W Krainie Deszczowców

    Wczorajszy dzień spędziłem bardzo pracowicie, na dokładnym, konsekwentnym i rzetelnym użalaniu się nad sobą. Bo właśnie skończył mi się urlop i trzeba było wracać do pracy. Powodów do narzekania więc miałem mnóstwo.

     Najpierw noc, poprzedzająca ranne wstawanie. Gorąca, duszna, oblewająca potem. Kilkakrotnie przekładałem poduszkę na drugą stronę, bo ta była mokra od mojego potu. Trudno wypocząć w taką noc. A tu jeszcze dochodzi świadomość, że nie da się „dospać” rankiem – trzeba się zrywać z łóżka i pędzić do biura.

     Poranki, do tej pory jasne i słoneczne, odeszły w przeszłość – i to dosłownie. Niebo zasnuły ciemne chmury. Bardzo ciemne. Kolejny powód do deprechy.

     - Może zdążę przed deszczem? – pomyślałem. – Podeptam trochę szybciej i może jednak rower okaże się szybszy od natury?

     Jednak już po chwili – zanim zdążyłem wypić poranną herbatę – drzewa na osiedlu zaszumiały w charakterystyczny sposób, a parapet zagrał znajomą, choć dawno nie słyszaną melodię. Pada deszcz.

     Ja wiem, że niektórych z Was to absolutnie nie rusza – zwłaszcza tych z Wysp – ale ja przywykłem jednak do nieco innego klimatu i nie mam w sobie owej wrodzonej odporności na przemoczenie. Zawsze podziwiałem Brytyjczyków, że przemoczeni do suchej nitki zdają się nie zwracać na to najmniejszej uwagi. Ja nie potrafię. Od razu zaczynam marznąć, szczękać zębami i na drugi dzień pojawia się u mnie gorączka, która eliminuje mnie z czynnego życia na jakiś tydzień, a następne dwa czyni niezwykle uciążliwymi.

     Tak wiem, istnieją peleryny i kurtki przeciwdeszczowe – ale dawno już przekonałem się, że na rowerze one po prostu nie działają. O długiej nie ma mowy – zawsze mi się wkręci w szprychy, albo w łańcuch. A zresztą, intensywny deszcz zawsze gdzieś tam się prześliźnie i zamoczy, najczęściej w jakimś irytującym miejscu. Krótka kurtka nie ochroni spodni. Myśl, że będę musiał siedzieć w mokrych ciuchach w klimatyzowanym pomieszczeniu, co przecież potęguje uczucie zimna, wywołała u mnie dreszcze. Dla mnie to wystarczy, żeby zacząć pociągać nosem. Trudno, nie będzie porannej porcji ruchu – jadę samochodem.

     Deszcz padał tak obficie, że zabrałem nawet parasol. Niewiele pomógł. Głowa sucha, ale spodnie i buty już nie. Co gorsza, z minuty na minutę stawał się intensywniejszy. Jadąc do pracy, z niepokojem obserwowałem lejące się z góry kaskady wody. A niepokój mój wywołany był tym, że moje miasto leży na niezwykle płaskim terenie, z którego trudno jest odprowadzić nadmiar wody, z uwagi na brak różnic w wysokości. Te mikroskopijne różnice widoczne są za to w czasie ulewy, kiedy to niektóre ulice są systematycznie zalewane – i to niestety te, przez które będę musiał przejechać.

     Dojechałem, zaparkowałem, ale huk – tak, już huk – deszczu, uderzającego w dach samochodu, trochę mnie przerażał. Z parkingu do biura mam kilka dobrych minut marszu. Zdążę zmoknąć.

     Otworzyłem parasol i wyruszyłem w drogę.

     Tak jak przypuszczałem, ulewa nie dała za wygraną, a potoki wody na chodniku nie miały dokąd spłynąć. Szedłem do biura, niemal płacząc, bowiem po kostki brodziłem w wodzie. Pomimo kurtki i parasola, chroniącego jedynie górną część ciała, do biura wlazłem w spodniach, ociekających wodą, a z butów, przy każdym kroku, tryskały mi strumienie, jak z pistoletu na wodę. I weź teraz, człowieku, pracuj przez tych minimum osiem godzin, będąc przemokniętym! Płakać mi się chciało.

     Pomyślałem, że nie mam wyjścia, urwę się za jakieś pół godziny do domu, aby się przebrać. Ale ten plan też nie wypalił. Bowiem podstawowym warunkiem wprowadzenia go w życie, było ustanie deszczu. A ten nie tylko nie ustawał, ale wręcz przybierał na sile. Przez okno widziałem rzeki, płynące tam, gdzie niegdyś były ulice. Zielony skwerek niedaleko biura wypełnił się wodą. Chmury wciąż ciemne, jakby z ołowiu – i ten zupełny brak wiatru. Nie miało co ich przegnać. Armagedon!

     Buty zmieniłem na robocze, których używamy, gdy trzeba wyjść na halę produkcyjną. Swoje wypchałem papierami – stary, harcerski sposób – i odstawiłem pod biurko. Spodnie wyżąłem. Nie ma sensu wracać do domu.

     Deszcz zelżał dopiero około południa, by o czternastej ustać zupełnie.

     Na moje miasto spadło 100 mm deszczu – 100 litrów na metr kwadratowy. W ciągu kilku godzin spadła dwumiesięczna norma opadów. Media określiły ten stan jako tzw. „powódź błyskawiczną”. Zalane posesje, drogi, samochody. Przemoknięci mieszkańcy brodzili po kolana w wodzie. Przed fajerantem dostałem telefon od Drugorodnego, który poradził mi omijać niektóre ulice.

     - Ja musiałem zawrócić – oznajmił. – Ciężarówką!

     Sygnały wozów Straży Pożarnej i policji słychać było do późnych godzin wieczornych.

     Dziś rano, jadąc do pracy, mogłem podziwiać nowe jeziora w parkach i kilku innych miejscach. Minie kilka dni, zanim ziemia wchłonie taki nadmiar wody.

     Jak na razie nie kicham. Trochę kaszlę – ale to pozostałość poprzedniej dolegliwości. Dziś zapowiadali upały. Dobrze, bo miasto szybciej wyschnie. Źle, bo zacznie przedtem gnić.

     Zaczyna się szacowanie strat.