Niezwykły podarunek

     Przyznam, że się odrobinę wzruszyłem.

     W naszej rodzinie nie obchodzi się imienin. Wszyscy uznali, że to jakieś dziwne, wydumane święto. Ja sam o swoich nigdy nie pamiętam, nie mówiąc już o cudzych. Ale czasem, jak się komuś przypomni, to składa żartobliwe życzenia, a czasem nawet wręczy skromny prezent, jak na przykład butelka wina. Każdy pretekst dobry, by się go napić.

     Nie zdradzę dokładnie, kiedy to się stało. Niedawno, w każdym razie. Inaczej jeszcze ktoś z Was domyśliłby się, jak mam na imię i połowa mojego incognito poszłaby w piach. A tak, wciąż mogę się łudzić, że jestem anonimowy i niezmiernie się z tego cieszyć, że żaden z agentów Putina nic o mnie nie wie.

     W każdym razie, pewnego dnia (zdradzę jedynie, że całkiem niedawno) niezmiernie zdumiało mnie powiadomienie, jakie dostałem na moje konto Steam.

     Tych, którzy nie używali tego systemu i być może nie wiedzą, informuję, że Steam to platforma do kupowania i używania różnych programów, na przykład gier (ale nie tylko). Coś w rodzaju systemu operacyjnego, albo raczej nakładki. Kiedyś kupowało się gry w pudełkach, w których znajdowała się płyta CD i program należało zainstalować sobie właśnie z niej. Dziś w pudełkach na półkach leżą już tylko nowości, a w środku nie ma płyty, tylko kod, który trzeba wklepać na platformie Steam, aby ściągnąć legalnie kupiony program przez internet i zainstalować go na swoim komputerze. Starsze dostępne są bezpośrednio w sklepie Steam i stamtąd można je ściągnąć, po uiszczeniu opłaty.

     No i wchodząc ostatnio na Steam, ujrzałem powiadomienie o tym, że mój znajomy zakupił dla mnie prezent.

     Jest tam taka możliwość. Można kupić coś dla siebie, albo dla kogoś innego, kto również ma konto na tej platformie. Z ciekawością kliknąłem w powiadomienie. I wiecie co? Zamurowało mnie.

     Okazało się bowiem, że pod pretekstem imienin, ktoś bardzo chciał sprawić mi przyjemność i podarował mi grę. Nie byle jaką, bo moją ulubioną, w którą do tej pory, ze względu na zbyt wysoką moim zdaniem cenę, bawiłem się wyłącznie na udostępnionym koncie Pierworodnego i tylko wtedy, gdy on sam nie był na nim zalogowany.

     On zresztą dołożył się do niej, choć głównym sponsorem była moja mama, która z pewnością się z nim kontaktowała w tej sprawie.

     A co to za gra? Dość stara, jeśli patrzeć na to oczami dzisiejszego użytkownika, ale na tyle nastrojowa, że wciąż jeszcze mam ochotę w nią grać. Przynajmniej dwie moje czytelniczki pewnie zgadną od razu.

     Tak, to Skyrim!

     I tym sposobem wytrącono mi z ręki ostatnie usprawiedliwienie dla lenistwa. Teraz już nie mam żadnej wymówki, muszę zacząć w nią grać. A po co? Ano, po to, by na bieżąco opisywać dalsze przygody Wulfhere’a Cyrodiilijczyka, zwanego Dovahkiinem. Zatem obiecuję, że dotrzymam danego kiedyś słowa i zacznę czwartą część jego przygód.

     Jest tylko jedno ale – będę musiał zacząć od początku. Zatem trochę czasu minie, zanim dojdę do miejsca, w którym skończyłem. Zwłaszcza, że z uwagi na wiele losowych wydarzeń, akcja wcale nie musi potoczyć się tak samo, jak wtedy, gdy opisywałem ją poprzednio. Spróbuję jednak dojść do tego jak najszybciej, nawet kosztem swoich wypracowanych już w grze umiejętności.

     Tak więc, nie wiem kiedy, nie wiem czy w udany sposób, ale czwarta część przygód, pod tytułem „Obrońcy Świtu” pojawi się wkrótce na łamach mojego drugiego bloga.

     I wiecie co? Chyba odstąpię od tej maniery kurczowego trzymania się dialogów z gry. Próba literacka z „Oblivionem” pokazała mi, że powieść zyskuje, kiedy popuści się trochę wodze fantazji i ubierze wypowiedzi we własne słowa. Mogę?