O parowaniu

     Niedawno pisałem o pewnym prezencie, jaki kupiłem Gwiazdor przyniósł Koleżance Małżonce. Tych, co nie czytali, informuję, że było to takie fajne coś na rękę, co odczytuje dane z komórki i pokazuje godzinę. Nazywa się to dziwacznie – smartwatch – ale mój konkurs na polską nazwę tego urządzenia został gruntownie olany i nie udało mi się ochrzcić go inaczej, bardziej po sarmacku. Tylko jedna osoba podesłała mi propozycje (dziękuję za nie bardzo), a to za mało, aby konkurs mógł się odbyć.

     W każdym razie, w Wigilię pod choinką (świerk kłujący – picea pungens) Koleżanka Małżonka znalazła paczuszkę z zegarkiem – tak to będę teraz nazywał. I wszystko było ślicznie, ładnie i pięknie, tylko zegarek nie działał. Znaczy, nie był popsuty ale nie działał, bo trzeba go było najpierw ożenić z komórką. Co ma mieć lepiej ode mnie – niech też wie, kto nim rządzi!

     Oczywiście, ja się za to nie zabrałem, bo nie mam święceń uprawnień no dobra, umiejętności. Nic to jednak gdy ma się zorientowane we współczesnej technice dzieci i gdy jeszcze – co zdarza się dwa razy do roku – obaj oni siedzą z nami przy stole.

     Postanowiłem wykorzystać Drugorodnego.

     - Młody, chonotu!

     Znaczy to: "Mój kochany młodszy synu, proszę cię, podejdź do mnie na chwilę". Kiedyś mówiłem na niego Mały, ale teraz ten bezczelny typ odpowiada zwykle „Co, Mniejszy?”, więc musiałem zmienić przyzwyczajenia.

     - Weź no mi to tutaj zrób, żeby działał!

     Młody wzruszył ramionami i zabrał się za parzenie, czy parowanie, czy jak to tam się nazywa. I ku mojemu zgorszeniu, robił to, jakby dłubał w nosie - od niechcenia, bez żadnej celebry. W ogóle nie zadbał o odpowiednią oprawę tak znaczącego wydarzenia. Musiałem tę jedną rzecz zrobić za niego. Wstałem więc i uroczystym głosem zacząłem.

     - Zebraliśmy się tutaj, aby połączyć tego oto Zegarka z tą oto Komórką…

     - Cicho bądź, bo mnie rozpraszasz – burknął Mały i zaczął coś tam grzebać w komórce.

     Obraziłem się przepisowo na trzy i pół minuty i usiadłem, ale wciąż kątem oka spoglądałem na Młodego, bowiem z satysfakcją stwierdziłem, że mu nie wychodzi. Kara! Za lekceważenie swego życiodawcy (znaczy mnie) i odzywanie się do niego lekceważącym tonem!

     Pół godziny biedził się z tym obrządkiem. Co chwilę pytał Koleżankę Małżonkę o jakieś hasło, czy adres i coraz bardziej się wkurzał, bo nie przynosiło to żadnych efektów. Co chwilę robił zegarkowi zdjęcie aparatem w komórce i coraz bardziej marszczył brwi. Nie powiem, żebym nie czuł satysfakcji.

     W końcu skapitulował.

     Niedbałym ruchem wyciągnąłem ręce po oba przedmioty. Oto ja, ten pogardzany wapniak, staruszek, zasuszony dziadziuś, pokażę smarkaczowi, jak należy to robić! To przecież prosta sprawa – wystarczy zeskanować pokazujący się na zegarku kod! Że też on na to nie wpadł!

     Skapitulowałem po kwadransie. Robiłem dokładnie tak, jak było napisane w instrukcji, którą nawet ja zrozumiałem. I nic. Żadnego efektu. Najwyraźniej któreś z nich nie chciało tego związku, zaaranżowanego pewnie przez kogoś innego. Albo Zegarkowi nie spodobała się Komórka, bo może za stara, albo za gruba, albo Komórka uznała, że Zegarek ma za krótki pasek, albo może morgów było po którejś stronie za mało. Nie wiemy. Dość, że wszyscy, którzy próbowali połączyć tych dwoje świętym węzłem, musieli dać za wygraną.

     Trochę mi się zrobiło głupio, że mój pomysł nie wypalił. Ale nie traciliśmy nadziei. Po świętach odwiedziliśmy serwis.

     Pana w okienku spotkałem już kilka razy i zdążyłem polubić. Jest w moim mieście takie okienko, w którym siedzi kumaty gość i z powodzeniem naprawia komórki. Raz kupiłem u niego ładowarkę, potem ją wymieniłem, bo nie działała, innym razem usunął mi z aparatu jakiś plik, którego nie chciałem, a usunąć nie potrafiłem. Pełen wiary więc oddałem w jego ręce zegarek i komórkę.

     Goś trochę poklikał, trochę ponaciskał, obejrzał z każdej strony i zdziwiony uniósł brwi. Ha, fachowiec a też nie potrafi! Ale mi skoczyła samoocena! Zadał parę pytań na temat poprzednich właścicieli. A gdy dowiedział się, że zegarek jest nowy i jeszcze w żadnym związku nie był, skinął głową i poprosił, by dać mu pół godzinki, najwyżej trzy kwadranse.

     Poszliśmy więc na zakupy i wróciliśmy po godzinie. Jeszcze nie skończył. Poczekaliśmy jeszcze kilka minut, aż wreszcie facet schylił się w naszą stronę.

     - Jakie jest hasło do aplikacji JEKIEJŚTAM (nie pamiętam jak się nazywała)?

     Żadne z nas nie wiedziało. Ja nawet nie wiedziałem, że taka jest.

     - Młody to zainstalował – odrzekła Koleżanka Małżonka. – Ale on jest w pracy…

     Pan w okienku uśmiechnął się i powiedział, co następuje.

     - To jak państwo będą znali hasło, to wystarczy tu wpisać, potem kliknąć „połącz” i powinno działać.

     Oba przedmioty wróciły do właścicielki.

     - Oj nie była to prosta sprawa – uśmiechnął się. – Trzeba było wgrać od nowa całe oprogramowanie do zegarka. Bo wszystko niby powinno działać, a nic nie działało! Jakiś błąd tam musiał być.

     Po czym wymienił śmieszną sumę, jaką byliśmy mu winni. Na pewno nie był zdziercą.

     Później, już na kanapie, postąpiliśmy według jego instrukcji. I stał się cud. Zegarek zaświecił błękitnym blaskiem i ukazała się jego tarcza, wskazująca prawidłową godzinę. A potem zapiszczał i ukazała się na nim pomarańczowa, kobieca sylwetka w dziwnej pozie i napis: "Poruszaj się!"

     Bo okazało się, że on także liczy kroki i porównuje z dziennym standardem. A że pomimo późnej godziny na liczniku miał zero, zbeształ Koleżanką Małżonkę, dając jej do zrozumienia, że jest, gruba, leniwa, nieruchawa i niedługo zejdzie na otłuszczenie serca. I odtąd codziennie jej o tym przypomina.

     No cóż, mały jest, to i wredny.