O dotykaniu i utracie ostatnich resztek uroku osobistego

      Skierowanie dostałem od ortopedy, któremu kiedyś poskarżyłem się na bolące kolano. Pół roku temu, ale dopiero teraz mieli wolny termin. Nie wiedząc, co mnie czeka, zaraz po pracy udałem się do wiadomej placówki i pełen obaw stanąłem w progu.

     Do tej pory rehabilitację oglądałem tylko na ekranie i widziałem, jak tam pastwią się nad człowiekiem. Każą zginać nogę pod niemożliwym kątem, a rehabilitant, o postawie Arnolda Schwarzeneggera, jeszcze dociska to kolano swoim ciężarem! Potworny ból, pot i łzy, nierzadko lejąca się krew - tak to widziałem w swojej wyobraźni.

     Drżącym głosem podałem swoje dane personalne miłej pani, która nawet by mi się spodobała, gdyby nie miała tatuażu na dekolcie. Pani zapisała, spojrzała na mnie i stwierdziła krótko:

     - Proszę na lasery.

     Nogi się pode mną ugięły. Lasery? Spodziewałem się wprawdzie, że nie będzie łatwo, ale aż tak grubego kalibru nie przewidziałem w najgorszych snach. Laserem będą do mnie strzelać!

     Przed oczami wyobraźni stanął mi ten śmieszny typek, którego Han Solo potraktował laserowym miotaczem. A raczej to, co z niego zostało. Tymczasem oprawca... Znaczy, ta miła pani, zaprowadziła mnie pod okno, kazała zdjąć koszulkę, usiąść i odwrócić się do niej tyłem.

     - No tak - pomyślałem zrezygnowany. - Nie ma odwagi, ubecka morda, patrzeć mi w oczy. Wykończy mnie strzałem w potylicę!

     Gdzieś jednak jakiś głos, głęboko w mózgu, nie pozwalał mi uciec gdzie pieprz rośnie, tylko cierpliwie tłumaczył mi, że inni przeżyli, to i mnie się uda. Zaryzykowałem.

     A pani? No cóż, zamiast sięgnąć po miotacz laserowy, chwyciła coś, co przypominało... No właśnie, niczego nie przypominało! Nie kojarzyło mi się zupełnie z niczym! No, może trochę jak mikrofon do magnetofonu szpulowego, z późnych lat siedemdziesiątych. Dotknęła mnie nim w krzyżu i... No właśnie, że nic nie poczułem! Spodziewałem się jakiegoś wstrząsu, jakiejś wibracji, chociaż czegoś ciepłego. Nic. Poodtykała mnie tylko po plecach i nagle przyrząd zapiszczał i zabieg się skończył.

     - Nie było tak źle - pomyślałem, wstając.

     Ale myliłem się, sądząc że to koniec. Bowiem teraz stała się rzecz straszna. Pani kazała mi się odwrócić i odsłonić kolano.

     Aż się spociłem z emocji. Jak to, odsłonić kolano? Nie da się! O, widzi pani?

     Zacząłem szarpać się z nogawką, ale ta dała się podciągnąć tylko na łydkę, dalej ani rusz. No, niestety, natura obdarzyła mnie bardzo masywnymi kończynami dolnymi, co sprawia, że wszystkie spodnie leżą na mnie jak rajtuzy. Zapewne moje zamiłowanie do długich, pieszych wycieczek też swoje dołożyło. Dość, że nogawki nie zdołałem podnieść wystarczająco wysoko.

     - Niech pani je po prostu opuści - zaproponowała pani.

     Oblałem się potem. Opuścić spodnie? I to przed kobietą?

     Możecie się dziwić mojej reakcji ale zapewniam Was, że facet z opuszczonymi portkami traci -50 do atrakcyjności, a przecież i tak nie pozostało mi jej już zbyt wiele. Choćby nie wiem kim był, z chwilą gdy opuści spodnie, staje się tylko nędznym i żałosnym osobnikiem z opuszczonymi porami. Nikomu już nie jest w stanie podskoczyć. Nawet słowa, które normalnie wywołują popłoch, typu "Pan nie ma pojęcia, z kim ma do czynienia!", czy "Pan wie, kim ja jestem?", w takiej sytuacji wywołują jedynie uśmiech politowania. Wyobrażacie sobie premiera - czy to obecnego, czy poprzedniego - jak prawi swoje mądrości z opuszczonymi spodniami? Albo takiego Bocellego, jak śpiewa "Che gelida manina", a pasek przy spodniach obija mu się o łydki? Albo Dudę, jak... No, temu akurat nic już nie jest w stanie zaszkodzić, ale wyobraźcie sobie na przykład takiego Muska, czy zawojowałby świat, gdyby spodnie miał opuszczone poniżej kolan?

     Jak się na to zdobyłem, nie wiem sam. Po prostu uznałem, że jestem na dnie i zrezygnowany usiadłem naprzeciwko pani, jedynie skromnie zasłaniając krocze dłonią. Gdybym chociaż miał na sobie bokserki - ale uznałem, że za gorąco i wystąpiłem w tych skąpych "bogdankach"... Hańba, hańba, po trzykroć hańba!

     Zabieg wyglądał identycznie, jak poprzedni. Pani podotykała, podotykała i skończyła.

     Oj, wiem, jak to zabrzmiało! No, tym czymś, co mi przykładała do kolana! Ech świntuchy z Was...

     O tym, co było dalej, opowiem następnym razem, jak pąs zejdzie mi z zawstydzonego lica.