Meldunek z przestworzy

      Nie zdążyłem o tym napisać wczoraj. Spieszyłem się gdzieś, a gdy wróciłem, było za późno, by odpalać komputer. Dlatego piszę to z jednodniowym opóźnieniem.

     Był piątkowy wieczór. W miarę pogodny - nie to co dziś: zimno, wieje i niebo pokryte chmurami. Drzwi na balkon miałem otwarte, bowiem przed chwilą podlewałem pewną roślinkę, którą mam nadzieję przekształcić w drzewko bonsai. I dlatego usłyszałem to wyraźnie. Tak wyraźnie, że aż zwątpiłem. Było to ni pisk, ni krzyk - coś pośredniego. I wydawało go stworzenie niezwykle szybkie, które przemknęło przed moim balkonem. A ja aż podskoczyłem, bowiem dźwięk ten znam bardzo dobrze. I bardzo miło mi się kojarzy.

     - Jerzyk! - zawołałem zdumiony.

     Koleżanka Małżonka nie podzielała mojego optymizmu.

     - Tak wcześnie? - spytała.

     Fakt, było o jakieś dziesięć dni za wcześnie. Ale mimo to wypadłem na balkon i zacząłem rozglądać się po okolicy. I był tam. Najpierw jeden, potem drugi, trzeci...

     I znów przyniosły mi na skrzydłach chęci do życia.

     Pokręciły się trochę i odleciały w stronę centrum miasta. A mnie wydało się, że ten, który śmignął mi za oknem, po prostu się ze mną przywitał. Zameldował mi, że oto, już są. I żebym się o nie nie martwił.

     No właśnie, a ja się martwię - bo czym one się pożywią w taki ziąb? Owadów wciąż mało w powietrzu, widoczne tylko jak słońce zaświeci. A dziś?

     Oby się nie rozmyśliły i nie odleciały.