Jak nie zostałem partyzantem

     Stało się, że idiotyczne pomysły tzw. „premiera” zaczęły dotykać już nie tylko mej wrażliwości obywatelskiej, ale wręcz sfery osobistej, wkraczając w obszar zastrzeżony dla mnie i mojego brzucha.

     - Co za debilne zarządzenie! – warknąłem, czytając artykuł. – Dlaczego można zaprosić akurat pięć osób na wigilię? Pięć to nie ryzyko, a sześć już tak? A jeśli będą dwie rodziny, po pięć i sześć osób, to zależnie od tego, u kogo się spotkają, to albo będzie w porządku, albo nie? Kto te bzdury wymyśla? Czy oni naprawdę ogłosili konkurs na najgłupszy pomysł?

     Znowu zarządzenie napisane na chybcika, na kolanie, pod dyktando prezesa, który o życiu rodzinnym ma takie pojęcie, jak ja o prowadzeniu kuchni. A dotknęło mnie to właśnie dlatego, że od lat w Wigilię spotykamy się w tym samym gronie: nasza czwórka, czwórka szwagrostwa i dwie matki. Czyli niestety, przekroczymy limit o jedną osobę.

     - No bo kogo mamy nie zapraszać? – zacząłem nerwowo chodzić po pokoju, na tyle, ile mały pokój pozwalał. – Kogo mamy zostawić samego w domu? Matkę, która mieszka sama i ma pozostać samiuteńka w takim dniu? Czy może szwagra wykluczymy? Całe dni jeździ po Polsce, chociaż Wigilię chciałby spędzić z rodziną. Albo może niech bratankowie ciągną losy, który zostanie sam w domu? Mają przecież komputer, po co im rodzina?

     Samotna Wigilia to coś, czego jeszcze nigdy nie przeżyłem i nie chciałbym próbować jak to jest. Święta – proszę bardzo, nie rusza mnie. Ale Wigilia jest dla mnie dniem szczególnym, odkąd tylko pamiętam. Nie dlatego, że mi się raz do roku wiara odblokowuje, ale dlatego, że uwielbiam ten dzień. Jak tylko pamiętam, kojarzył mi się z ciepłem i serdeczną atmosferą. I lubię brzmienie kolęd, zwłaszcza niektórych, choć od kiedy Pierworodny wywiózł pianino, trzeba się obyć bez nich.

     Słowem, samotna Wigilia to coś, co wpędziłoby mnie w poważne przygnębienie. I dlatego koniecznie chcę oszczędzić tego innym. A ponieważ jestem obywatelem szanującym prawo, nawet idiotyczne, więc zacząłem kombinować, jakby tu obejść to kretyńskie zarządzenie.

     Pierwsze pomysły były zupełnie idiotyczne. Cóż, jaka trucizna, takie antidotum.

     - Przywiozę tu mamę, a sam przeczekam u niej – pomyślałem. – Jakoś dam radę. Wezmę sobie coś do czytania i tych kilka godzin przebąkam, a potem się zamienimy.

     Ale to niczego nie zmieniało – nadal byłoby sześć osób z zewnątrz. Poza tym, przecież mama chciałaby być na Wigilię również ze mną. Nie, to na nic.

     Nie zapraszać szwagrostwa – w końcu jest ich czwórka, dadzą sobie radę. Bez nich nie będzie tak samo, ale przynajmniej nikt nie będzie sam. To był jakiś pomysł, ale po chwili wszystko się we mnie zagotowało.

     - Bo Pinokio wymyślił kolejną głupotę, to my mamy sobie odmawiać radości? To ma być powód? TO!?

     Zagrała we mnie krew francuskich rewolucjonistów, solidarnościowców (tych prawdziwych) i Powstańców Wielkopolskich jednocześnie! Że mi pikawa nie wysiadła, to cud.

     Nic z tego! Nie będę sobie psuł Wigilii tylko dlatego, że za sterami postawiono figuranta, który nie wie, co mówi! Jak powiedział bohater opozycyjny (prawdziwy, nie malowany!), z państwem represyjnym się nie współpracuje, z państwem represyjnym się walczy! Konspiracja, działalność podziemna, partyzantka – to coś, co każdy Polak wysysa z mlekiem matki. Aż wstyd, że do tej pory nie wziąłem czynnego udziału w dziele walki o niepodległość. Fakt, byłem karmiony sztucznie… Takie to były głupie czasy i taka moda.

     - Nikogo nie będziemy wykluczać! – zagrzmiałem. – Spotykamy się wszyscy! Przechodzimy do partyzantki. A na wypadek policyjnego nalotu, opracujemy plan!

     - Jakiego nalotu? – jęknęła Koleżanka Małżonka. – Który policjant w Wigilię będzie łaził po domach i sprawdzał?

     Ale ja wiedziałem swoje. Państwo represyjne jest zdolne do każdej podłości. Wyciągnąć funkcjonariusza od rodziny i kazać mu chodzić po mieszkaniach, rozsiewając przy okazji wirusa, to dla niego tyle co nic. Nie zdziwiłbym się, gdyby wbiła nam do mieszkania brygada antyterrorystyczna. Na bezbronne kobiety ją posłano, to co, na nas nie mogą? Na partyzantów?

     - Szwagierka jest drobna, w razie policyjnego nalotu wsadzi się ją do szafy! – postanowiłem. – A policjantów poczęstujemy makowcem i będziemy udawać zadowolenie, że im smakuje, bo my nic nie czujemy…

     Koleżanka Małżonka spojrzała na mnie zmęczonym wzrokiem.

     - Skończyłeś? – prychnęła. – To doczytaj do końca. Dzieci do lat czternastu się nie liczy. Jaśko się nie łapie i będzie dokładnie pięć osób.

     Fakt, tego nie doczytałem. Z żalem odłożyłem zestaw pilników i kawałek blachy z której już zaczynałem wypiłowywać dla siebie medal Bojownika o Wolność i Demokrację. Ale jeszcze co najmniej trzy lata tego nierządu, jeszcze będzie okazja…

     A wtedy popamiętają!