Szybcy i wściekli

 Dokończenie poprzedniej notki, p.t. "Szklana pułapka".

     Powinno wprawdzie być na odwrót (najpierw wściekli, potem szybcy), ale chciałem użyć chwytliwego tytułu, a złośliwi filmowcy tak to właśnie ustawili.

     Wściekły byłem – przyznaję. Na siebie, na samochód, na producenta, nawet na Koleżankę Małżonkę, choć nic nie zawiniła. A najbardziej na tę wredną, złośliwą i całkowicie nieodpowiedzialną żarówkę, tkwiącą wciąż w szklanej pułapce i nie zamierzającą jej opuszczać.

     Potem trochę ochłonąłem i zacząłem kombinować, jak ją stamtąd wyciągnąć.

     Pierwsza myśl była niedorzeczna – użyć samochodowego odkurzacza. Może i siła ssania była wystarczająca, ale którędy niby miałbym umieścić odkurzacz pod maską? Przecież nawet dłoń wsuwałem tylko do pewnego miejsca.

     Może podłączyć jakiś elastyczny wężyk i zassać odkurzaczem z drugiej strony? Szczerze mówiąc, wątpiłem, czy ten mały odkurzaczyk zdoła wytworzyć siłę ssania na tyle mocną, aby przeprowadzić żarówkę przez te wszystkie zakamarki, więc zostawiłem to sobie jako plan awaryjny. Przyszło mi jednak na myśl, że mógłbym użyć drutu i spróbować ją jakoś wydłubać. Udałem się więc do miejsca zamieszkania, skąd zabrałem kilka kawałków grubego drutu stalowego i kłębek miedzianego.

     Odetchnąłem kilka razy głęboko i wsunąłem dłoń do środka. Posługując się samymi palcami, udało mi się wreszcie wsunąć drut do reflektora, ale za nic nie mogłem podciągnąć żarówki do otworu oprawki. Nie, tak się nie da.

     Wyciągnąłem drut i zrobiłem na końcu coś w rodzaju pętelki. Następna próba. Częściowo udana. Udało mi się nanizać pętelkę na oprawkę żarówki, ale mając znacznie ograniczony zakres ruchu, nie zdołałem jej wyciągnąć. Wręcz przeciwnie – odskoczyła jeszcze bardziej.

     Wszystkie brzydkie wyrazy, jakie wtedy wypowiedziałem, usłyszał tylko podskakujący po trawie kos. Jako że rzecz działa się na parkingu pod blokiem, w wielu oknach pojawił się już tzw. „osiedlowy monitoring”, dokładnie śledzący moje poczynania. Zrozumiałe więc, że musiałem się hamować.

     Rozwinąłem drut na całą długość. Kilka kolejnych prób, kilka nowych skaleczeń dłoni, w końcu udało się złapać tę oprawkę i nawet bez trudu wyciągnąć żarówkę z reflektora. Byłem przeszczęśliwy!

     Niestety, szczęście na tym łez padole jest bardzo ulotne. Przy następnej próbie zamontowania żarówki, ta znowu wyskoczyła mi z oprawki i poleciała jeszcze dalej. Wydawało mi się, że zakląłem bardzo cicho, ale kos, przestraszony, odleciał czym prędzej na inny trawnik, a kilka głów z „osiedlowego monitoringu” skierowało się w moją stronę.

     - Cicho, Nituś – powiedziałem sam do siebie. – Tylko spokojnie! Udało się raz, uda się i drugi. W końcu, wprawa też swoje robi.

     Znów sięgnąłem po drut. Trwało to kilka minut i poskutkowało kilkoma nowymi strużkami krwi, wypływającymi z mojej ręki, ale się udało. Tym razem jednak, nauczony przykrym doświadczeniem, nie odtrąbiłem sukcesu.

     I słusznie, bo złośliwa, aspołeczna i na pewno niepolska żarówka znowu wskoczyła do reflektora. Co ją tam tak ciągnęło? Pewnie opłacona rublami przez Putina, albo podły Niemiec obiecał jej jakąś posadę w UE, w zamian za zdradę polskich interesów narodowych! Zrobiła to, bo nie chce Polski niepodległej, suwerennej i przywiązanej do wartości chrześcijańskich! To właśnie ta zdradziecka żarówka pragnie, by polskie dzieci głodowały, podczas gdy niemieccy przedsiębiorcy będą się bogacili, wyłudzając polski VAT!

     Przestałem liczyć próby. Dlatego nie wiem, za którym razem w końcu się udało, ale dość, że żarówka – jak chciałby Prezes Pan Nasz – została złapana za mordę i siłą umieszczona we właściwym miejscu, w celu reedukacji przez przymusową pracę na rzecz polskiego społeczeństwa narodowo-katolickiego.

     Ledwo dysząc, zakrwawioną ręką wybrałem numer do Koleżanki Małżonki.

     - Udało się – wysapałem. – Jeśli zaraz zejdziesz, jeszcze zdążymy.

     Zdążyliśmy. Zwykle nie przekraczam dozwolonej prędkości, ale gdyby wczoraj złapał mnie fotoradar, nie wiem, czy skończyłoby się na mandacie. Taki byłem szybki! Już nie wściekły – przeszło mi.

     A gdy następnym razem żarówka mi padnie, chyba wymienię cały samochód. Mniej nerwów będzie mnie to kosztowało.