O straszliwym pawlaczu - część III: Robin Hood

     Najpierw przycinanie listew na odpowiednią długość. Wyprodukowałem przy tym trochę trocin, ale bez przesady, wcale nie tak wiele! Używałem ręcznej piły, bo ta zapewniała najbardziej precyzyjne cięcia. Ale potem trzeba było dociąć deskę na płytę podłogową i płytę na drzwi. Tu potrzebne było cięcie proste, a takie można uzyskać jedynie tarczową pilarką.

     Najpierw zaciskami stolarskimi przyśrubowałem płytę do stołu. Potem zademonstrowałem Koleżance Małżonce straszne zębiska pilarki.

     - Będę musiał coś zrobić z tą osłoną – westchnąłem. – Przeszkadza mi w cięciu…

     - Nic nie będziesz kombinował z osłoną! – usłyszałem w odpowiedzi. – Osłona jest potrzebna!

     Nadmieniam,  że chodziło mi o osłonę, zabezpieczającą zęby od dołu. W chwili wsuwania pilarki w przecinaną deskę, zasłona sama się odsuwa. Tyle tylko, że jest zawieszona na sprężynie i usuwa się stopniowo, w miarę zagłębiania się ostrza w drewno. I w pewnym momencie odsuwa się do końca. Ręka, która pokonywała dotąd opór sprężyny, przy nagłym zaniku tego oporu po prostu musi drgnąć, co zawsze skutkuje nierównością w cięciu. Dlatego zwykle sobie tę osłonę odciągałem na samym początku i zabezpieczałem drucikiem, lekceważąc przepisy BHP.

     No, ale jak się ma w domu urzędnika, to nie tak łatwo gwizdać na przepisy. Ręka drgnęła – to było nieuniknione – ale byłem na to przygotowany, więc nie jakoś tragicznie. Prawie nie widać.

     Za to trocin wyprodukowałem cały worek.

     Zawsze mnie zastanawiało, jakim cudem pilarka powoduje powstawanie takiej ilości trocin. Objętościowo przewyższały nawet samą deskę. Myślę, że gdyby ją pociąć raz przy razie, miałbym trocin, z których mógłbym sobie wyprodukować z dziesięć płyt wiórowych i jeszcze by mi zostało. Już kiedyś rozważałem taką możliwość, aby kupić jedną płytę, pociąć ją na kawałki i z rozmnożonych w magiczny sposób trocin zrobić ze dwadzieścia nowych płyt. Zysk byłby oczywisty. Problem w tym, że nie miałem maszyn, do wytwarzania takich płyt – tam bez wielotonowej prasy się nie obejdzie. No i cały biznesplan diabli wzięli.

     Potem wyprodukowałem jeszcze trochę wiórów i nowych trocin, bo musiałem ponawiercać otwory w listwach. Przez te otwory zaznaczyłem sobie miejsca na ścianie, w których muszę wywiercić dziury pod kołki. A potem łaps za wiertarkę z udarem i do trocin zaczął dołączać ceramiczny pył z cegieł, czy pustaków, czy co to tam było. Koleżanka Małżonka miała łzy w oczach…

     Szło szybko, aż do pewnego momentu. Momentu o przełomowym znaczeniu.

     Oto bowiem przyłożyłem wiertło do znaku na ścianie. Nacisnąłem spust. Wiertarka zawyła, zaryczała i wiertło z terkotem zaczęło zagłębiać się w ścianie.

     Nagle – błysk i zrobiło się ciemno.

     - Orzesz, qu…

     Debil, debil, debil! Tak możecie mnie teraz nazywać!

     Wierciłem otwór NAD KONTAKTEM. Przecież nawet debil domyśliłby się, że tam w ścianie jest przewód. Mało tego, ja też doskonale o tym wiedziałem! Więc dlaczego zacząłem wiercić w tym miejscu? Nie mam pojęcia. To już jest tajemnica lasu…

     Kiedyś kupiłem sobie nawet specjalny przyrząd do wyszukiwania przewodów w ścianach. Byłem znakomicie przygotowany do tego zadania. Ale złe duchy, upiory, nocnice i wampiry musiały opanować mój umysł, zaciemniły go i pozbawiły mnie instynktu.

     Chciało mi się płakać, ale nie mogłem sobie pozwolić na chwilę słabości. Już niedługo przyjdzie godzina, w której wszelkie hałasowanie w bloku jest niedozwolone. Czym prędzej zacząłem kuć w ścianie, by dostać się do tego przewodu.

     Nie był mocno zagłębiony. Zacząłem od kontaktu.  Przewód leżał tuż pod tynkiem, więc w miarę szybko dobrnąłem do miejsca, w którym trafiłem w niego wiertłem. A gdy odsłoniłem owo miejsce, aż westchnąłem z podziwu dla samego siebie.

     - Normalnie, Paganini wiertarki! – oznajmiłem. – Trafiłem idealnie w sam środek. Gdybym próbował to zrobić celowo, nigdy nie udałoby mi się tak trafić. Robin Hood tak rozczepiał strzałą wierzbowe witki. Musiałby dziś przyznać, że jestem co najmniej tak samo dobry jak on!

    Koleżanka Małżonka nie podzielała mojego zachwytu.

     - To co teraz?

     - To co teraz, Robinie z Locksley - poprawiłem ją.

     Ale odpowiedź na to pytane już nie leżała w moich kompetencjach. No właśnie, co teraz? Nie miałem pojęcia. Złapałem telefon i zadzwoniłem do zaprzyjaźnionego elektryka.

     Znam go od lat. Kiedyś pracowaliśmy w jednym zespole. Kilku z nas konstruowało mechaniczne podzespoły do jakiejś maszyny a on projektował do niej całą elektrykę, często w prototypach wykonując ją własnoręcznie. Dla mnie jest on chodzącym autorytetem, więc jego porad słucham jak Koleżanki Małżonki.

     Kolega poradził mi w miejscu przerwania wykuć trochę miejsca na kostkę, po czym zwyczajnie skręcić przewody w kostce, którą potem należy owinąć taśmą i zagipsować.

     - Nic się nie stanie?

     - Spokojnie, wiele razy tak robiłem!

     Skoro on tak twierdzi! Chyba wie co mówi. Wprawdzie człowiek, który podłączał kilkusetkilowatowe silniki pod prąd trójfazowy, często ma skłonności, aby zwykłą domową instalację elektryczną traktować tak, jak ktoś inny traktuje bateryjkę, ale chyba nie lekceważył jej do tego stopnia, żeby ściągnąć na siebie niebezpieczeństwo. Postąpiłem zgodnie z jego wskazówkami.

     Tymczasem zrobiło się późno. Zakleiłem tylko wydłubany pasek tynku taśmą, żeby nikt w nocy nie dotknął przypadkiem przewodu. Następnego dnia czekał mnie zakup gipsu i nowego kontaktu – bo stary troszeczkę się zniszczył, gdy próbowałem go odłączyć.

     I co było robić? Zabrałem się za sprzątanie trocin. Z podłogi, z dywanu, z krzeseł, z koca, z Koleżanki Małżonki, z talerza z orzechami, z własnego nosa, z kapci, z kieszeni, z kubka z herbatą... A Syzyf, na swojej górze, odłożył na chwilę wielki głaz i zaczął się tarzać ze śmiechu.

C.D.N.