Był problem - nie ma problemu!

      Od kiedy moi chłopcy odrzucili szkolne tornistry, przestałem zauważać takie rzeczy, jak początek i koniec roku szkolnego. Teraz też bym tego nie zauważył, gdyby nie gorąca dyskusja o nauczaniu religii w szkole. Dyskusje tę sprowokowała pani minister (przepraszam, ale za stary jestem, żeby nagle przełączyć się na feminatywy) Barbara Nowacka. Nie mylić z Barbarą Nowak, bo ich poglądy w zakresie nauki religii raczej się nie pokrywają. Pierwsza najchętniej wyrzuciłaby religię ze szkół, druga zrobiłaby to samo z wszystkimi pozostałymi przedmiotami, oprócz religii.

     Powstała zadziwiająca sytuacja. Z jednej strony, biskupi bronią tej religii w szkołach, jakby od tego zależała ich egzystencja. Ostatnio wystosowali nawet zabawny apel do rodzin wiernych, w którym twierdzą, że „edukacja religijna pomaga formować sumienia, charaktery i postawy młodych ludzi. Kształtuje postawy społeczne, uczy miłości bliźniego, wrażliwości, otwartości, empatii i współpracy”. 

     Pomijam tu już oczywistą sprzeczność, w jaki niby sposób ów zamknięty i hermetyczny Kościół, potępiający każdą inność i wykluczający wszystkich, nie pasujących do jakiegoś średniowiecznego wzorca, miałby kogokolwiek nauczyć otwartości i empatii, skoro sam tego nie potrafi. To temat na inną notkę. Mnie nurtuje coś innego.

     Otóż, ci sami biskupi bezustannie narzekają na spadek powołań kapłańskich. Zamykają kolejne seminaria i szczerze – tu akurat nie mam wątpliwości – boleją nad faktem, że tak mało przybywa młodych księży. Mają już braki kadrowe, pojawiają się kłopoty z obsadzeniem parafii. Narzekają, że księży jest za mało, aby mogli oni wypełniać swoje obowiązki.

     I tu dokonuje się cud: zwolnienie księży z części obowiązków, dotyczących nauki religii! Nagle klerycy mają więcej czasu na pełnienie innych obowiązków, nagle mogą zająć się pracą w parafiach, nagle stało się, jakby ich zwyczajnie przybyło! Przecież na miejscu episkopatu czym prędzej wysłałbym do pani minister pismo z podziękowaniami za błyskotliwe rozwiązanie nurtującego ich problemu. A oni narzekają… Zabij, nie pojmę.

     Gdyby od liczby księży-katechetów zależała na przykład liczba uczniów, uczęszczających na lekcje religii, to jeszcze mógłbym to zrozumieć. Ale tutaj relacja jest odwrotna – katechetów potrzeba akurat tylu, aby dali radę obsłużyć daną liczbę uczniów, dodajmy, wciąż malejącą. Zatem, katechetów potrzeba coraz mniej. Skoro tylu ich staje się niepotrzebnych, to powinni oni zwolnić etaty. Jako pierwsi, oczywiście, duchowni, bo przecież mają od groma innej pracy – tak przynajmniej twierdzą biskupi. Świeccy natomiast mogą się stopniowo przekwalifikować i zastąpić tych nauczycieli, których brakuje.

     Czyli co? Idealne rozwiązanie problemu! Więc, o co chodzi?

     Bo nigdy nie uwierzę, że tym prawie świętym panom, w ociekających złotem (ale jednocześnie skromnych) szatach, chodzić może o coś tak przyziemnego, jak pensje dla księży, z budżetu MEN. Na pewno nie. No, co wy?...