Dlaczego nie potrafię napisać mu porządnego epitafium?

     Jeszcze wczoraj ze smutkiem pożegnałem Christophera Plummera. A tak niedawno zachwycił mnie swą kreacją w „Niepamięci”…

     A kogo dziś żegnam?

     Chciałoby się powiedzieć „legendę”, ale to słowo uległo już takiemu wyświechtaniu, że zupełnie straciło na wartości. Przynajmniej u mnie. Zbyt często żegnam tutaj legendy.

     Krzysztof Kowalewski.

     Jeśli ktoś nie zna tego nazwiska – choć nie sądzę by znalazł się ktoś taki – lepiej niech się nie przyznaje.

     Dlaczego nie sądzę? Bo to był aktor wszechstronny i bardzo popularny. Nie znać mógł go tylko ktoś zupełnie, ale to zupełnie nie interesujący się filmem, czy teatrem.

     Chciałem tu przytoczyć jego najzabawniejsze teksty z różnych filmów, jako szczególnego rodzaju epitafium. Po skojarzeniu z odpowiednią sceną w filmie, czy przedstawieniu, na pewno wywołałoby to u Was to, co on sam dawał nam przez tyle lat – uśmiech. Ale niestety, pamięć zawodzi, nie umiem ich przytoczyć dosłownie, a nie chcę być niedokładny.

     Dlatego przytoczę tylko jeden, ale przypadkiem niezwykle pasujący do dzisiejszej sytuacji:

     - Fruwejmy, panie anioł!

     (Jan Drda – „Igraszki z diabłem”)

     A teraz wyobraźcie go sobie z brodą, w długich włosach – w końcu to był rozbójnik Sarka-Farka – i do tego w długiej koszuli do samej ziemi,  i jeszcze ze skrzydełkami na plecach, podskakującego, gdy próbował oderwać się od ziemi.

     W tej scenie brali też udział bracia Jan i Marian Kociniak. I wtedy uzmysłowiłem sobie, że wszyscy trzej już nie żyją.

     I zrobiło mi się niewypowiedziane smutno.