O prześlicznej Japonce - między innymi

      Ostatnio skończyłem na laserach. Dziś kontynuuję temat rehabilitacji.

     Gdy już, z pąsem na twarzy i wielką ulgą w sercu podciągnąłem nieszczęsne portki, pani wskazała dłonią drzwi.

     - Proszę na pole!

     A co ona, Krakowianka jedna? Tu jest Wielkopolska, proszę pani, tu się mówi "na dwór"!

     Ale znając swoją zdolność do strzelania gaf, ugryzłem się w język. I słusznie, bowiem naprawdę chodziło o pole. Magnetyczne. Usiadłem na krześle przy stoliku, który pod blatem miał sporą, plastikową obręcz. Domyśliłem się, że to zaizolowana plastikiem magnetyczna cewka. Polecono mi wsunąć nogi do środka, tak żeby kolana znajdowały się w obrębie cewki.

     I chciałoby się powiedzieć: zabuczało, zadudniło, zakurzyło!... Ale znowu nic. Nie miałem pojęcia, czy to urządzenie działa, czy nie. W sumie, nie wiem dlaczego ubzdurałem sobie, że ono powinno buczeć - jak transformator. No cóż, nie buczało. A ja zacząłem zastanawiać się, co może mi dać takie pole.

     Koleżanka Małżonka ma gwoździe w dużych palcach od nóg - więc może na nią miałoby to jakiś wpływ, pozytywny bądź negatywny. Ale ja? Może miałem gdzieś tam jakąś prehistoryczną, metalową plombę w zębie, ale w nogach żadnego żelastwa nie nosiłem. Nawet jeśli coś mi się w przeszłości wbiło, natychmiast było usuwane. Tkwiły tam już zardzewiałe gwoździe, kawał drutu, czy ołowiana śrucina typu Diabolo - ale nic na stałe. Na co więc ma zadziałać to pole magnetyczne? Działa przecież tylko na metale. Po dłuższym zastanowieniu, doszedłem do odkrywczego wniosku, że chodzi o żelazo. Przecież mam w organizmie hemoglobinę, prawda? Więc może to pole działa na to żelazo we krwi i jakoś - nie wiem - przyspiesza krążenie? Do niczego innego nie udało mi się tego przypiąć.

     A propos przypinania - wkrótce przyrząd zapiszczał i pani skierowała mnie na ćwiczenia. Kazała mi wejść do klatki - no, tu już wróciły moje obawy. Dlaczego rehabilitacja odbywa się w klatce? To jasne - żeby pacjent nie uciekł! Zapewne zaraz przyjdzie ten główny terapeuta, ten stukilowy, łysy i wydziarany bysio i będzie dociskał mu kolano całym ciężarem swojego scwarzeneggerowskiego ciała, powodując nieopisany ból, cierpienie, tortury i jeszcze pewnie puści przy tym jakieś disco-polo, żeby robić to w takt... O mało nie powiedziałem "muzyki".

     Ale nie... Pani podpięła mi nogę go górnej części klatki, pasami unieruchomiła kolano i kazała mi po prostu kiwać nogą. Bez żadnego obciążenia, swobodnie. Co miałem robić? Kiwałem! A pani sobie poszła.

     Leżę więc sobie na boku, rozmyślam o filozofii, głównie tezach Kanta... No dobra, o samochodach - zadowoleni? W każdym razie, nic się nie dzieje, tylko hak na górze trochę skrzypi, gdy poruszam nogą. Mimo wszystko, to ćwiczenie najbardziej mi się z rehabilitacją kojarzyło - przynajmniej czymś poruszałem.

     Ale trwało to krótko, bo zaraz zostałem odpięty i skierowany "na prądy".

     Tym razem już się nie bałem. Już wiedziałem, że pani, chociaż wydziarana, nie jest taka zła i krzywdy mi nie zrobi. Więc choć zabrzmiało to groźnie, posłusznie zdjąłem, koszulkę i położyłem się na leżance. Pani położyła mi na plecach jakieś cztery rzeczy - nie wiedziałem, co to, bo nie mogłem się odwrócić. Potem na to jakąś folię, potem jakąś poduszkę i zapikała przyrządem, stojącym obok.

     I zaczęło się! Prąd. Prawdziwy prąd! Czułem na plecach silne mrowienie, które przesuwało mi się z lewa na prawo i z powrotem. Całkiem przyjemne. Zupełnie jakby mi taka niewysoka, filigranowa Japoneczka bosymi stópkami robiła masaż. Rozluźniłem się i zacząłem ją sobie wyobrażać. Nieduża, szczuplutka, o lśniących, czarnych, rozpuszczonych, długich włosach. I ta śliczna buzia, taka kobieca, ale mająca w sobie jakieś resztki dziecinności, wzbudzające w człowieku odruchy opiekuńcze. I taka naturalna, prawie bez makijażu, tylko leciutko podkreślone usta i oczy. I z tym cudownym, promiennym uśmiechem, od którego robiły jej się w policzkach takie rozkoszne dołeczki.

     Dałem jej na imię Noriko. Nie sprostowała, więc chyba rzeczywiście miała tak na imię. Masowała mnie przez dobrych pięć minut. Pięć minut błogości i rozkoszy.

     Niestety, ten niesforny przyrząd w końcu zapikał i Japoneczka, dygnąwszy wdzięcznie i skromnie opuściwszy oczy, włożyła swoje kimono i cichcem się oddaliła.

     - No, to koniec na dzisiaj! - pani terapeutka zdjęła ze mnie to coś, co miałem na plecach.

     - Dziękuję - skinąłem głową. - To kiedy następna sesja?

     Pani zrobiła wielkie oczy. A miała ciemne oczy, w kształcie migdałów...

     - No jak to, kiedy? Jutro!

     Ach, więc to się robi codziennie? Nie wiedziałem. Ale przyjąłem do wiadomości. Podziękowałem jeszcze raz, pożegnałem się, dosiadłem swojego osiołka i popedałowałem do domu.

     Jutro czeka mnie spotkanie z Noriko!