Straszliwy Potwór atakuje nocą

     To było jeszcze zanim przez kraj przeszedł front burzowy, po którym wreszcie dało się oddychać (fakt, śladu po nim nie ma). Kilka dni temu, gdy temperatury nie spadały nawet nocą, a jedynie rankiem można było trochę się ochłodzić.

     Stężenie pyłków traw w powietrzu też osiągnęło chyba kolejny rekord. Ledwo oddychałem. Leżałem na łóżku, całkowicie odkryty i próbowałem zasnąć. Drzwi od balkonu w dużym pokoju otwarte na oścież, w sypialni okno uchylone w nikłej nadziei, że da się wywołać choć odrobinę przeciągu, a pod głową poduszka mokra od potu – tak miała wyglądać ta noc.

     Nie dziwi więc zapewne, że nasz sen nie był ani głęboki, ani życiodajny. Co chwilę któreś z nas się wybudzało i albo brało łyk wody, albo chusteczkę (tu to ja przodowałem), albo szło do toalety, aby pozbyć się tej ciągle pitej wody i przepłukać sobie nos (też głównie ja). W końcu, zdesperowany, otworzyłem okno w sypialni na oścież.

     - Tylko na chwilę – mruknąłem. – Może się trochę ochłodzi.

     Rzeczywiście, na swej spoconej skórze poczułem lekki, pieszczotliwy przewiew. Ułożyłem się w miarę wygodnie i czekałem w nadziei, że Morfeusz w końcu się zlituje i choć muśnie mnie swymi skrzydłami.

     Nie miałem pojęcia, że Morfeusz może użyć cudzych skrzydeł.

     Wtedy właśnie usłyszałem to po raz pierwszy. Dziwny, niepokojący szelest. Poszemrało, poszeleściło i ucichło…

     - Pewnie jakaś ćma nam tu wleciała – pomyślałem, ale nic nie mówiłem.

     Koleżanka Małżonka boi się bowiem panicznie wszelkich skrzydlatych istot, z motylami włącznie. Jeśli dowie się, że do pokoju wleciała ćma, narobi paniki, a ja będę musiał w nocy zacząć polowanie, co rozbudzi mnie do tego stopnia, że lepiej będzie się obmyć, ubrać i ogolić, rezygnując ze snu całkowicie, jak to już drzewiej bywało. A w pracy znowu nie wiedziałbym, co ludzie do mnie mówią. Poza tym, ćma to stworzenie całkiem nieszkodliwe. Co najwyżej trochę połaskocze. A natężenie szelestu sugerowało, że motyl ma spore rozmiary, więc możliwe, że była to coraz bardziej pospolita w naszym rejonie zmierzchnica trupia główka. Przesądna Koleżanka Małżonka* może to wziąć za zły omen i już na pewno do rana nie zmruży oka, spodziewając się śmierci w bliskiej rodzinie, albo co najmniej poważnej choroby.

     Szelest powtórzył się jeszcze kilkakrotnie i dobiegał gdzieś z góry, chyba znad szafy. Niestety, za którymś tam razem rozległ się akurat wtedy, gdy Koleżanka Małżonka się przebudziła.

     - Chyba coś łazi po mieszkaniu – stwierdziła z lękiem w głosie.

     No i dopięła swego! Przecież nie mogę teraz powiedzieć, żeby dała spokój, bo to nic nie da. Skoro i tak nie spałem, zwlokłem się z łóżka i zaświeciłem jedną z lamp, mrużąc oczy przed jaskrawym światłem**.

     Rozejrzałem się po pokoju, ale nic nie zauważyłem.

     - Pewnie jest nad szafą – ziewnąłem przeciągle.

     - Nietoperz! – jęknęła z przestrachem.

     - Ale skąd – mruknąłem sennie. – Nie zmieściłby się.

     Przypominam, że od zeszłego roku mamy szafy niemal do sufitu – szparka wynosi kilka centymetrów i przy moim mizernym wzroście, bez drabiny nie ma najmniejszej szansy, abym dał radę tam zajrzeć. A wlec do sypialni i rozkładać klekoczącego grata naprawdę nie miałem ochoty.

     Na szczęście nie musiałem, bo szelest rozległ się jeszcze raz, na jedną chwilę, po czym zamienił się w trudny do opisania, ledwo słyszalny dźwięk i…

     Na biegnącej pod sufitem, poziomej rurze od centralnego ogrzewania usiadł Straszliwy Potwór.

     Koleżanka Małżonka smyrgnęła szybko pod kołdrę. Wiedziałem, że dopóki nie zamelduję jej o wygnaniu bądź uśmierceniu Straszliwego Potwora, nie wyjdzie stamtąd, choćby miała się ugotować żywcem, albo udusić. 

     A ja wpatrywałem się w Straszliwego Potwora jak urzeczony.

     Był ogromny. Soczyście zielony, błyszczący w świetle lampy. Piękny! I zdawał się w ogóle nie zwracać na nas uwagi. Powoli, ostrożnie spacerował po rurze w stronę okna.

     Był to pasikonik zielony. Ale naprawdę wielki! Miał chyba z osiem centymetrów długości, nie licząc czułek. Śliczny, dorodny okaz.

     I kłopot. To nie motyl – tego do ręki nie wezmę, bo może ugryźć. Co tu zrobić?

     Chwyciłem stojącą w kącie miotłę i próbowałem go przegonić, starając się jednak nie zrobić mu krzywdy. Zerknął na mnie z mieszaniną rozbawienia i pogardy. Lazł sobie po tej rurze, jakby miał zamiar ją obejrzeć dokładnie i zgadnąć, dlaczego ona jest taka krzywa. Ale trafił swój na swego! Nie takie Straszliwe Potwory się w życiu pokonało! Kiedyś wypędzałem z pokoju nietoperza, innym razem ptaka nieznanego mi gatunku, a raz, w jednym hipermarkecie, własną piersią zasłoniłem Koleżankę Małżonkę przed straszliwym, wściekle nacierającym wróblem. Ma się swoje sposoby.  Przyłożyłem kij do rury. Pasikonik nie wydawał się ani trochę przestraszony. Spokojnie szedł w stronę kija, a gdy już do niego doszedł, najpierw ostrożnie obmacał go przednimi odnóżami, po czym wlazł na jego koniec.

     Na tylko czekał Nieustraszony Pogromca Straszliwych Potworów (znaczy ja). Czym prędzej wystawiłem kij przez okno.

     I to niestety koniec spektakularnych sukcesów. Nie wiem, jak on to robi, ale strząsnąć go w żaden sposób się nie dało. Gładka, plastikowa kocówka kija nie dawała przecież zbyt pewnego oparcia, więc sądziłem, że sam się zsunie. Nic z tego, trzymał się mocno, jakimś tajemniczym, magicznym zapewne sposobem, właściwym dla Straszliwych Potworów. Próbowałem go zdmuchnąć – też na nic. Spojrzał tylko na mnie zaciekawiony, zapewne dziwiąc się, czego ja chcę od niego. Przyszło mi do głowy, żeby podsunąć mu kartkę papieru, a potem, gdy już na nią przejdzie, wyrzucić razem z kartką. Może niezbyt elegancko tak zaśmiecać osiedle, ale wyjątkowe sytuacje wymagają wyjątkowych rozwiązań.

     Na szczęście, Straszliwy Potwór szybko znudził się moim towarzystwem. Łypnął na mnie jednym okiem, jakby chciał powiedzieć „Goń się, leszczu”, albo coś równie przyjemnego. Nagle rozłożył skrzydła i… zniknął w ciemnościach nocy.

     Stałem jeszcze przez chwilę w oknie, w nadziei, że go zobaczę, ale już nie wrócił.

     Odstawiłem miotłę, zgasiłem światło, położyłem się na łóżku.

     - Możesz już wyjść – szturchnąłem trzęsący się tłumok.

     - Nie ma go? - spytała kołdra.

     - Poleciał – mruknąłem sennie i odwróciłem się na drugi bok.

     Natychmiast do mnie przylgnęła, wciąż jeszcze trochę przestraszona. I powiedz tu człowieku, w takiej sytuacji przerażonej kobiecie, żeby się odsunęła, bo ci niesamowicie gorąco!

     Trudno, i tak już nie było szans na zaśnięcie.

______________

*Muszę uczciwie przyznać, że coraz mniej przesądna. Jednak lata tłumaczenia, skąd biorą się przesądy, zaczynają przynosić skutki.

**Wcale nie było jaskrawe, ale z moją akomodacją razi mnie w nocy nawet migająca diodka w monitorze.