O katastrofie cz. VI - czyli "Superhero"

     Ludzie od wodomierza wciąż się nie odzywali. Nie narzekałem – im dłużej to potrwa, tym mniejszy będę miał rachunek za wodę. Za to odezwał się spec od termy i odwiedził nas w środę po południu.

     Nigdy jeszcze tyle nie zależało od jednego człowieka. Miał coś, czego nie miałem ja – uprawnienia do grzebania przy gazie. A to znaczy, że w moich oczach urósł do rangi superbohatera. Jak Superman, Batman, Birdman, Spiderman, Aquaman, Takie-coś-co-nie-wiem-co-to-jest-man i każdy inny -man w mniej lub bardziej idiotycznym stroju.

     Nadałem mu robocze imię „Terman”.

     Muszę przyznać, że kamuflował się znakomicie. Nikomu nie przyszłoby do głowy, że ma przed sobą jednego z największych herosów naszego świata. Niespecjalnie wysoki, misiowaty, z krótką bródką i sporą nadwagą. To się nazywa profesjonalny kamuflaż! Clark Kent to przy nim cienias.

     Superbohater sprawnie zdemontował termę, po czym zaczął siłować się ze śrubami.

     Przyznam się, że serce trochę mi zadrżało, gdy przez dłuższy czas nie przynosiło to efektu.

     - Ale zapieczone! – westchnął Terman. – Lepiej, żeby dały się ruszyć, bo inaczej cała terma do wymiany!

Zrobiło mi się słabo. Czyli nie kupię sobie w tym roku nowej karty graficznej!

     Ale po chwili coś cicho zazgrzytało i westchnienie ulgi wyrwało się z ust Termana.

     - Poszło – uśmiechnął się. – To dobrze rokuje!

     Zapewne niepostrzeżenie użył swej tajnej mocy.

     Zdjął jakąś część, i zajął się tą drugą, pod spodem. Tu już kręcił głową i marszczył czoło, po czym stwierdził, że nie potrafi zagwarantować, że to będzie działać. Musi termę zabrać ze sobą do warsztatu i wypróbować na stanowisku testującym. Obiecał skontaktować się za dwie godziny.

     Nie wiem, czy też tak macie. Ja zawsze miewam nie tyle przeczucie, co pewność, że taka niepewna sytuacja skończy się w najgorszy możliwy sposób. I nie pomyliłem się. Nie miał dobrych wiadomości.

     - Wymieniłem uszkodzony zespół – powiedział telefon głosem Termana – Ale ten drugi jest zupełnie skorodowany. Może pofatygowałby się pan do mnie i zerknął na to?

     Co robić? Zbyt ważna sprawa, aby ją zignorować. Wciągnąłem buty i udałem się do kryjówki Termana warsztatu fachowca. Terma tkwiła już zamontowana na stanowisku badawczym.

     - Pan popatrzy…

     Pokazał mi jakąś płaską, aluminiową część, z wystającym bolcem. Domyśliłem się, że to membrana, albo coś zupełnie innego. Dość, że razem z bolcem, wyłaziło z niej całkiem sporo białawego proszku – produktu korozji aluminium.

     - Nie mam tej części na wymianę – pokręcił głową. – Mogę zamówić, ale nie mam pojęcia, kiedy przyjdzie. Producent w ogóle ma kłopoty z częściami. Niby jest zobowiązany produkować je przez co najmniej dziesięć lat, ale przy zamówieniu zawsze kręci. Taka renomowana firma, kto by pomyślał… Nawet jak mają na składzie, to do jutra nie przyjdzie, a nawet wątpię, czy przyjdzie do piątku. A bez tego zamontować jej nie mogę. Jest niebezpieczna.

     Bez ciepłej wody, być może nawet przez weekend… Niby da się wytrzymać, ale tak długo bez prysznica? Zwłaszcza że pogoda trudna do przewidzenia. Rano zimno i trzeba się ciepło ubrać, bo na rowerze mocno wieje, ale po pracy, w drodze powrotnej, jest tak gorąco, że do Nowego Miejsca zawsze dojeżdżam mokry. Już po jednym dniu czuję, jak cuchnę, a po tygodniu?

     A w biurze tyle pięknych pań… Latoś obrodziło jak nigdy! Nie żebym miał jakieś podłe zamiary, ale im piękniejsze towarzystwo, tym bardziej się krępuję emitowania wszelkich zapachów.

     - A można chociaż tak, żeby wyłączać ją przez wyjęcie baterii?

     Kręcił głową, mruczał coś o niezgodności z przepisami, o ciążącej na nim odpowiedzialności w razie wypadku, ale wkrótce uległ i niechętnie się zgodził. Oznajmił, że zdemontuje termę ze stanowiska testowego i za jakiś kwadrans przyjdzie ją założyć.

     Przekonałem superbohatera! Autor tego komiksu powinien mi chyba poświęcić jakieś okienko w następnej części?

     Jak rzekł, przyszedł, zamontował, a potem zawołał mnie, by pokazać mi pewien pstryczek-elektryczek.

     - To jest od innej termy – wskazał na metalową żabkę, podłączoną do jakiegoś przewodu. – Tak na razie to zamontowałem, żeby nie trzeba było za każdym razem wyjmować baterii. Ale nadal będzie włączana i wyłączana ręcznie.

     Urządzenie było sprytne. Żabka przypominała trochę jak ta do wieszania prania, tylko była mniejsza, metalowa i bardziej filigranowa. Po ściśnięciu żabki terma się zapalała, gdy się puściło – gasła. Wystarczyło po ściśnięciu założyć ją na jakiś wystający przedmiot w taki sposób, aby końce pozostawały rozchylone. Na przykład – na dowolną rurkę, lub inny, gruby kabel. Aby zgasić termę, wystarczyło ją z tego kabla ściągnąć.

     Potem kilkakrotnie powtórzył Tymczasowo Obowiązującą Procedurę Korzystania z Termy i kazał mi ją powtórzyć, nauczyć się jej na pamięć, a potem zrobił egzamin. Wyrecytowałem jak musztrowany rekrut:

     1. Odkręcić ciepłą wodę.

     2. Założyć żabkę na kabel (terma się zapala).

     3. Wleźć pod prysznic i dokonać ablucji. Absolutnie nie zakręcać wody!

     4. Wyleźć spod prysznica, ociekając wodą i drżąc z zimna.

     5. Ściągnąć żabkę z kabla (terma gaśnie).

     6. Zakręcić wodę.

     7. Można zacząć się wycierać…

     - Bo inaczej!...

     Tu wykonał gest, przypominający o najgorszym dniu w Hiroszimie.

     I, obiecując zgłosić się, gdy tylko tę część dostanie, wyleciał przez okno, z okrzykiem:

     - Teeeeeermaaaan!

     No, dobra, wyszedł drzwiami. Coś bez wyobraźni ten superhero…