O tym, jak IT odtrąbiło sukces, a ja poniosłem sromotną porażkę

      Pewnie nie wiecie. Albo i wiecie, bo już kiedyś o tym pisałem. Ale na pewno i tak nie pamiętacie. Więc przypomnę.

     Moja praca jest bardzo nieregularna. Często roboty mam tyle, że kanapki przynoszę do domu, bo nie mam kiedy ich zjeść. Ale bywa też, i to równie często, że nudzę się jak mops. To skutkuje tym, że czasem, nawet często, skrobnę sobie jakiś tekst w pracy, na firmowym komputerze.

     Zalogować się na blog wprawdzie nie mogę, a zabezpieczenia nie pozwalają mi skopiować niczego na pen-drive'a, albo przesłać na prywatny adres. Odkryłem jednak lukę w tych zabezpieczeniach. Otóż, można było zgrać zdjęcia z prywatnego telefonu na firmowy komputer. Nasza inżynierka często bywa bowiem z wizytami w innych zakładach i czasem trzeba tam porobić zdjęcia (np. do reklamacji), czy nawet nakręcić krótkie filmiki, aby porobić odpowiednie instrukcje. Najłatwiej zrobić to własnym telefonem. Ja sam do niedawna robiłem pełno zdjęć przy wysyłkach prototypów i potem zgrywałem je na serwer i dołączałem do dokumentacji jakościowej. Odkryłem, że w drugą stronę też to działa. Wystarczyło zatem zmienić rozszerzenie pliku z xxx.doc na xxx.jpg, by móc go skopiować do telefonu.

     Jak widzicie więc, system bezpieczeństwa danych narażony był na spore niebezpieczeństwo, bo przed kradzieżą danych wrażliwych broniła firmę jedynie moja nieskazitelna uczciwość.

     No dobra, skazitelna, bo jednak nie należało pisać notek w czasie pracy. Ale co robić, gdy nie ma co robić? Do niedawna, zanim dostałem spory projekt, bywało tak bardzo często. Siedzieć całą szychtę i gapić się w ekran? Nie da się! Dlatego sam sobie ten grzech odpuszczam, w dodatku nie zadając sobie żadnej pokuty.

     Niemniej, system zabezpieczeń pozostawał dziurawy. A przypominam, że jako konstruktor, mam dostęp do danych naprawdę wrażliwych, na które konkurencja czeka z ofertami. Wprawdzie, nikt jeszcze nie chciał ode mnie ich odkupić, ale takich jak ja to jest u nas kilkudziesięciu i nie dam głowy, czy któryś z kolegów takiej oferty od jakiegoś szpiega przemysłowego nie dostał.

     No i zabezpieczenia uszczelniono. Nie mam już możliwości przeniesienia żadnego pliku z firmowego komputera na jakikolwiek prywatny nośnik danych. Dlatego na zawsze nieopublikowane zostaną moje powieści o podróżniku w czasie, o kierowcy ambulansu, o przygodach Vyvei na Ziemiach Wygnańców, czy o korsarzach z Gwadelupy. Pozostanie mi jedynie kontynuowanie ich dla siebie samego i własnej satysfakcji. A i to dopiero, gdy uporam się z projektem. Żal tylko, że one same znikną bezpowrotnie, gdy tylko przejdę na emeryturę.

     Dotyczy to, niestety, również sporej części publikowanej na drugim blogu opowieści ze Skyrim, których kilka rozdziałów będę musiał napisać od nowa, więc przepraszam z góry za opóźnienia. Zwłaszcza, że uważam sam siebie za tzw. "prawdziwego artystę", który pisze pod wpływem chwili, w przeciwieństwie do profesjonalisty, który potrafi to robić zawsze i wszędzie, bez względu na wszystko.

     Zatem, moje gratulacje dla naszego działu IT - bo jednak tę dziurę należało uszczelnić. Ale gratulacje te podszyte są obawą, że ludzkość im tego nie wybaczy, gdy tylko jakimś cudem dowie się, co straciła.

     Ojej, no trzeba sobie trochę pomaślić! To zresztą teraz modne. I nazywa się to teraz "świadomość własnej wartości" - czy jakoś tak. No, wiecie, to coś, co sprawia, że mamy coraz więcej niczego nie umiejących i zarozumiałych dupków, przekonanych o własnej wyjątkowości.

     Cóż oto świat, w jakim żyjemy.

     Następnym razem opowiem Wam o tym, jak mnie pewna pani raziła prądem. I to nie raz!