Kwas się zrobił

     Pewnego razu, na jednej z rodzinnych imprez stało się coś zaskakującego.

    Zupełnie niespodziewanie dla siebie samego, w jednej chwili, w dodatku nawet o tym nie wiedząc, dołączyłem do producentów chemii spożywczej. Nie, nie otworzyłem żadnego zakładu! Wytrychem też. Ja tylko otworzyłem pudełko, które dostałem w prezencie, by wyciągnąć z niego błyszczący nowością przyrząd do wyrobu kwasu węglowego.

     Kwas węglowy jest nietrwały i dlatego trzeba go trzymać w szczelnych pojemnikach. To urządzenie było wyposażone w odpowiedni zbiornik, więc jeden z kłopotów odpadał. Zresztą, magazynowanie tej substancji chemicznej nigdy nie trwało długo, bowiem zużywałem ją na bieżąco. Bo ja, proszę Państwa, jestem nałogowym konsumentem kwasu węglowego. Pijam go litrami! Taki ze mnie twardziel...

     No, dobra, wyjaśnijmy. Mimo groźnie brzmiącej nazwy, kojarzącej się z niesamowicie niebezpieczną i żrącą substancją, kwas węglowy naprawdę służy do picia. To nic innego, jak chemiczna nazwa wody gazowanej. Zatem, jak łatwo się domyślić, urządzeniem, które wyjąłem z pudełka był syfon. I w drugim pudełku paczka z nabojami.

     Kiedyś był to bardzo popularny sprzęt. Za moich studenckich lat koledzy w akademiku mieli aż dwa i używali ich głównie do prowadzenia wojen, wzajemnie oblewając się zagazowaną wodą. To jedna z ich ulubionych rozrywek, bo musimy pamiętać, że działo się to w czasach, kiedy nie było Internetu. Ba, nawet w głupiego Quake’a nie można było jeszcze wtedy pograć!

     Pamiętam, że jeden z nich opracował nawet taktykę walki: trzeba było dobrze wycelować i dać drugiemu po okularach, po czym odskoczyć na bezpieczną odległość, ponieważ syfon nie miał dalekiego zasięgu. I jak to zwykle bywa, strategia zaczepna sprawia, że druga strona obmyśla sposób obrony. I wymyśliła. Gdy pierwszy swoim zwyczajem oddał strzał w okulary i odskoczył, drugi po prostu strzelił mu w pierś i ku zdumieniu wszystkich neutralnych obserwatorów, strumieniem wody rozpłaszczył go na drzwiach. Taktyka obrony polegała bowiem na wpuszczeniu dwóch nabojów gazu do syfonu, dzięki czemu udało mu się osiągnąć niesamowitą donośność owej specyficznej broni.

     Ja takich pomysłów nie miałem, za to miewałem inne. Kto wie, czy nie głupsze.

     Bo czy w syfonie zawsze trzeba robić tę nudną wodę gazowaną? A co jeśli zagazuje się coś innego? Czy jeśli wleję do środka białego wina, uzyskam surogat szampana? Sprawdźmy!

     Eksperyment zakończył się połowicznym sukcesem. Gazowane wino pieniło się jak mydlowiny do puszczania baniek i trudno było napełnić nim kielich. Wprawdzie musowało, ale nie przypominało w smaku szampana. No, ale przecież nie tylko wino istnieje na świecie. Można użyć tego również do innych napojów.

     Sok jabłkowy gazowany zaowocował jedną wielką pianą. Smak pozostał, choć nieco słabszy i jakby odrobinę metaliczny. Sok pomarańczowy smakował jak oranżada w proszku i pienił się jak szampon. Wpadłem też na pomysł, żeby zagazować napój już gazowany, ale bałem się, że skład chemiczny coli jest zbyt groźny dla mechanizmu syfonu i może go uszkodzić. W końcu, nawet zardzewiałe nakrętki puszczają, gdy się je poleje tym specyfikiem. Zrezygnowałem więc z dogazowania coli.

     Gazowana kawa nie smakowała nikomu. W zasadzie, w ogóle nie miała smaku. Może dlatego, że zimna.

     Ciekawe, czy da się zagazować rum!

     Na szczęście dla syfonu, skończyły mi się naboje. Kto wie, czy delikatny mechanizm spustowo-zaworowy wytrzymałby takie traktowanie różnymi chemikaliami. Rumu nie zagazowałem i w ogóle, po pierwszych głupich pomysłach, zacząłem używać go zgodnie z prawem i obyczajem. Dzięki czemu, gdy się obudzę w nocy z zaschniętym gardłem, nie muszę po całej chałupie szukać wody, bo syfon zawsze stoi w określonym miejscu. Szukam jedynie szklanki.

     Tylko Koleżanka Małżonka wciąż piekli się na mnie, że nie ma czym podlewać swoich storczyków, bo zużywam podobno całą odstaną wodę. Przesadza, oczywiście. Zawsze trochę na dnie zostaje.