Wielkich nadziei sobie nie robię

      Ale od czasu do czasu próbować trzeba. Przynajmniej można potem ponarzekać, że nie działa.

     Po raz n-ty, gdzie "n" zmierza do nieskończoności, zabrałem się za siebie. I Nie, nie chodzi o to, że jest lato, że trzeba jako-tako wyglądać na urlopie, że na fejsie trzeba wrzucić ładne zdjęcie - nie, mnie to nie dotyczy. Może dlatego, że nie mam i nigdy nie miałem konta na żadnym portalu społecznościowym, nie czuję potrzeby wrzucania zdjęć, dzielenia się informacją o każdej wizycie w restauracji, czy informowania reszty świata o jakimś wyjeździe. I nie bardzo rozumiem, po co inni to robią. Czy te łapki w Internecie naprawdę coś dają? Raczej nie. Poza tym, każdy już chyba zdążył zauważyć, że informacje w sieci są po prostu nieprawdziwe, podrasowane, wygładzone, podkolorowane, podretuszowane - innymi słowy, nieciekawe, jak reklama.

      Ja rozpocząłem dietkę po to, by już bardziej nie tyć. Bo szkoda wyrzucać całkiem dobre spodnie tylko dlatego, że się nie dopinają. No i trzeba trochę zadbać o zdrowie, bo od jakiegoś czasu zaczyna mnie już atakować straszliwa choroba, zwana peselozą. Trzeba trochę odciążyć te sfatygowane kolana, choćby po to, by w razie ataku depresji można było zastosować jedyne skuteczne lekarstwo - bieg przed siebie, aż do utraty tchu.

     Zatem po pierwsze, wszystkie słodycze poszły w odstawkę. Pozwalam sobie jedynie na łyżeczkę miodu do porannego jogurtu. Po drugie, dzień bez ruchu to dzień stracony. Już nie zadowala mnie tzw. "kolarstwo robocze" (czyli jazda rowerem do pracy). Każdego dnia albo basen - i nie mówię tu o oddziale szpitalnym - albo trucht do wiaduktu i z powrotem. Trzeba się zmęczyć tak, żeby nie mieć siły wdrapać się na to czwarte piętro...

     Przy okazji, gdyby kiedyś spadła na mnie jakaś fortuna, już wiem, na co ją wydam - zbuduję sobie parterowy domek, z windą do piwnicy. Do tego stopnia obrzydło mi to codzienne wspinanie się na samą górę, zwykle jeszcze targając ze sobą coś ciężkiego.

     No i po trzecie, razem z Koleżanką Małżonką ustaliliśmy, że trochę zmienimy swoje menu na nieco lżejsze.

     Efekt jest. Czuję się lepiej (choć permanentnie zmęczony), lepiej śpię (do tego stopnia, że trudno mi się rano obudzić) i nawet zrzuciłem trochę wagi! Niewiele wprawdzie, bo wystarczy wypić herbatę, żeby waga wróciła do normy, ale to znaczy że NIE TYJĘ! A na nic więcej nie liczę, bo jeszcze nigdy nie udało mi się zrzucić sadła. Ono jest jak entropia - to funkcja niemalejąca. Cokolwiek robię, waga wzrasta. Wprawdzie marzy mi się zrzucenie odrobiny autorytetu - choćby tyle, żeby dojść do wagi, przy której poprzednio zaczynałem się odchudzać - ale wiem, że to niemożliwe.

     Jednak próbować trzeba. Bo jeśli nie będę, niedługo będę musiał zatrudnić ze czterech lektykowych, żeby w ogóle wyjść z domu. No cóż, natura stworzyła mnie na obraz i podobieństwo silnika wysokoprężnego - jestem ekonomiczny i spalam bardzo mało. Z jednej bułki jestem w stanie wyciągnąć tyle energii, że wystarczy mi jej na cały dzień - ale głodu tym nie zabiję. Już się z tym pogodziłem.

     I nie bójcie się, nie będę Was zanudzał efektami diety! Spokojnie, i tak nie będzie czym. No, chyba, że to poskutkuje, ale prawdopodobieństwo tego wydarzenia porównywalne jest z szansą utonięcia w rejonie Sahary, więc luz.

     Dobra, idę zrobić sobie jogurt na jutro. Maliny, czy borówki? Może jedno i drugie...