O wspomnieniach ze spotkania, na którym nie byłem

    Tak się złożyło, że wieczorem, gdy po wieczornej przebieżce wziąłem prysznic i ubrałem się w „strój wieczorowy”, zadzwoniła do mnie pewna bliska osoba z prośbą. Otóż, inna nasza wspólna bliska osoba źle się poczuła i trzeba było odwieźć ją do szpitala na zastrzyk. Oczywiście, nie odmawia się w takiej sytuacji, a ja wręcz poczułem się dumny, że mogę być użyteczny. Piszę o tym w zasadzie tylko po to żeby się usprawiedliwić, że znów musiałem odłożyć Skyrim na później.

     W szpitalnej przychodni kolejna niespodzianka – dyżur ma moja znajoma lekarka, koleżanka z klasy. Od razu na mnie wsiadła, że nie byłem na spotkaniu klasowym. Fakt, nie byłem, bo nie wiedziałem o nim. Tak to jest, gdy nie ma się konta na Facebooku…

     Podesłała mi więc kilka zdjęć.

     Po tym zastrzyku trzeba było jakieś pół godziny odczekać, aby sprawdzić, czy nie zajdzie jakaś nieprawidłowa reakcja. Miałem więc czas, aby sobie obejrzeć nadesłane zdjęcia ze spotkania. I wiecie co? Z całej klasy rozpoznałem tylko dwie osoby!

     Na swoje usprawiedliwienie mam to, że ludzie na zdjęciach różnie wychodzą, nie zawsze są na nich do siebie podobni. Na żywo pewnie poznałbym co najmniej większość – choćby po ruchach, po głosie, po sposobie mówienia. Ale jak mam tylko płaski obrazek w dodatku pstryknięty telefonem przez amatora? Kolegów poznać nie mogłem też z innej przyczyny – pamiętałem ich przecież z bujnymi czuprynami i buziami gładkimi jak pupcie niemowlaka, a na zdjęciach same łyse pały, w dodatku brodate. Co ludzkości nagle odwaliło na punkcie tych bród!? Wszyscy zarośnięci, jak jakieś krasnoludy! W stu procentach zidentyfikowałem tylko jednego, który niewiele się zmienił, tylko trochę posiwiał. Ale też jego zdarzało mi się go od czasu do czasu spotykać, albo widzieć w telewizji, jako że był do niedawna dość znanym sportowcem.

     Gdy pół godziny minęło spytałem lekarki, czy możemy już iść. Zrobiło się późno, a ja zacząłem ziewać coraz szerzej. Ale nie dało się tak po prostu odejść. Musiałem jeszcze od niej odebrać niezły ochrzan za to, że nikogo nie poznałem.

     - No naprawdę? A to wiesz kto to jest?

     - Nie – zarumieniłem się.

     - No przecież J.! A tego też nie poznajesz?

     Ze wstydem wyznałem, że nie.

     - No przecież twój imiennik!

     - A, bo on zawsze był taki chudy, a tutaj…

     - A tych dwu gwiazd obok siebie też nie poznajesz? To przecież A. i J.!

     Nie przyznałem się jej nawet, że jedną z nich wziąłem początkowo za dyrektorkę naszej szkoły. Westchnąłem tylko przeciągle.

     - No przecież ludzie się zmieniają – próbowałem się bronić. – Mnie też pewnie nie wszyscy by poznali.

     Lekarka obrzuciła mnie krytycznym spojrzeniem.

     - Ty akurat nie zmieniłeś się nic – skwitowała. – Nawet nie posiwiałeś.

     - Urosłem! – zaperzyłem się. – Może nie w tym kierunku, w którym bym chciał, ale też się liczy!

     Ze szpitala zmywałem się jak niepyszny. Na następne spotkanie muszę się udać. Koniecznie!