Łuskowe zagłębie

     Zaczęło się od odwiecznego problemu Koleżanki Małżonki.

     Mimo ciągłego postępu technicznego, na całym świecie nie udało się wyprodukować lodówki na tyle dużej, aby starczyła ona na jej potrzeby. Pomijając już fakt, że większa chłodziarka po prostu nie zmieści się w naszym ciasnym mieszkanku. Swego czasu miałem nawet plany, aby najmniejszy pokój przerobić na chłodnię. Zaizolowałbym go od wewnątrz grubą warstwą styropianu, a w oknie, zamiast szyby, umieściłbym kondensor. To północna ściana, więc nadawałaby się idealnie. Potem okno bym zamurował pustakami, położył jeszcze jakąś izolację i w środku umieściłbym ewaporator i sprężarkę. Zamiast podłogi – kafelki, z rynienką na skropliny. Izolacja drzwi to już pikuś. W środku byłyby półki, haki, szuflady itd. Wszystko miałem już dopracowane do najmniejszych szczegółów, ale z żalem musiałem zarzucić ten projekt. Jestem bowiem w stu procentach pewien, że już na trzeci dzień nie byłoby tam gdzie wcisnąć nawet kabanoska i chłodnia musiałaby zostać przeniesiona do salonu. A salon od południa!

     Każda nasza lodówka jest większa od poprzedniej. I w każdej już na trzeci dzień nie ma ani odrobiny wolnego miejsca – wszystko zapchane na amen. Nie wiem, po co ona tak zawzięcie gromadzi tę żywność, ale na wypadek Wielkiego Głodu jestem znakomicie przygotowany.

     Był to jednak również powód, dla którego karpie na Wigilię postanowiliśmy kupić dopiero we wtorek.

     - Im później tym lepiej – skwitowała Towarzyszka Życia. – Nie ma mrozu, na balkonie mogłyby się popsuć.

     O tym, żeby je włożyć do lodówki, oczywiście nie było mowy. Po co strzępić język po próżnicy?

     Pierwszy rekonesans zrobiliśmy już w niedzielę. Pod marketem stał sprzedawca, a w metalowej kadzi chlupotały ryby.

     - Popatrz – zwróciłem uwagę na dobywające się z kadzi bombelki. – On natlenia tę wodę. Przynajmniej jego ryby są żywe, a nie na pół śnięte, jak te na targu.

     Zgodziliśmy się, że warto dokonać zakupu u niego.

     - Będzie pan jeszcze we wtorek? – spytała Koleżanka Małżonka.

     Sprzedawca skrzywił usta i nos.

     - Jak mi ryby starczy – odparł. – Do poniedziałku będę na pewno, a potem to już zależy.

     Zostałem zatem ożeniony z zadaniem zakupu ryb. W poniedziałek! I nie za wcześnie, bo się na balkonie popsują. Musiałem powtórzyć dwa razy, żeby zapewnić, że zrozumiałem. Wydało mi się, że w chmurach pojawił się Richard Bucket, szczerzący zęby.

     Zadanie wypełniłem połowicznie. Około południa udałem się w wiadome miejsce. I zastałem kolejkę. Stojącą kolejkę. Nie posuwającą się kolejkę. Ponieważ kadź była pusta, a wśród kolejkowiczów krążył duch niepewności, czy facet w ogóle przyjedzie z tymi rybami.

     - Mówił, że postara się jeszcze coś zdobyć, ale nie powiedział, kiedy – poinformowano mnie.

     Zupełnie jak za czasów słusznie minionych. Ech, łezka się w oku kręci!...

     No dobrze, ale ja tu tracę czas, być może zupełnie nieproduktywnie. Co zrobię, jeśli facet przyjedzie i bezradnie rozłoży ręce? Podjąłem decyzję – jadę na targ!

     Tam było trochę lepiej. Ryby wciąż w wanienkach, ale niezbyt ich dużo. Trochę amurów, dwa jesiotry, kilka mocno wyrośniętych karpi. Nie bardzo jest z czego wybierać.

     - Wobec tego, zapraszam jutro – powiedziała sprzedawczyni. – Będę od rana, ze świeżym towarem.

     I dlatego właśnie, pomimo dnia wolnego, wstałem jeszcze o zmroku. Ledwo się rozwidniło – ja już byłem na targu. Pierwsze burczenie w brzuchu – u mnie to najdokładniejszy pomiar czasu – a ja już wracam z torbą, wypełnioną tuszami sazanów.

     Wcale nie chciałem kupować sazanów – chciałem karpia bezłuskiego. Ale golce były takie wielkie, że zmieniłem zdanie i kupiłem trzy sazany,

     Niezorientowanym tłumaczę: sazan, to dziki karp, dziecko natury. Ma inną, nieco wydłużoną sylwetkę, bez owego charakterystycznego dla karpia hodowlanego wysoko wysklepionego grzbietu. No i całe ciało ma pokryte łuskami, podczas gdy golec, czyli hodowlany karp bezłuski, ma ich tylko trochę na grzbiecie i przy ogonie.

     Za oprawianie ryb wziąłem się zaraz po śniadaniu. Przeszkodził mi telefon od Koleżanki Małżonki.

     - Zostaw mi kilka łusek!

     Koleżanka Małżonka uważa bowiem, że łuski włożone do portfela, zapewniają dostatek przez najbliższy rok. Chciałem burknąć w odpowiedzi coś o gusłach i dwudziestym pierwszym wieku, ale zerknąwszy na kuchnię, zmieniłem zdanie.

     - Kochanie, to są sazany – jęknąłem. – Nie wyobrażasz sobie, jak te łuski pryskają podczas skrobania. Kuchnia jest już cała w łuskach, a za chwilę łuski będą dosłownie wszędzie. Sama sobie wybierzesz, które ci się spodobają. Na pewno jakieś znajdziesz. Na dywanie, w kawie, na ubraniach, na ścianach, na suficie, w twoich butach. Nie zabraknie ci ich, obiecuję!

     Odpowiedział mi odgłos dezaprobaty. A ja, choć po owej brudnej robocie wyszorowałem co się dało, nie zdołałem całkowicie zlikwidować zagłębia łuskowego. Do wieczora Koleżanka Małżonka krążyła po mieszkaniu i prychając co chwila, zbierała łuski, które umknęły memu bystremu oku. Zebrała ich sporą garść. Tak więc, przyszły rok zapowiada mi się dostatni, ale nie mam pojęcia, jak to się objawi. W lodówce i tak więcej się nie zmieści.

     A Wam wszystkich życzę Wesołych Świąt i coby-Wam-się!