy. Jak tu zobaczyć Perseidy? Czekamy i czekamy, a ono dalej jasne i bezgwiezdne. Już zaczęliśmy kichać – a ono wciąż jasne.

     - Wiesz o czym myślę? – spytała Koleżanka Małżonka.

     - Wiem – odparłem. – o tym samym co ja. Czyli o gorącej herbacie z cytryną i miodem.

     Nie ma co czekać na ciemności. Tak prędko nie przyjdą. Postanowiliśmy wrócić na kwaterę i napić się owej wymarzonej herbaty – z miodem i cytryną, a jakże. Gorący napój podgrzał nasze zwoje mózgowe i pojawił się inny plan.

     Niedaleko naszej kwatery znajdowała się platforma obserwacyjna. To dość długi, drewniany pomost, od strony zatoki. Prowadzi przez dzikie zarośla i trzęsawiska, które są rezerwatem ptactwa. A że pomost długi i prowadzi niemal do samej zatoki, powinno być tam ciemno.

     I było. Ciemno, cicho i spokojnie. I jest – pierwszy meteor śmignął nam przed oczami! I drugi!

     I nagle przy naszych nogach rozległ się niesamowity jazgot, przyprawiając nas o zawał!

     - Tichaj, Puszek, tichaj! – rozległ się głos z platformy.

     To jakiś facet przyszedł z pieskiem, również podziwiać Perseidy. A że ciemno było, nikt z nas nie zauważył ani jego, ani białego pudelka. I pudelek pewnie również był zaskoczony, gdy się na nas napatoczył, i zareagował tak, jak zwykle reaguje pies, zwłaszcza tak mały.

     W tym momencie mignął nam przed oczami kolejny meteor.

     - Łoj, to było to? – spytał nieznajomy, ze wschodnim akcentem.

     Potwierdziliśmy. Natychmiast wyciągnął telefon i półgłosem zaczął opowiadać komuś o niezwykłym zjawisku, zachęcając również tamtego, aby wyszedł na dwór i spojrzał w niebo. Choć starał się mówić cicho, aby nam nie przeszkadzać, stojąc dwa metry od niego i tak wszystko słyszeliśmy. Jego rozmówcą musiał być Polak, bo mówił dziwną mieszaniną języków, częściowo po polsku, częściowo… No właśnie, po jakiemu?

     - Ukrainiec, czy Rosjanin? – zaczęliśmy się zastanawiać. – Przyjaciel czy wróg? Przytulić go, czy wywalić w to bagno? Pozdrowić, czy zawołać jakiegoś agenta kontrwywiadu?

     W sumie, żal by było, bo gość sympatyczny...

     A tymczasem on opowiadał swemu rozmówcy o pięknym zjawisku.

    - Nu, to jakby taka petarda leciała – tłumaczył. – A tak bystro! Jakby zirka z nieba spadała!

     - Ukrainiec – stwierdziłem z ulgą i schowałem miecz do pochwy rozluźniłem się.

     - Skąd wiesz?

     - Bo powiedział „zirka” – odparłem. – To znaczy gwiazda. A mój wujek miał kiedyś konia z Ukrainy, co miał białą gwiazdkę na czole i dlatego nazwali go Zirka.

     A potem wolnym krokiem wróciliśmy sobie na kwaterę, po drodze spierając się o to, kto w myślach, na widok „spadających gwiazd”, wypowiedział bardziej odjechane życzenia. Chyba wygrałem ten konkurs...