Nerwowy weekend

     A miało być tak pięknie! Wywiady miały być…

     Na zeszły weekend cieszyłem się podwójnie. No bo nie tylko nie trzeba będzie rano zwlekać się z barłogu. ale jeszcze będziemy mieli gościa. Najmilszego gościa pod słońcem! Pierworodnego wypchnięto na zaległy urlop i postanowił w piątek przyjechać do rodzinnego domu, na cały weekend. Dopiero w piątek, no bo taka kolej rzeczy, że na pierwszym miejscu w życiu mężczyzny jest dziewczyna, a dopiero potem starzy, schorowani i pochyleni nad grobem rodzice. Ech, jeszcze jej nie znam, a już małpy nie lubię.

     Dość, że przyjechał, a jakby tego było mało, tego samego dnia, po rozmowie telefonicznej z Drugorodnym, ten też wyraził chęć przyjazdu, tyle że dopiero w sobotę.

     Byłem wniebowzięty! Zagramy sobie w remika i jakąś planszówkę, pooglądamy razem jakieś śmieszne programy, wypijemy sobie szampana z truskawkami. No i najważniejsze: będziemy razem!

     Wprawdzie zapewne po ich odjeździe dopadną mnie demony, ale już wiem, jak z nimi walczyć. Niestraszne mi już. Mogą mi skoczyć tam, gdzie pan może pana majstra! Niech tylko się pokażą, zaraz dostaną bęcki!

     Plany spełniły się połowicznie. 

     W sobotę naprawdę wszyscy razem zasiedliśmy do stołu i zjedliśmy pyszny obiad. Otworzyliśmy sobie winko, puściliśmy sobie ulubioną muzyczkę, a wieczorem przygotowaliśmy nasz odwieczny rytuał – czyli kilka partii remika. Czy mogło być lepiej?

     Po pierwszym winku otworzyliśmy sobie drugie. Popijaliśmy je w trójkę, bo Drugorodny, trochę przeziębiony, nafaszerował się rano lekami i nie chciał mieszać ich z alkoholem. Niemniej późnym wieczorem, gdy Koleżanka Małżonka zaproponowała szampana z truskawkami, uznał że leki „już się rozeszły” i może sobie pozwolić na ten pyszny napitek.

     Nie zdążyłem nawet sięgnąć po butelkę, gdy zadzwonił telefon Pierworodnego. Gdy tylko go odebrał, zbladł.

     - Co się stało!? – spytał drżącym głosem.

     Wszyscy przerwaliśmy grę i z niepokojem spojrzeliśmy na niego. Był wyraźnie zdenerwowany. Posłuchał chwilę tego charakterystycznego bzyczenia, po czym nieoczekiwanie zwrócił się do brata,

     - Możesz prowadzić?

     - Pewnie – Drugorodny często sprawiał wrażenie, że urodził się za kierownicą.

     - Zaraz będziemy! – zapewnił kogoś, z kim rozmawiał i się rozłączył.

     Okazało się, że „Przyczepka” miała wypadek. Przypominam, że wtedy była paskudna pogoda – opady, gołoledź, na drogach ślisko. Wracała z dwiema koleżankami samochodem z wyjazdu służbowego i jakieś sto kilometrów od miasta, wpadły w poślizg i rozbiły samochód.

     - Nikomu nic się nie stało – zapewniła.

     Ale jechać dalej nie było czym. Właścicielka samochodu miała transport zapewniony lawetą, na którą załadowano jej rozbity samochód. A co z dwiema pozostałymi? Na trasie ekspresowej trudno złapać autobus. Tam przecież nawet nie wolno stanąć na poboczu! A pogoda coraz gorsza – wieje, zimno, zaczyna padać śnieg. Ambulans, który zjawił się na miejscu, zgodził się podwieźć je do najbliższej stacji benzynowej, ale nie mogły liczyć na więcej, bo medycy musieli być dyspozycyjni, w razie nagłego wypadku. Tam więc musiały zaczekać na ratunek.

     W biegu rzuciłem chłopcom kluczyki* do mojego samochodu. Ubrali się w ekspresowym tempie i tyle ich widzieliśmy. Żeby oni za młodu do szkoły się tak chętnie wybierali! I znów, zamiast szczęśliwego weekendu w rodzinnym gronie – nerwy. Czy dojadą? Czy nic im się nie stanie? Warunki na drogach nieciekawe, co zrobimy, jeśli i oni wypadną z trasy?

     Minęła godzina i parę minut. Telefon: są już na stacji i pakują dziewczyny do wozu. Teraz trzeba je odwieźć do Wrocławia. Półtorej godziny później drugi telefon: są na miejscu i gdy tylko je wypakują, wracają.

     Było już po drugiej, gdy wreszcie się zjawili. Pierworodny już spokojny, ale widać, że nerwy dopiero mu puściły. Drugorodny natomiast zwyczajnie zmęczony i śpiący.

     Mimo to, obaj stwierdzili, że tego szampana wypijemy, choćby nie wiem co! Tyle, że już bez truskawek.

     Rozlałem musujący płyn. Wznieśliśmy toast za szczęśliwe zakończenie niespodziewanego wydarzenia. Potem syn zdał nam szczegółową relację. Tylko Drugorodny, uwalony na kanapie, nie odzywał się ani słowem. Upiwszy bowiem trunek do połowy, zasnął trzymając kielich niby Statua Wolności pochodnię.

     Ale ani kropli nie upuścił.

_______________

*Tak naprawdę, to kartę, bo mój samochód kluczyków nie posiada.