Tak trochę mnie nie ma

      Bo to wicie, rozumicie, nie potrafię znaleźć sobie żadnego tematu, który zainteresowałby nie tylko mnie, ale i Was. Tak szukam i szukam - i nic mi do głowy nie chce przyjść. A poza tym, trochę mocniej zaangażowałem się w drugi blog, o przygodach Wulfhere'a i zwykle, jeśli już stukam w klawisze, to jestem tam, w Skyrim.

     No i czas. Było jeszcze niedawno tak, że w pracy mieliśmy kompletną posuchę. Nie było co robić, dosłownie! Wtedy mogłem sobie od czasu do czasu coś skrobnąć i wkleić na blog. Ale teraz nastał czas szału - roboty huk! Więc żadnej taryfy ulgowej. A gdy przyjdę do domu po szychcie, to na komputer nie mogę już patrzeć. No, bo ile można siedzieć przed tym ekranem? Zupełnie jak wtedy, gdy zasiadłem przed nim po raz pierwszy.

     A, bo Wy nie wiecie! Kiedy rozleciał mi się stary komputer, kupiłem sobie inny, używany, w dobrym stanie. Wymieniłem tylko kartę graficzną, bo miał słabą. Otóż, przesyłka przyszła, gdy byłem w pracy i mój Drugorodny rozpakował mi go i zainstalował. A przy okazji ustawił mi tapetę i zabezpieczył ją sobie tylko znanym hasłem. A tapety uśmiechał się do mnie nie kto inny, tylko prezydent-hobbysta, Adrian Długopis. Patrzeć w ekran się nie dało!

Zatem, gdy nie chce mi się siadać przed komputerem, najczęściej biorę gitarę i męczę ją, swoje palce oraz otoczenie. Przy czym zachodzi tu pewien paradoks. Otóż, gdy chce mi się ją podłączyć do wzmacniacza, otoczeniu nic nie grozi. A jeśli mi się nie chce - co ostatnio zdarza się bardzo często - otoczenie zaczyna się irytować. Powinno być odwrotnie, prawda?

     Otóż nie. Bo jeśli mi się chce ciągnąć te wszystkie kable, to podłączam sobie niemego Les Paula i gdy mam na uszach słuchawki, nikt poza mną nie słyszy wydawanych przeze mnie dźwięków. A gdy mi się nie chce, to biorę swoją starą jazzówkę, która jednak ma pudło rezonatorowe i otoczenie skazane jest na słuchanie dźwięków, które zwykle nie przypominają niczego znajomego.

     No, chyba, że nie chce mi się zupełnie nic - to biorę z półki książkę. Właśnie odkryłem nowego Folletta - aż sam byłem zdziwiony, bo wydawało mi się, że przeczytałem już wszystko, co tylko ów Autor napisał.

     A poza tym - wiosna na całego. O ile pogoda dopisuje, wsiadam na rower i pędzę na działkę, gdzie wyżywam się na chwastach. Dobrze, ze teraz dni długie, to sobie trochę popracuję fizycznie. A mam na działkę dość daleko, więc gdy wreszcie wrócę (jeżdżę rowerem - dla zdrowia), to mam tylko tyle siły, żeby wziąć prysznic i lec bez ruchu na pierwszym wolnym meblu, powoli wygaszając funkcje życiowe i przechodząc w stan uśpienia. Zwykle budzi mnie kuksaniec i wyrzut, że zagłuszam telewizor. Ech, ta dzisiejsza ludzkość!