Piekielnie długi i straszliwie nudny wykład o jeżach

     No dobra, nie mam o czym pisać. Przecież nie będę opisywał, co zjadłem na obiad, ani jaką restaurację odwiedziłem, jak jakiś influ-coś-tam! Z drugiej strony, przedłużające się milczenie działa mi na nerwy. Wpadłem więc na pomysł, żeby trochę się powymądrzać. I opowiem Wam o najpierw o jeżach, a potem jeszcze trochę o owadach – ale to już pewnie w następnej części.

    Dlaczego o jeżach? Bo dziś znów, w drodze do pracy, minąłem kilka rozjechanych zwierzątek. Mam do biura jakieś cztery kilometry i na tym dystansie, biegnącym głównie ścieżkami rowerowymi, a jedynie przez jakieś 30% miejską szosą, natknąłem się na trzy martwe jeże. To sporo. To oznacza, że tej nocy w całym mieście mogło zginąć ze dwadzieścia tych miłych stworzeń.

      Ktoś może powiedzieć, że same są sobie winne. Ich miejsce jest w lesie, a nie w mieście. Czego to-to łazi po nocach po ulicy, zamiast w nocy uczciwie w domu siedzieć, jak każdy porządny obywatel? Niech wraca do siebie, do lasu! Dosyć obcych w mieście! Miasto dla mieszczuchów! Pogonić to tałatajstwo! Raz sierpem, raz młotem…

     Dobra, poniosło mnie… Już się uspokajam.

     Otóż, jak to zwykle bywa, w mieście łatwiej o pokarm. I nie, nie chodzi o resztki jedzenia, jak u dzika, czy niedźwiedzia. Jeż tego do pyszczka nie weźmie. Nie żywi się też jabłkami, ani grzybami, co od dawna próbują nam wmówić producenci filmów rysunkowych. Skutki tego bywają opłakane, bo słyszałem o jednym starszym panu, który w najlepszej wierze, z balkonu obrzucał jeża jabłkami. Oczywiście tak, aby trafić jabłkiem prosto na jego igły. Historia milczy, czy jeż przeżył to dokarmianie, ale należy się liczyć z najgorszym.

     Jeż to ssak z rzędu owadożernych, a więc już po nazwie nie jest trudno zgadnąć, co stanowi jego przysmak.

     No dobrze, ale czy w lesie nie ma on więcej pokarmu? Czy w lesie owady nie występują w większych ilościach, niż w mieście, gdzie są systematycznie tępione, deptane, wyłapywane na muchołapki i rozbijane o maski samochodów?

     Niby tak, ale w mieście mimo wszystko one są łatwiej dostępne. W lesie jeż musi ich szukać, ryć nosem w ziemi, polować na nie. W mieście – jak to w mieście – wszystko ma podane na tacy, tylko musi za to zapłacić. Czasem życiem…

     Być może zauważyliście, że jeża często można spotkać pod latarnią. I to nie w poszukiwaniu łatwych pań jeżowych, tylko właśnie pokarmu. Bo pod latarnią łatwo można znaleźć owady, które zmęczone bezustannym krążeniem wokół źródła światła, opadają na ziemię i stają się łatwym łupem dla myszkującego pod lampą nosiciela iglastego futerka. Innymi słowy – uliczne latarnie to dla niego szwedzkie stoły – i to nie te z Ikei, które najpierw trzeba sobie samemu zmontować, w oparciu o całkowicie bzdurną i nieczytelną instrukcję. To z tych lepszych szwedzkich stołów, tych oferujących szeroki wybór dań. A jedyną ceną, jaką jeż musi zapłacić, jest ryzyko przejścia przez ruchliwą ulicę, gdzie mało kto zwraca na niego uwagę. Gdyby jeżyk znał zasady ruchu drogowego, albo chociaż nosił odblaski, może nie wpadałby pod koła tak często. Ale cóż, nie zna, podobnie jak człowiek nie zna zasad zachowania się w lesie, co można łatwo poznać po walających się po ściółce śmieciach, porzuconych petach, puszkach, czy ogólnym robieniu wiochy.

     Wiemy już, dlaczego jeż zdąża pod latarnię. Ale czego szukają tam owady, że ciągną do niej, jak na promocje w markecie? Owady kierują się głównie węchem – to ich podstawowy zmysł. Wzrok spełnia rolę drugo-, a nawet trzeciorzędną, jedynie jako pomoc w nawigacji. Czyżby latarnie wydzielały jakąś niewyczuwalną dla nas, ale zniewalającą dla owadów woń? I dlaczego te owady krążą jak po orbicie tak długo, aż nie padną ze zmęczenia? Chce im się?

     No i tutaj zapraszam do drugiej części, która ukaże się wkrótce.

     No wybaczcie, że nudzę, ale naprawdę nie mam o czym!