Demon trzeciego rodzaju

     Ale się porobiło!

     Przyznaję, po świętach miałem trochę wolnego, nie zdołałem jednak zmusić się do pisania. A powodem był kolejny atak mojego demona. Chłopcy przyjechali na święta, a ja nawet nie zdążyłem się nimi nacieszyć, gdy znów musieli odjechać. No i dopadł mnie, skubany, zsyłając w otchłań depresji, albo czegoś bardzo podobnego. Znów wszystko stawało mi w gardle – umiałem przełknąć tylko sok z jabłek. Znów bezsenność i ten dziwny niepokój, który nie pozwalał mi usiąść nawet na chwilę. I ta cholerna tęsknota, dusząca w piersiach. I łzy, cisnące się do oczu bez powodu. I poczucie beznadziei. I świadomość zbliżającej się śmierci, którą przyjąłbym wtedy jako wybawicielkę. Tak, w takiej chwili jestem gotów uwierzyć w demony, które potrafią opętać umysł człowieka.

     Dzięki Najukochańszej Ze Wszystkich Żon udało mi się to w miarę szybko pokonać i wrócić do równowagi. Demon dostał wpier… znaczy, został pokonany i na jakiś czas pewnie będę miał z nim spokój. Ale najważniejsze, że odkryłem przeciwko niemu skuteczną broń. Trochę też w tym mojej zasługi, bowiem chwytając się brzytwy (tak naprawdę to elektrycznej golarki!), powróciłem do biegania. Wyczytałem kiedyś, że coś tam się wtedy w mózgu wydziela, co powoduje lepsze samopoczucie. Bardzo pomogło. Zwłaszcza wydłużenie dystansu codziennej (no, zależnie od pogody i samopoczucia) przebieżki. Do tej pory biegałem jakieś trzy kilometry. Teraz zmieniłem trasę i biegam aż na wiadukt nad obwodnicą miasta. To około pięciu i pół kilometra, z czego połowa jest pod górę.

     Tu pragnę uściślić, że „pod górę” nie oznacza konieczności korzystania ze sprzętu górskiego. W moim płaskim jak powierzchnia wody mieście oznacza to po prostu, że jeśli umieścisz na trasie mojej przebieżki idealnie okrągłą kulę o odpowiednio dużej średnicy, to istnieje możliwość (aczkolwiek pewności nie ma), że owa kula wolno się stoczy w bliżej nieokreślonym kierunku. Wspominałem kiedyś przecież, że jeśli kret w moim mieście usypie wystarczająco wysoki kopiec, natychmiast zwala się tam cała ekipa kartografów z przyrządami pomiarowymi, aby sprawdzić, czy przypadkiem nie jest to najwyższe naturalne wzniesienie w okolicy.

     Tak więc, z górami nie mam problemu. Problem mam z wcześnie zapadającymi ciemnościami. Zjazd na obwodnicę jest bowiem niejednorodnie oświetlony. Od strony miasta latarnie stoją często i gęsto, na bardzo długim odcinku, mniej więcej 70% dystansu do skrzyżowania. Przewidziano w tym kierunku rozbudowę, więc zawczasu oświetlono drogę. Samo połączenie z „eską” również jest jasno oświetlone ze względów bezpieczeństwa. Ale pomiędzy tymi miejscami, gdy droga dojazdowa biegnie przez pola, latarnie znikają, tworząc nastrojową Strefę Ciemności o długości trochę mniejszej niż kilometr. Dookoła ani świeczki. W pogodny wieczór można zachwycać się tam światłem Księżyca, ale gdy Księżyc w nowiu, albo przysłonięty chmurami, nie widać wyciągniętej ręki. Zwłaszcza, że poprzednio latarnie przyzwyczaiły oczy do światła.

     Sam dość dobrze widzę w ciemności. Lata włóczenia się nocami po lesie nauczyły mnie poruszania się po ciemku, z wykorzystaniem dotyku i słuchu. Ale to jednak zjazd na obwodnicę, uczęszczany przez samochody i motocykle. Niby biegnę chodnikiem, ale tam często niektórzy nieodpowiedzialni kierowcy wypróbowują przyspieszenie swoich pojazdów, a wtedy nietrudno o wypadek. Znacznie lepiej ostrzec ich zawczasu, że chodnikiem jednak ktoś się porusza i lepiej ryzykownie nie przyspieszać.

     Dlatego też, kierując się rzadkim przebłyskiem geniuszu, kupiłem sobie latarkę czołową. Taką zwykłą, diodową zasilaną akumulatorkiem, nic specjalnego. Gdy w sklepie wziąłem ją do ręki i zaświeciłem sobie w oczy, miałem powidoki jak Władysław Strzemiński: przez pół godziny widziałem tylko fioletowy kwadracik. Uznałem więc, że się nada. Nałożyłem ją na czapkę, co jak się później okazało, było błędem, bowiem zupełnie odcięło dopływ powietrza i głowę miałem zmytą przez własny pot. No, niestety, założenie jej pod czapkę trochę mijało się z celem. Ale za to jak się biegło! W półmroku – zdarza się bowiem, że dwie latarnie z rzędu nie świecą i nie widać nierówności na chodniku – włączyłem sobie lampkę i nagle wszystko wokół zrobiło się czerwone, albo różowe. Przełączyłem na światło białe. Ja cię, ale jasno! Przez jakiś czas biegłem w tym trybie, aż dotarłem do Strefy Ciemności. I tam przełączyłem na ostre światło.

     I wiecie co? To był kiepski pomysł. Po pierwsze, nic nie widziałem, oprócz swojego oddechu. Wydychana para tak rozpraszała to światło, że przed sobą miałem tylko białą ścianę. Przypominało to włączenie długich świateł podczas mgły. A po drugie, samochody jadące z naprzeciwka, zaczynały mi mrugać, żebym przełączył na światło mijania, co oślepiało mnie jeszcze bardziej.

     Używam więc tylko trybu słabszego światła. Może to i lepiej, na dłużej starczy prądu.

     Jest jeszcze jedna korzyść z tego biegania. Zauważyłem, że jedna z latarni jest uszkodzona i dość często gaśnie. Musi mieć jakieś przebicie prądu na obudowę, bo powietrze wokół niej mocno się jonizuje. Skutkuje to tym, że kiedy akurat nie świeci, otacza ją śliczna, świetlista aureola, okrągła, nieco spłaszczona, przypominająca rój nieruchomych, maleńkich, świecących muszek. Zrazu myślałem, że ot ognie świętego Elma, ale po sprawdzeniu w Wikipedii, uznałem że to jednak coś innego.

     To tyle korzyści. Przydałaby się jeszcze jedna (oj, jak by się przydała!), ale w to, że przy okazji stracę trochę kilogramów, przestałem już wierzyć. To po prostu niemożliwe. Przeciwnie, wiem że od tego przytyję, bo zawsze tak jest – cokolwiek robię, brzuch mi rośnie. Ano, taka już moja uroda – aerodynamiczna. Mój brzuch jest jak entropia – w jedną stronę idzie łatwo, w drugą wcale. Ale już się tym nie przejmuję. Jak mawiała stara Pawlakowa: „Był czas przywyknąć przecie!”.

     A co tam u Was? Ktoś też walczy z demonami? Jakby co, to pytajcie, mam wprawę w tym starciu. Wiem już, gdzie to dziadzisko ma słabe punkty. Porad udzielam bezpłatnie, jakby co. No, możecie potem – jeśli taka Wasza wola – wrzucić jakiś grosik do puszki WOŚP.