Co nie byłem, jak byłem! - cz.III

     Minęło trochę czasu, zanim scena znów rozbrzmiała. Tym razem pojawił się na niej drugi support: Gary Clark Jr. Ciekawe brzmienie, dość ciężkie, trochę bluesowe, trochę rockowe, warte bliższego poznania. Ja przez cały czas trzymałem rękę na sercu – nie z miłości do wykonawcy, tylko po prostu od mocnych basów wpadało mi ono w rezonans. Dziwne, zwykle działo się to z żołądkiem i wątrobą… Przyznam, że trochę się bałem, bo serce wpadające w rezonans może spowodować nawet smierć – może się zatrzymać, albo przeciwnie – zacząć pracować jak szalone. Poza tym, bardzo nie lubię tego uczucia. Ale jakoś przeżyłem. Kapela pograła jakąś godzinę, zebrała zasłużone brawa, po czym zwinęła się ze sceny i rozpoczęło się oczekiwanie.

     Axl Rose, wokalista Gunsów, znany był w przeszłości z tego, że potrafił się spóźnić nawet kilka godzin. Dlatego wciąż trochę się denerwowałem, bo nogi i krzyż zaczynały mnie już boleć, a w tłumie rozchodzić ani rozruszać tego nie było jak. Na szczęście zespół rozpoczął punktualnie, co do minuty.

     Najpierw wyświetlono ciekawą animację, w której pewien stworek – nie to robot, ni to kościotrup – uwalniał zza krat coraz to straszniejsze potwory. Podkład muzyczny budował napięcie. Jeszcze chwila, jeszcze kilka sekund…

     Scena wybuchła!

     Energetycznie wykonany utwór „It’s so easy” rozpoczął koncert.

     Axl wyglądał jakby ubyło mu jakieś 10 lat. Wprawdzie brzuszek wciąż trochę zaokrąglony, ale i tak znacznie mniejszy niż jeszcze niedawno. Cóż, on ma już 60 lat, nigdy już nie będzie wyglądał jak chłopiec. Ale, co najważniejsze, brzmiał jak za dawnych lat! Głos miał ostry jak żyletka, wyraźny i silny.

     Slash wystąpił z gitarą, pomalowaną w ukraińskie barwy, co przysporzyło mu jeszcze więcej mojej sympatii i podziwu. On się nie zmienił, ale też przez cały czas był obecny na scenie i w mediach, więc trudniej to zauważyć.

     Zainteresował mnie drugi gitarzysta. W pierwszej chwili myślałem, że to Ron Thal „Bomblefoot”, który już kiedyś grał z tą grupą, ale okazało się, że to jednak wciąż Richard Fortus. Na perkusji Frank Ferrer, na klawiszach młodziutka (w porównaniu do reszty) Melissa Reese, którą widziałem po raz pierwszy. Drugiego klawiszowca nie poznałem, dopiero gdy Axl go przedstawił otworzyłem japę ze zdziwienia. To był wciąż Dizzy Reed, ale dość mocno utyty – w ogóle nie przypominał dawnego Dizzy’ego. Naprawdę, trudno było go poznać.

     Oczywiście, na basie Duff McKagan – ten nie zmienia się od wielu, wielu lat. Jak wyglądał kiedyś, wygląda dziś.

     Ale dajmy spokój wyglądowi – ważne przecież jak grali. A grali jak szatany – jak za dawnych, dobrych lat.

     Nie obyło się bez łyżki dziegciu w tym miodzie, a był nią pogłos. Akustyka Narodowego nie była najciekawsza, a przynajmniej nie dla tego typu muzyki. Trudno było wychwycić wokal i poszczególne instrumenty, bo wszystko zlewało się w jedno. To poważny minus, ale panująca na stadionie atmosfera bardzo osłodziła jego gorycz. Patrzyłem na scenę (a w zasadzie częściej na dwa telebimy bo jej obu stronach, bo tam lepiej było widać) i nie wierzyłem własnym oczom. Ja ich NAPRAWDĘ oglądam i NAPRAWDĘ ich słucham! Podobne uczucie przeżyłem kiedyś, dawno temu, gdy po raz pierwszy zobaczyłem na własne oczy wieżę Eiffla.

     Listy utworów nie załączam, zresztą jest dostępna w sieci. Dość, że zagrali prawie wszystkie moje ulubione piosenki i jeszcze dużo, dużo więcej. Łatwiej wymienić te, których NIE zagrali. Na przykład jednego z moich ulubionych kawałków – „Bad Obsession”, czego bardzo żałuję, bo ten rockandrollowy rytm mógłby naprawdę poderwać publikę. Ale pewnie nie było komu zagrać na harmonijce…

     Znalazła się też chwila, aby oddać hołd walczącej Ukrainie. Grupa zadedykowała jej utwór „Civil war”, do której Axl włożył koszulkę z emblematem w barwach ukraińskiej flagi. Na widowni pojawiły się światełka z uniesionych komórek, niby znicze, zapalone ofiarom. Był to naprawdę wzruszający moment.

     Każdy miłośnik Gn’R zna bolesną historię głębokiego konfliktu między Axlem i Slashem, zażegnanego stosunkowo niedawno. Nie ukrywam, że byłem bardzo ciekaw, jak będą się do siebie odnosić. O opanowanego zwykle Slasha byłem raczej spokojny, bardziej obawiałem się zachowania Axla, który znany jest ze swej impulsywności. I wiecie co? Zupełnie niepotrzebnie. Axl na tym koncercie pokazał coś, czego się po nim nie spodziewałem. Otóż, promieniał wręcz życzliwością na całe otoczenie. Był cały czas w znakomitym nastroju, a z jego twarzy nie schodził uśmiech, którym obdarzał każdego, zarówno na scenie, jak i na widowni. Był nawet moment, gdy obaj muzycy śpiewali razem do jednego mikrofonu – krótki moment, bo zadaniem Slasha wcale nie jest śpiew. O definitywnym (mam nadzieję) zakończeniu konfliktu świadczył też dobór utworów. Usłyszeliśmy bowiem kilka piosenek z czasów, gdy Slash i Duff znajdowali się poza zespołem, i to zarówno z wydanej wtedy płyty „Chinese Democracy” Gn’R Axla, jak i utworów grupy Velvet Revolver, którą w tym samym czasie założyli muzycy, którzy z Gn'R odeszli: Duff, Matt i Slash. 

     Co do tego ostatniego, przez cały czas zdawał się być poważny i skupiony na instrumencie. Oczywiście, wpatrywałem się w jego palce jak urzeczony – cóż, nigdy nie ukrywałem, że jest moim ulubieńcem i niedoścignionym wzorem gitarzysty. Dlatego zauważyłem na przykład, że w pewnym momencie, w środku utworu rozstroiła mu się gitara. Co zrobił Slash? Grał dalej, równie perfekcyjnie, tylko z lekkim przeciągnięciem struny, aby zrekompensować niespodziewane obniżenie tonu. To się nazywa wirtuozeria!

     Pod koniec Axl przedstawił wszystkich członków grupy. Każdy z nich dostał gorące brawa. Slasha zostawił sobie na koniec, zapewne spodziewając się reakcji publiczności. Kiedy tylko wykrzyczał: „A na gitarze…”, publika podniosła taki wrzask, że zupełnie go zagłuszyła. Roześmiał się i poczekał, aż na widowni zrobi się ciszej. „A więc, na gitarze…” – i znów głośny aplauz. Slash uśmiechnął się wtedy i wyszedł na przód sceny, co tylko pogłośniło widownię. Axl zaczął udawać, że nie pamięta: „Klawisze były, perkusja była, bas był… Co tam jeszcze zostało? Aha… No więc, na gitarze…” – i znów gorący aplauz. Axl udał, że zadanie go przerasta, wyciągnął rękę w kierunku gitarzysty i nieśmiałym głosikiem, ale wciąż z łobuzerskim uśmiechem na twarzy pisnął: „Slash”, co wyglądało naprawdę komicznie.

     Gunsi grali głośno, energetycznie i niespodziewanie długo. Koncert trwał prawie trzy i pół godziny, choć teoretycznie pożegnali się już po dwu. Ale rozochocona publiczność zaczęła domagać się bisów, więc wydłużyli swój koncert niemal dwukrotnie. Piękny wyraz szacunku dla fanów. A trzeba przecież pamiętać, że zarówno gardłowy sposób śpiewania Axla, jak i jego ciągłe bieganie po całej scenie, są niezwykle wyczerpujące. Mimo świetnej (naprawdę świetnej) wentylacji obiektu, pot lał się z niego strumieniami. Koszulkę wymieniał kilkakrotnie. W pewnym momencie po prostu musiał przestać, bo nie wytrzymałby fizycznie. I ja też, bo krzyż i nogi bolały mnie już tak, że zaczynało mi się robić ciemno przed oczami.

     Przyznam więc, że z pewną ulgą przyjąłem ten gest, kiedy Axl, dziękując za aplauz, rzucił swój mikrofon w kierunku widowni, niby bukiet panny młodej. Był to znak definitywnego końca. Pogasły światła, ale publiczność nie przestawała bić braw. Wyszli więc jeszcze raz, ale tylko po to, by stanąwszy rzędem, zgodnie objęci ramionami, podziękować publiczności głębokim ukłonem.

     Koniec dla nich, ale nie dla nas. Do hotelu mieliśmy kawałek drogi, a na obolałych nogach i z bolącymi kręgosłupami chodzi się ciężko. Szliśmy jak jakieś pokraki. W pewnej chwili przypadkowo napotkany, mocna wstawiony gość spytał nas bełkotliwym głosem, czy potrzebujemy pomocy.

     Jak dobrze, że w hotelu była winda!

     Ledwo dowlokłem się do łóżka, a krzyż boli mnie jeszcze dziś, jak trochę dłużej postoję. Ale i tak było warto!