Blaski i cienie (głównie cienie) wiosny

     Jeszcze chłodno, jeszcze wieje, jeszcze gdzieniegdzie prószy śnieg – ale nie ulega wątpliwości, że wreszcie zbliża się moja ulubiona pora roku. Więc teoretycznie powinienem się cieszyć. No, ale zawodowy maruda (dobra, nie zawodowy, ale wśród amatorów w klasie mistrzowskiej) jak ja, nie może nie dostrzec straszliwych konsekwencji nadejścia wiosny. Temat do narzekania znajdzie się zawsze, zwłaszcza jeśli się go starannie poszuka. 

     Wiosną przylatują ptaki. I byłoby to piękne, gdyby nie fakt, że gołąb to też ptak. Już od kilku dni z rana słyszę to irytujące pohukiwanie sierpówek, choć akurat ten gatunek obesrusa jest z nami cały rok. Ale to oznacza, że niedługo usłyszę również inne pohukiwania, brzmiące inaczej, z wysiłkiem, jakby gołąb miał zatwardzenie. To oczywiście tylko pozór, bo akurat z produkcją i wydalaniem guana osobnik ten nie ma najmniejszych problemów. Tak, niestety, niedługo przylecą wielkie, głupie jak but, tępe, obleśne i namolne grzywacze! Pewnie w niektóre miejsca już przyleciały. Z niecierpliwością czekam, aż w sklepach pojawią się karabiny na wodę (pistolet, to za mały kaliber na grzywacza), bo jakoś przecież muszę je odpędzać z gzymsu nad moim balkonem. Miotłą nie dosięgnę, a z wiatrówki strzelać do nich nie wolno. I znowu czeka mnie skrobanie ich guana z balkonu. I jak ja mam wyhodować sobie na balkonie jakąkolwiek roślinkę, jak ten latający rozrzutnik obornika natychmiast ją zapaskudzi? Doniczki przyciągają je jak magnes. Nawet mocniej, bo magnes działa tylko z bardzo małej odległości – dlatego włóżcie proszę między bajki wszelkie opowieści o ściąganiu samolotów na ziemię, przy użyciu „niezwykle silnych” magnesów. Najsilniejsze istniejące tego typu urządzenia są w stanie przyciągnąć coś z odległości mniejszej niż metr. Za to jak złapią, to już nie puszczą

     Czy to jedyna wada wiosny? No cóż, nie…

     Robi się coraz cieplej, okna chętniej się otwiera (zwłaszcza w mojej ciasnej i dusznej sypialni) i chętnie poczytałoby się jakąś książczynę przed snem. Tylko do tego trzeba zamknąć okno, bo inaczej nawlatuje mi pełno robactwa, zwabionego światłem lampki. A wśród insektów również te najbardziej wkurzające, które atakują akurat wtedy, gdy zamyka mi się oko. Komary – krwiopijcy gorsi od wampirów! Gorsi, bo prawdziwi.

     Zwykle chcąc – nie chcąc zakładam sobie wtedy w okno siatkę przeciw owadom. Ale to też broń obosieczna. Bo obok mojego okna znajduje się rura ściekowa, odprowadzająca wodę z rynny. I gołębie – tak, znów te zasmarkane gołębie – umiłowały sobie to miejsce akurat nad moim oknem, rozpoczynając swoje „u-huuu-hu!”, gdy tylko niebo na wschodzie trochę poszarzeje. Przypominam, że latem dzieje się to około trzeciej nad ranem. W dodatku, wlot do rury jest całkiem szeroki i rezonuje jak pudło gitary. Głuchego obudzą!

     Siatka przeciw owadom uniemożliwia niestety wychylenie się przez okno i pacnięcie w rurę, co zwykle je odpędzało. Na chwilę, bo na chwilę, ale każda minuta snu jest na wagę złota – przynajmniej u mnie, bo mam straszne kłopoty ze snem. Niestety, permanentne niewyspanie jest jednym ze skutków ubocznych ciepłej pory roku.

     Z tym wiąże się kolejna wada wiosny. Wystarczy, że temperatura podniesie się o kilka stopni, a szosa wysuszy – od razu wyruszają na nią ścigacze, które rozpędzają mi się akurat pod oknem, bowiem mieszkam przy wyjeździe na obwodnicę. Oczywiście, tłumik to dla motocyklisty coś niezwykle obciachowego! Jeśli motocykl nie powoduje drżenia ścian w odległości dwustu metrów, to taki motocykl do niczego się nie nadaje. No bo przecież gość jakieś trzydzieści kilometrów dalej mógłby go nie usłyszeć i nie dowiedziałby się, że nasz motocyklista ma takie cudo! Ale by się narobiło… W żadnym razie nie można do tego dopuścić.

     O ile motocykliści też kiedyś muszą spać – zwykle kończą dokładnie wtedy, gdy pałeczkę przejmują wróble i gołębie – o tyle małpkiewicze w ciepłe noce nie śpią w ogóle. Ich głośne dyskusje potrafią brzmieć między blokami w zasadzie cały czas, dwadzieścia cztery godziny na dobę. Przerywane są jedynie krótkimi momentami na głośny huk, gdy osuszona małpka ląduje w koszu na śmieci. Cóż, trzeba się cieszyć, że nie jest po prostu rozbijana o ścianę.

     Noc to również pora, kiedy młodzież zapomina o smartfonach i przypomina sobie, że istnieje coś takiego jak mowa.  Jednakże dzisiejsza młodzież, zwykle wpatrzona w ekrany, nie ma wielkiego doświadczenia w tej dziedzinie komunikacji. Może dlatego nie wie, że gdy dwie osoby stoją pół metra od siebie, to wcale nie muszą drzeć ryja tak, że słychać ich w sąsiedniej gminie. Pomijam już fakt, że nie rozumiem zupełnie ich języka, co skutkuje dodatkowym napadem deprechy (jejku, jaki ja jestem stary!). O ile z mowy małpkiewiczów coś jeszcze kumam, o tyle młodzież rozumiem wyłącznie, gdy wypowiadają słowa typu „ja”, „ty”, „się” i jeszcze wiem, co oznacza słowo „apka”.

     Nie wynaleziono jeszcze zatyczek do uszu o takiej skuteczności, żeby umożliwiły mi drzemkę w tym hałasie. Ale jeśli słyszeliście o czymś takim, proszę dajcie mi znać. Kilka godzin snu na tydzień dobrze mi zrobi.

P.S. Z ostatniej chwili: grzywacz wylądował!