Zabić Drożdża

     Mam na działce kilka niedużych krzaczków winorośli. Jest tam trochę ciemnego, jak cabernet, trochę jasnego, choć też drobnego i trochę takiego nieokreślonego. Ani to jasne, ani ciemne. Nie ma tego dużo, ale w zeszłym roku obrodziło na tyle, że starczyło na napełnienie małego, dziesięciolitrowego balonu.

     Wino robiłem już wcześniej, ale zawsze z owoców podarowanych przez kogoś znajomego, komu akurat obrodziło i miał tego aż za dużo. W zeszłym roku po raz pierwszy miało to być wino całkowicie z własnych winogron.

     - Będziemy mieć własne wino – oznajmiłem z radością Koleżance Małżonce. – Takie naprawdę własne! Na własnej krwi wyhodowane. Oryginalne, prawdziwe polskie, narodowe i prawie katolickie!

     I zabrałem się za projektowanie etykietki.

     Wiem, że trochę się z tym pospieszyłem, bo moszcz dopiero co zaczynał bąblić, ale ja oczami wyobraźni, tudzież jej językiem, już widziałem i smakowałem znakomity wyrób swej własnej, prywatnej winnicy, o którego butelkę biją się znawcy na wszystkich giełdach… No, na jednej giełdzie, bo na wszystkie tych kilka butelek nie starczy. 

     Trzeba je jakoś ładnie nazwać… Tylko jak? „Wina Tuska” kusiło, bo obecna ekipa rządząca robi mu niezłą reklamę. Ale może zanim wino dojrzeje, jej już nie będzie? Ech, marzenie… Wina francuskie zwykle określa się nazwą posiadłości. „Chateau Nitagaire”? Brzmi nieźle, ale tę drewnianą budkę na narzędzia trudno nazwać zamkiem. Może „Vin de RODOS”? Czym jest w Polsce RODOS*, każdy chyba wie! A w zasadzie, jak po francusku jest działka? Chyba parcelle… Musiałem sprawdzić w słowniku.

     Wujek Google podpowiedział jeszcze inną możliwość - że to po prostu „kawałek ziemi”: le pièce de terrain. Spodobało mi się, więc taką nazwę sobie przyjąłem: Vin de pièce de terrain. Na etykietce wygląda świetnie.

      I wszystko byłoby pięknie, gdyby nie to wino.

     Gdy przestało pracować, zlałem je i spróbowałem. Było dość kwaśne, co jest normalne w przypadku krajowych owoców. Dodałem więc do niego trochę kredy**, po czym wlałem z powrotem, z zamiarem poczekania aż sklaruje. Tylko że ono nijak klarować nie chce. Już przedtem miało trudny do określenia kolor – na pograniczu różu i fioletu. Po dodaniu kredy wygląda zupełnie nieapetycznie, trochę jak zabielany barszcz, trochę jak woda w wiadrze sprzątaczki, szorującej rzeźnię. Kilkakrotnie je przefiltrowałem, ale bez większego efektu. W dodatku zaczęło pracować na nowo.

     Tego już za wiele! Ono ma tutaj ładnie i godnie sklarować, a nie bąblić w nieskończoność! Czym by tutaj wprowadzić te drożdże w stan spoczynku? Może... Mój wzrok padł na butelkę napoju winopodobnego…

     Biję się w pierś i przyznaję, że popełniłem tę zbrodnię, aczkolwiek zupełnie nieświadomie. Stało na półce z winami wytrawnymi i miało atrakcyjną, promocyjną cenę, to wziąłem na próbę. Próba wypadła gorzej niż źle. Okazało się, że to słodkie „niewiadomoco”, bo wino na pewno nie. Bełt, jaki niegdyś pijali wszelkiej maści żule. Mieszanina wody, cukru, sztucznego aromatu i spirytusu. W pierwszym odruchu chciałem to wyrzucić, a raczej wylać, bo butelka funkcjonalna, przyda mi się do nalewek (ta ładna butelka właśnie mnie zmyliła!), ale Koleżanka Małżonka stwierdziła, że może się przyda do jakiegoś koktajlu, czy podlania kaczki.

     - Tym świństwem chcesz kaczkę podlewać? To zjesz ją sama!

     Ale moja polska dusza też wzbraniała się przed wylaniem tego czegoś. Może później. Butelka została otwarta i w części opróżniona, więc w końcu to coś w środku spleśnieje, albo zaoctuje – wtedy proszę bardzo, zlew czeka. Ale wylewać „dobre wino”? To hańba dla polskiego, narodowego domu! Przecież powiedziano „Bierzcie i pijcie z niego wszyscy” – miałbym świętość wylać do zlewu? Nigdy! 

     I tak stała sobie flacha, przez nikogo nie niepokojona, w oczekiwaniu, aż pojawi się pleśń, albo jakieś inne zmętnienie i będzie to można z czystym sumieniem wylać.

     Ale wiecie, to nie było wino, tylko mieszania kilku sztucznych składników. To się nie psuje! Flacha stała i stała.

     I to sprawiło, że przyszła mi do głowy pewna myśl.

     Skoro to zawiera jakieś konserwanty, to może poradzi też tym drożdżom? Niewiele ponad pół litra za bardzo smaku nie zmieni, gdy się to doda do dziesięciolitrowego balonu. Ma inną gęstość, więc trochę zaburzy też pływalność cząstek zawiesiny i może wreszcie to wino sklaruje.

     Wlałem. I nieprawda, to wcale nie żadne oszustwo, ani fałszowanie wina – to zwykłe kupażowanie, dozwolone i nawet wymagane! A w ogóle, nikt nie będzie mi w obcym języku dyktował, co ja mam ze swoim własnym winem zrobić! Przecież wstajemy z kolan, nie?

     No, dobra, wino odstawione w spokojne miejsce. Czekam, co się będzie działo.

     Gdybym pomyślał wcześniej… Przecież tam był cukier!

     Nie wiem, co jeszcze w tej zabójczej mieszaninie było, na pewno coś więcej niż zwykły cukier, pewnie jakieś psychotropy, bo moje wino jakby do łba dostało. Bąbli i bąbli jak oszalałe. Nie mam pomysłu, jak przerwać tę fermentację. Pewnie musiałbym umieścić balon w zimnym miejscu, ale gdzie? W piwnicy biegną rury ciepłownicze, w mieszkaniu ciepło, a na balkon wystawić strach, bo a nuż mróz przyjdzie w nocy i balon pęknie. Musi stać gdzie stoi.

     I pewnie postoi jeszcze długo, bo nie wygląda, żeby miało nagle przestać pracować. A o klarowaniu w ogóle nie ma mowy! Co do koloru, mnie się nawet wydaje, że on się utrwalił.

     Dam mu jeszcze dwa miesiące. Jak nie przestanie, zbuduję destylator i spróbuję przerobić je butelkę brandy. Może chociaż to mi się uda.

     Tylko niech wreszcie przestanie bąblić!

_______________________

* Jeśli jednak ktoś nie wie: Rodzinne Ogródki Działkowe Ogrodzone Siatką

**Tak, wiem, kredę powinienem dodać do moszczu, ale co poradzę, skoro moszcz wydawał mi się słodki! Kwasy wyczułem dopiero po fermentacji.