Dawno nie było remontu - część VII - skręcanie

    Skręcanie łóżka to dość prosta sprawa, pod warunkiem że jest gdzie to zrobić i jest dostęp przynajmniej z dwu stron. Nasze łóżko było jednak wpasowane w ciasny pokój z dokładnością do jednej dziesiątej milimetra. Z trzech stron ściany, z czwartej bok szafy. O przesunięciu choćby o milimetr nie było mowy, nie mówiąc już o tym, żeby gdziekolwiek postawić stopę.

     Najpierw ustawiłem jedną skrzynię pod oknem. Potem musiałem przypomnieć sobie, jak się gra w Tetris, żeby drugą skrzynią trafić prosto w pozostawioną lukę. Obawiałem się, czy nie trzeba będzie posmarować towotem, żeby to wepchnąć, ale okazało się szczęśliwie, że jest chyba z pół mikrona luzu, więc tylko trochę po tym poskakałem i weszło. W dodatku skrzynie okazały się na tyle solidne, że można było po nich stąpać, więc nie musiałem sztucznie wydłużać sobie rąk. Skręciłem obie skrzynie załączoną do zestawu śrubą, po czym chwyciłem suchą szmatę, żeby zlikwidować wypoconą kałużę na dnie jednej z nich.

     Trochę gorzej było z mechanizmem podnoszenia materaca.

     Po obu stronach skrzyni przykręcono po solidnym zestawie różnych dźwigienek, wihajstrów, hopsztosów i pipsztoków, wyposażonych w sprężyny gazowe, które miały pomóc w podniesieniu ciężkiego materaca „kontynentalnego”, tak jak podnosi się klapę bagażnika w samochodzie. Do tych dźwigienek trzeba było przykręcić materac „kontynentalny”. Teoretycznie prosta sprawa. Problem w tym, że trzeba było to przykręcić od dołu, a tam nie było dostępu. No i w tym, że nadal nie wiem, co to znaczy „materac kontynentalny”.

     Pierwsza moja myśl – położę się w z kluczem i latarką w skrzyni – może wytrzyma. Koleżanka Małżonka zamknie mnie w środku i nie wypuści – bo nie da rady sama podnieść materaca – dopóki nie przykręcę go do dźwigienek. Będę miał akurat tyle powietrza, żeby zdążyć. Jeśli nie wyrobię się w czasie, to znaczy, że nie jestem wart tego, aby żyć dalej i korzystać z dobrodziejstw łóżka z materacem „kontynentalnym”.

     Pomysł, choć odważny i godny herosa, okazał się niewykonalny. I to z dwóch powodów. Po pierwsze, materac był za ciężki, żeby Koleżanka Małżonka dała radę sama go położyć na skrzyni. We dwójkę ledwo nam sił starczało. A po drugie, przecież skrzynia była dzielona! To nie była jedna skrzynia, w której po zmontowaniu jednej strony mógłbym przesunąć się na drugą. Od drugiej strony odgradzały mnie dwie, solidne, skręcone razem dechy!

     Z żalem – no dobrze, trochę udawanym – musiałem zrezygnować z metody heroicznej. Tylko co tu teraz zrobić?

     Na pomysł wpadliśmy razem.

     Trzeba materac podnieść tak, jakby był w pozycji „otwarte”. W tej samej pozycji ustawić dźwigienki i spróbować ustawić ten materac nad nimi tak, żeby otwory w dźwigniach i śruby w materacu przynajmniej w przybliżeniu pokryły się ze sobą.

     Klucz nasadowy przygotowany. Wzięliśmy po solidnym łyku wody na poczet tej wypoconej, po czym wielkim wysiłkiem (głównie dlatego, że nie było za co złapać) podnieśliśmy jedną stronę materaca. Koleżanka Małżonka stanęła na deskach skrzyni, w pozycji ciężarowca, ćwiczącego podrzut (ta postawa ze sztangą opartą na piersiach), podtrzymując go z całej siły, a ja zanurkowałem z kluczem ku dźwigniom.

     Niestety, pierwsza próba okazała się nieudana. W żaden sposób nie udało nam się trafić zamocowanymi w materacu śrubami w otwory na dźwigienkach. Szarpaliśmy tym materacem na tyle, na ile pozwalał wąski zakres manewru i jego potworny ciężar, ale nic z tego.

     Chwila odpoczynku i po pół litra wody na głowę. Zmarszczyłem czoło…

     Zmarszczone czoło pobudza mózg do intensywniejszego działania. Prawdopodobnie ta pionowa zmarszczka wchodzi do środka i uciska mózg prosto w jakieś jego miejsce na tyle czułe, że ten, zniecierpliwiony nagłą niewygodą, zaczyna gorączkowo szukać rozwiązania problemu.

     - Trzeba ustawić te zasmarkane dźwignie w innej pozycji – oświadczył mózg. – Tak, żeby lepiej przylegały do materaca. Wtedy może się udać.

     Ale sprężyny gazowe były tam naprawdę twarde. Wiadomo, takiego ciężkiego materaca nie podniesie się przy pomocy słabych sprężynek, jakich używałem niedawno do klapy od pawlacza. Trzeba je było najpierw zdemontować. Dźwignęliśmy więc materac w górę, umieściliśmy go na piersiach Koleżanki Małżonki (orzesz, jak ja mu zazdroszczę!), a ja z kluczem zanurkowałem ku dźwigienkom. Poszło szybko. Ustawiłem dźwignie w odpowiedniej pozycji i stanąłem u boku Towarzyszki Życia.

     Zaczęło się teraz ogólne szarpanie, popychanie, ciągnięcie, sapanie i wylewanie litrów potu – no wszystko co, co mogłoby umożliwić zgranie przynajmniej z jednej strony. Udało się dopiero za którymś tam razem – jedna ze śrub wlazła w odpowiedni otwór! Szybko nakręciłem nakrętkę, żeby nie wylazła. Lekko, z luzem, żeby można było trafić pozostałymi. Mając już jeden otwór zafiksowany, z pozostałymi poszło łatwiej. Teraz druga strona…

     Gdy obie zostały unieruchomione, dokręciłem wszystkie nakrętki na gotowo.

     - Teraz sprężyny!

     Razem unieśliśmy nieco materac, a ja znów zanurkowałem ku dźwigniom. Koleżanka Małżonka dzielnie podtrzymywała materac, ze świadomością, że jak go upuści, to już sama będzie musiała sobie radzić, bo ja tego uderzenia na pewno nie przeżyję. Na pół ślepy, z powodu kapiącego mi do oczu potu, zamontowałem sprężyny i postanowiłem poddać się testowi, jakiemu tradycyjnie poddają się konstruktorzy mostów.

     Test ten polega na tym, że konstruktor wchodzi pod most, podczas gdy ekipa dokonuje próbnego obciążenia. Mierzy się wtedy i zapisuje wszelkie dane, jak ciężar obciążenia, stopień ugięcia każdego przęsła i tak dalej, a jeśli konstrukcja okaże się wadliwa i most się zawali, to pogrzebie przy okazji swojego twórcę.

     - Puść!

     Koleżanka Małżonka z pewną dozą nieśmiałości puściła materac.

     Jak wypadł test, chyba się domyślacie, skoro jestem w stanie napisać te słowa.

     Montaż zagłówka to już pestka.

     - Nic już dziś więcej nie zrobię – oświadczyłem. – Nie mam siły.

    Otworzyłem nam po puszce zimnego piwa. Bezalkoholowego. Gdybyśmy wypili po normalnym, w tym stanie, w jakim się znajdowaliśmy, zważyłoby nas zupełnie. A potem otworzyły się drzwi łazienki i wylazł z nich prysznic, łagodnymi gestami elastycznego węża zachęcając nas do skorzystania z jego usług.