Wiele hałasu o nic

      No, zapomniałem! No zdarza się! O co ten cały raban?

     - Jak można zapomnieć? - dziwi się Koleżanka Małżonka.

     - Niemożliwe - stwierdził Drugorodny.

     Aż mnie wgrzali. No przecież, kiedy rano w pośpiechu człowiek szykuje się do pracy, to może zapomnieć. Tyle spraw na głowie. Trzeba skorzystać z toalety, obmyć trochę twarz, żeby się rozbudzić, przyczesać owłosienie głowowe, skołtunione od poduszki... A potem trzeba iść do kuchni, zrobić sobie parę kanapek. Trzeba się ubrać - a nie mam kamerdynera! Trzeba się ogolić - bo jak ktoś ma zarost jak agrest, to musi, bo inaczej głupio wygląda.

     Dość, że zapomniałem zabrać komórki. Została na łóżku, przy poduszce, tak jak ja zostawiłem, gdy wyłączyłem Axla przed Slashem.

     Tak, ta piosenka budzi mnie co rano. Najpierw Axl szepce mi cicho do uszka i zwykle otwierają mi się już oczy. Ale bywa - choć rzadko - że śpię naprawdę mocno i Axl nie daje rady. Wtedy Slash wchodzi z taką solówą, że obudzi umarłego. Dość, że budzik wyłączyłem, odłożyłem komórkę i... Nie wiem, co zrobiłem, bo zwykle biorę ją ze sobą i po drodze do łazienki umieszczam w kieszeni plecaka. Tym razem coś mi się pokiełbasiło i zapomniałem.

     - To mi się jeszcze nie zdarzyło - skłamał Drugorodny - bo przecież doskonale pamiętam, jak kiedyś cała rodzina szukała jego telefonu.

     - No przecież - prychnąłem. - Ty z tego pokolenia, co prędzej spodni zapomni, niż komórki. Ja trzydzieści parę lat nie miałem komórki i dawałem radę. Kilka godzin też potrafię bez niej przezyć.

     - Ale przecież u mnie to już jest odruch - odrzekła Koleżanka Małżonka. - Zawsze pakuję do torebki.

     - A ja torebki nie noszę i nie pakuję - warknąłem. - Zresztą, przecież nic wielkiego się nie stało.

     Zmieniłem zdanie, gdy wreszcie podniosłem telefon, wciąż leżący obok poduszki i ujrzałem kilkanaście nieodebranych połączeń, kilka SMS-ów i kilka wiadomości na WhatsAppie.

     - Chciałam, żebyś po mnie przyjechał i poszlibyśmy na zakupy do galerii - jęknęła Koleżanka Małżonka. - Trzeba cię obkupić przed urlopem.

     Potrząsnąłem głową.

     - W co? Przecież ja wszystko mam!

     Aż ją zatrzęsło.

     - A choćby kilka nowych koszulek - rzuciła obrażona. - Te twoje to już takie zmęczone, że wstyd nosić. Trzy czwarte przerobiłeś na biegawcze. No, ale ty "zawsze wszystko masz"

     Muszę tu nadmienić, że jeśli jakaś koszulka uzyska defekt, który - zdaniem Koleżanki Małżonki - dyskwalifikuje ją ze statusu "do pracy", taka koszulka zyskuje status "biegawczej" - czyli używam jej tylko do biegania, a do pracy jedynie wtedy, gdy Koleżanka Małżonka nie widzi.

     Niestety, nawet ja to zauważyłem, że jeśli chodzi o moje własne potrzeby, stałem się niezwykle skąpy. Przez całe życie musiałem oszczędzać i czułem wyrzuty sumienia, gdy kupowałem cokolwiek tylko dla siebie - bo przecież tyle jest innych wydatków. Już się nie zmienię. Nadal będę łaził w starych, spranych koszulkach, dopóki ze mnie nie spadną.

     Więc w sumie, na dobre wyszło. Nowe ciuchy zawsze są niewygodne, jakieś takie obce i dziwnie się w nich czuję. Wolę te stare, które przeszły już trochę moją osobowością. Niestety, nigdy nie nauczyłem się przebierać do różnych robót, wskutek czego nieraz zupełnie nowe rzeczy przez nieuwagę zostają przerobione na robocze, lub biegawcze, w zależności od stopnia uszkodzenia. Trzy czwarte mojej szafy - to właśnie takie ciuchy. Sami widzicie, że jest ich sporo. Po co kupować nowe?

     - A choćby po to, żebyś nad morzem nie wyglądał jak ostatnia łachudra!

     Ot, wymyśliła. A kto tam będzie na to zwracał uwagę? Gdybym miał ze trzydzieści lat mniej, to może, ale teraz?