O żurku

     Tak w ogóle, to Szczęśliwego Nowego Roku!

     Polecę w banał: oby był lepszy niż poprzedni. Trzeba jednak przyznać, że nawet jeśli mu się uda, nie będzie to jakieś specjalnie spektakularne osiągnięcie. To trochę tak, jakby życzyć sobie lepszego ministra obrony niż Macierewicz.

     Ale nie o tym, nie o tym!

     Dziś znów dostałem ochrzan od Koleżanki Małżonki, bo nie kupiłem zaczynu na żurek, czy jakoś tak to się nazywa.

     - Nic nie mówiłaś, że mam to kupić! – zaperzyłem się.

     - Mówiłam ci wczoraj wieczorem – odparła stanowczym tonem, który to ton jest jej przedostatnią bronią w dyskusjach ze mną. Ostatnią jest płacz. – Ale oczywiście dla ciebie ważniejsza była gra! Tak ty mnie słuchasz. Bezmyślnie potakujesz, a myślisz o czymś innym.

     Poczułem się dotknięty tym niesprawiedliwym posądzeniem. Owszem, budując cywilizację i walcząc jednocześnie z trzema innymi nacjami, trudno skupić się na żurku, ale powód, dla którego o nim nie usłyszałem jest całkiem inny. Tu chodzi o sposób, w jaki kobiety do nas mówią. Naprawdę trudno wyłowić tę istotną wiadomość z potoku słów, którymi nas zasypują.

     Aby być lepiej zrozumianym, pozwolę posłużyć się przykładem.

     Wersja pierwsza, normalna – facet kupił żurek.

ON: Żurek kupiłem.

W tym momencie on uważa sprawę za zakończoną, toteż następujące pytanie wywołuje w nim niepokój.

ONA: Jak, kupiłeś?

ON (zdziwiony): No, normalnie, w sklepie kupiłem.

ONA: W którym sklepie?

ON (jeszcze bardziej zdziwiony): A czy to ważne? No w tym koło fryzjera.

ONA: A która ekspedientka akurat była?

ON (zdziwiony coraz bardziej): A co za różnica? Dwie były.

ONA: Które?

     W tym momencie facet zaczyna naprawdę się bać, bo nie ma pojęcia, o co jej chodzi. Czyżby go o coś podejrzewała? I teraz przypomnij sobie, człowieku, jaka ekspedientka podawała ci żurek! O ile nie miała dekoltu do pępka, albo nie była chodzącą sex-bombą, nie masz szans, by ją zapamiętać! W ogóle nie zwróciłeś na to uwagi. Dalszy ciąg tej rozmowy zmierza w zdecydowanie złym kierunku. Facet zaczyna się pocić, jąkać i usiłuje sobie przypomnieć, ale oznaki zdenerwowania zdecydowanie świadczą przeciwko niemu. Szanse na polubowne załatwienie sprawy – dodajmy, sprawy, która dla niego w zasadzie nie istnieje – stają się coraz mniejsze. A chciał jedynie przekazać informację, że kupił żurek – nic więcej!

     A teraz wersja druga, odwrócona – to ona kupiła żurek i próbuje mu przekazać identyczną informację.

ONA: Wiesz, przechodziłam dzisiaj koło fryzjera.

ON (zajęty rozwalaniem atakujących go katapult): Uhm…

ONA: No i podeszłam, żeby zobaczyć, jak można się do niego zapisać.

ON: …

ONA: Czy ty mnie w ogóle słuchasz?

ON: Oczywiście!

ONA: No i wyobraź sobie, pierwszy wolny termin to dopiero czwartek po południu.

ON: Uhm…

ONA: No więc się zapisałam na szesnastą. A w ogóle to była tam Anka.

ON (udaje zainteresowanego, choć nie spuszcza oka z katapulty): Anka?

ONA: No Anka, znasz ją! Czy ty słuchasz, co do ciebie mówię?

ON (wciska pauzę i udaje zainteresowanie): Jaka Anka?

ONA: No ta, żona brata tego mechanika, co nam naprawiał pralkę.

     On w tym momencie robi wielkie oczy, bo wszystko, co wiedział o mechaniku, to jego numer telefonu, znaleziony w sieci.

ON (zdając sobie sprawę, że wiele ryzykuje): Nie znam.

ONA: No jak, nie znasz? To ta…

     Tu następuje opis tak skomplikowanym, że przy najlepszych chęciach nie da się go przytoczyć, nawet w przybliżeniu.

ON: No, może, ale ja jej nie znam.

ONA: Jakbyś ją zobaczył, to byś od razu wiedział.

ON: Uhm…

     I mylnie sądząc, że to koniec, wraca do gry.

ONA: No i Anka powiedziała mi, że Ela, ta, wiesz, co mieszka dwie klatki obok, jest już po rozwodzie.

     Jemu z tyłu głowy kołacze myśl, że jak spyta, co to za Ela, nie ominie go kolejny, skomplikowany opis. Postanawia zaryzykować.

ON: No, wiem…

ONA: On podobno ją zdradzał, jakąś babę miał w Lutosławicach*…

ON:…

ONA: No, w każdym razie, potem poszłam kupić żurek, a ta ekspedientka, jak się okazało, to jest jej kuzynka.

ON: No…

ONA: No i twierdzi, że tam jakaś awantura była, policja przyjechała…

     Tu zaczyna się opis na tyle złożony, że ON pogubił się już kompletnie. Nawet udawanie, że słucha, przychodzi mu z trudem. Pomijając fakt, że nic, a nic nie obchodzą go te rewelacje, jego procesor zamulił się już na dobre. Rozpoczyna się czas oczekiwania – kiedy ona wreszcie skończy i będzie można dokończyć obrony zamku.

     Rozmowa kończy się oczywiście stwierdzeniem: „Ty mnie w ogóle nie słuchasz!”. I zamiast cieszyć się, ze potok słów wreszcie się przerwał, on czuje daleko idący dyskomfort. Chciał ciszy – ale nie takiej ciężkiej i grobowej. Więc decyduje się ją przerwać, w sposób, według jego naiwnej nadziei, całkowicie neutralny.

ON: Co będzie dziś na obiad?

     I tym sposobem załatwił sobie tydzień celibatu. Nawet jeśli potem pochwalił parujący na talerzu żurek.

     Bo „ona mu przecież mówiła”!

_______________

*Nie mam pojęcia, czy taka miejscowość istnieje – wymyśliłem ją na poczekaniu