Szklana pułapka

     Przepalona żarówka to nic nadzwyczajnego. Przepalona żarówka w samochodzie zwykle wzbudza w użytkowniku minimalnie większą panikę niż w przypadku żyrandola – ale to wciąż zwyczajna rzecz. Niezwyczajna zaczyna się dopiero wtedy, gdy jest to żarówka w MOIM samochodzie, w dodatku żarówka obowiązującego oświetlenia – innymi słowy, żarówka do świateł dziennych. Bo aby w moim samochodzie wymienić tę żarówkę, należałoby wjechać na kanał i rozkręcić pół samochodu. Innymi słowy – bez wykwalifikowanego i wyspecjalizowanego w marce mojego wozu warsztatu, żarówki wymienić się nie da.

     Tu kilka słów o współczesnych automobilach.

     Jak wiemy, samochody stają się one coraz bardziej skomplikowane, coraz lepiej wyposażone i niestety, coraz bardziej nienaprawialne. Pracuję w tym przemyśle od wielu lat i mogę Was zapewnić, że jest on bardzo specyficzny. Samochód jest bowiem jedyną na świecie tak skomplikowaną maszyną, produkowaną masowo. A to wymusza określone warunki produkcji. Słowo „masowo” oznacza że proces dla każdej części jest w wysokim stopniu zautomatyzowany i powtarzalny, aby zminimalizować koszty i zwiększyć niezawodność. I bardzo często, zamiast podzespołu skręcanego pracowicie  z kilku części przez Jasia, Czesia i Stasia, stosuje się nierozbieralny moduł, przez bezimienny automat po prostu zalany plastikiem. Produkcja samej części, ale i montaż jej w samochodzie, wychodzą wtedy znacznie taniej i szybciej. Ciemną stroną tego procesu jest fakt, że gdy w tym zintegrowanym module padnie nam jedna, drobna, nawet najtańsza część, nie da się jej wymienić i z płaczem trzeba wymienić cały moduł. To trochę tak, jakby kupować nowe mieszkanie, bo zamek w drzwiach się popsuł – ale takie są dzisiejsze realia. Gdyby stosowano stary sposób produkcji, używając części naprawialnych, skręcanych z poszczególnych elementów, najtańszy samochód kosztowałby dziś kilka milionów, albo niewiele mniej.

     Ale to jest tylko jeden problem. Drugi polega na upychaniu części pod maską w taki sposób, że aby uzyskać dostęp do czegokolwiek, trzeba rozmontować połowę pojazdu. Trochę dlatego, że części do upchania jest coraz więcej. Ale też celowo, aby uniemożliwić samodzielną naprawę i przy każdej, najmniejszej nawet usterce wymusić konieczność oddania samochodu do autoryzowanego warsztatu danej marki. Tam producent zedrze z nas niemiłosiernie, jako że firma dawno już przestała zarabiać na pojazdach, a zarabia jedynie na częściach zamiennych. Dla porównania – do niedawna produkowaliśmy pewną część do samochodów mojej marki. Koszt wyprodukowania tej części nie przekraczał siedemdziesięciu złotych. W serwisie jej cena sięgała tysiąca.

     Wracając do rzeczy: czasami – ale przyznaję, bardzo rzadko – błogosławię fakt, że jestem raczej niewielkich rozmiarów. Właśnie w takich przypadkach. Bo dzięki temu mam drobne ręce i mogę wsunąć je tam, gdzie Pawełek* nie da rady wcisnąć nawet palca. Z trudem, zaciskając zęby i kalecząc dłoń, ale jestem w stanie po kilku próbach sam wymienić tę cholerną żarówkę.

     Wczoraj Koleżanka Małżonka chciała, abym zawiózł ją wczoraj w pewne miejsce, czynne do godziny osiemnastej, gdzie miała złożyć zamówienie. Było wpół do piątej, więc sporo czasu. Dlatego, gdy okazało się, że pechowa żarówka znów się przepaliła, postanowiłem „szybciutko ją wymienić”. Z niejakim trudem zdjąłem wewnętrzną osłonę instalacji i z jeszcze większym trudem wyjąłem oprawkę z gniazdka. Nawet sama wymiana żarówki przebiegła z trudnościami, bo producent poskąpił z długością kabelków od oprawki i wszystkiego trzeba było dokonać w środku, gdzie jedną rękę trudno wcisnąć, a co dopiero dwie. Trzeba było operować samymi palcami.

     W końcu udało się i rozpoczął się najtrudniejszy etap: bolesne montowanie oprawki, przy pomocy samych końcówek palców. Skutek był taki, że żarówka, pewnie na skutek niekontrolowanego naciśnięcia na jej bańkę, wysunęła się  z oprawki i wskoczyła do środka reflektora. Głęboko. Reflektor spory, a jedyny otwór (na oprawkę) mikroskopijny. W dodatku z naprawdę paskudnym dostępem. Mowy nie ma, aby ją stamtąd wydłubać! Musiałbym mieć palce o długości trzydziestu pięciu centymetrów każdy i średnicy najwyżej dwóch milimetrów, zginające się co najmniej w dziesięciu miejscach i to w obie strony! W dodatku silne.

     Z wściekłością wysyczałem kilka słów, powszechnie uważanych za wulgarne. Wbrew temu, co napisał niedawno Antoni, nic nie pomogło. Żarówka nie wyskoczyła, nawet się nie poruszyła, tylko bezczelnie uśmiechała się zza szybki reflektora, naigrywając się ze mnie i mojej bezradności. Na moje pełne wyrzutów słowa, zrobiła niewinną minkę i zaczęła się żalić, że nie z własnej woli utknęła w tej szklanej pułapce i sama chciałaby wyjść, ale nie wie jak. Oczywiście, łgała jak minister.

     - Nie pojedziemy – oświadczyłem, zamykając maskę. – Przynajmniej, dopóki jej stamtąd nie wyciągnę.

     Popsuty humor Koleżanki Małżonki to gorsza kara, niż Wam się wydaje!

     A najgorsze, że nie miałem żadnego pomysłu, jak tę żarówę wyciągnąć.

     Koniecznie przeczytajcie następny odcinek, pod tytułem „Szybcy i wściekli”.

________________

     *Mój kolega z pracy – dla mnie wzorzec tzw. „Wielkiego Człowieka”. Ma ponad dwa metry wzrostu, wagę dochodzącą do stu dwudziestu kilogramów i łapska wielkości bochenka wiejskiego, okrągłego chleba.