O tym, jak zmieniła się lista zakupów

      Szczęśliwego Nowego Roku - bo jakoś wcześniej nie było okazji.

     Dziękuję wszystkim za życzenia pod ostatnim postem i zapewniam Was, że w pełni je odwzajemniam. Nie odpowiedziałem, bo nie było czasu. A czasu nie starczyło przez pewnego gościa, który odwiedził nas w Wigilię. Dziwny gość, a przynajmniej dziwnie ubrany, choć zgodnie z najnowszymi trendami obyczajowymi, starałem się udawać, że tego nie widzę. Do faktu, że co drugi Polak nosi teraz długą brodę, zdążyłem przywyknąć, ale żeby starszy młody inaczej facet cały ubierał się na czerwono, to już rzadko spotykane. Pomyślałem nawet, że to białe lamowanie czerwonego płaszcza, biały pompon na czerwonej czapce i biała broda przy zaczerwienionych policzkach coś symbolizuje - na przykład preferencje polityczne. Bo kto u nas tak bardzo kocha wywijanie biało-czerwoną chorągiewką? Ale, dopóki nie odezwał się obraźliwym tonem, ani nie zaczynał obrażać mojej inteligencji, wciskając mi kit, byłem skłonny wpuścić go mimo to. Co też uczyniłem.

     A tu: niespodzianka! Facet wręczył mi ciężką, dużą, ładnie zapakowaną paczkę. Potem bąknął coś o pozostawieniu reniferów na chodzie i zniknął, zanim zdążyłem go poczęstować czymś smacznym. No trudno, nie będę go gonił w kapciach po piętrach. Zamiast tego otworzyłem paczkę...

     I tu pora na reklamę!

     Żartowałem. Ale przerwę krótką retrospekcją.

     Może niektórzy z Was wiedzą, że od wielu lat próbuję bez powodzenia brzdąkać na gitarze. Mam w domu starą, ale jarą elektryczną jazzówkę. Wykombinowałem nawet, jak podłączyć ją do miniwieży i czasem sobie coś tam pogrywam. Moim marzeniem jest jednak granie solówek - jak Slash, jak David Gilmour, jak Jimmy Page, jak Ron Thal, jak Marty Friedman, jak nieodżałowany Jason Becker... A do tego potrzebny jest tzw. "fuzz".

     Fuzz to inaczej przester - jeden z efektów gitarowych, zmieniających barwę dźwięku gitary. Można go włączać i wyłączać, dzięki temu gitara (oczywiście, mówię o gitarze elektrycznej) raz wydaje normalny dźwięk, na którym można grać klasyczne melodie, a innym razem, przy włączonym efekcie, wydaje ostre brzęczenie, znane wszystkim miłośnikom rocka. To właśnie przester sprawia, że najsławniejsze gitarowe solówki brzmią jak piła mechaniczna, wcinając się w mózg i dokonując tam, w zależności od preferencji muzycznych, albo spustoszenia, albo podrażnienia ośrodków rozkoszy.

     Problem polegał na tym, że zawsze były pilniejsze wydatki niż moje przyjemności. Wskutek tego przez dwadzieścia parę lat, odkąd zapragnąłem posiadać to cudo, nie mogłem się go dorobić. Kilka razy byłem już blisko. Już miałem w garści pieniądze i już szedłem do sklepu muzycznego. Ale zawsze rezygnowałem, gdy tylko pomyślałem, ile innych rzeczy dla rodziny można za to kupić. Zakup efektu tylko dla mnie samego wydał mi się aktem samolubnym i skrajnie nieodpowiedzialnym.

     Co innego, gdyby kupił mi to ktoś inny!

     Od niepamiętnych lat, zawsze przed zakupami sporządzaliśmy sobie ich listę. Pamiętam, że gdy dzieci były małe, zawsze na początku było mleko. I pamiętam, gdy mój starszy synek, jeszcze bardzo mały, przyszedł kiedyś do pokoju z długopisem i świstkiem papieru i zaczął robić swoją własną listę.

     - Mieko! - popatrzył na nas i zaczął gryzmolić jakieś esy-floresy.

     - Chiebek - dalszy ciąg gryzmolenia.

     - Pajufki - kolejny gryzmołek dodany do listy.

     Ech, słodkie czasy, które już nigdy nie wrócą!

     Dość, że od wielu, wielu lat, na każdej liście zakupów dodawałem pozycję "fuzz do gitary". Miałem nadzieję, że Koleżanka Małżonka albo się tym znudzi i dla świętego spokoju mi to kupi, albo w szale zakupów nie zauważy, że to nie jest do jedzenia, ani do ubrania i kupi to z rozpędu, nawet nie zauważając. Metoda nie sprawdzała się jednak, mimo że konsekwentnie się jej trzymałem. Później już bardziej dla śmiechu niż z rzeczywistej potrzeby. Niemniej fuzz istniał na każdej ze sporządzanych przeze mnie list.

     Powracamy na ziemię. Na ziemię? Raczej do Raju!

     Jak łatwo się domyślić, w paczce znajdował się wzmacniacz gitarowy. I do tego jeszcze zacny fuzz, w małym pudełku obok.

     Rozumiecie więc, że odtąd wszystkie moje wolne chwile, zamiast na blog, poświęcałem na mordowanie solówek! Słuchawki na uszy i nie ma mnie! Są za to Slash, Joe Perry i Carlos Santana. Może w nieco karykaturalnej postaci, ale po kilku dniach niektórzy znajomi byli już w stanie rozpoznać niektóre melodie. Nie zawsze trafnie.

     Przy okazji - nie miałem pojęcia, że te solówki są takie trudne. Wciąż nie tracę nadziei, ale jeszcze żadnej nie udało mi się zagrać, już nie bezbłędnie, ale przynajmniej bez fałszowania. Cóż, nie Zenek Martyniuk je komponował... W dodatku, ja mam gitarę jazzową, a tu potrzebna jest gitara solowa, której wycięta deska umożliwia łatwy dostęp do wysokich progów, których ja w swojej dosięgnąć nie zdołam.

     Przy następnej liście zakupów oczywiście też z rozpędu dopisałem "fuzz do gitary". Po czym roześmiałem się z satysfakcją i skreśliłem tę pozycję. Zamiast tego dodałem inną.

     Punkt dwudziesty pierwszy: gitara Gibson Les Paul. Klonowa wersja!