O kolejnej, nie wiadomo już której, próbie likwidacji nadmiaru autorytetu

     Drgnęło…

     Naprawdę!

     Przetarłem oczy i z niedowierzaniem spojrzałem na wagę. Wlazłem na nią kilka razy, bo nie mogłem uwierzyć.  Moja masa naprawdę się zmniejszyła. Wreszcie! Wprawdzie tylko odrobinkę, o grubość wskazówki, ale przestałem już wierzyć, że to kiedykolwiek nastąpi.

     Zrzucić kilka kilogramów – to moje hasło, wygłaszane mniej więcej dwa razy do roku. Prób podjąłem co niemiara. Żadna nie przyniosła efektu, a niektóre miały wręcz skutek odwrotny. Taki, że dziś marzę o wadze, przy której jeszcze niedawno padało postanowienie o „zrzuceniu paru kilogramów”. Teoria odchudzania to coś, co mam w małym palcu. Niestety, jest coś, co mi na to nie pozwala. Otóż, gdybym był samochodem, byłbym napędzany bardzo oszczędnym silnikiem Diesla.

     Silnik diesla ma wiele zalet – jest nie tylko oszczędny, ale i nie do zajechania. Jak ja. Wprawdzie spektakularnych osiągów nie uzyskuje, ale i mnie to niepotrzebne. Więc tylko się cieszyć? Otóż nie. Moje spalanie jest tak mikroskopijne, tak ekonomiczne, tak niesamowicie dąży do zera, że niemożliwością jest pozbycie się autorytetu, jaki wyrósł mi na przodzie. A próbowałem już wszystkiego. I to z pełną świadomością faktu, że odchudzanie jest długotrwałym procesem i nie istnieje żadna dieta-cud.

     W swojej diecie nie bardzo mam już z czego zrezygnować. Na wysoko przetworzoną żywność w ogóle nie patrzę i to od dawna. Białego pieczywa nie jadam. Słodyczy również – nawet nie mam na nie ochoty. Słodkich napojów nie pijam, nawet soków owocowych staram się unikać. Odstawiłem też naleweczki i wino, choć tu wydaje mi się, że raczej z tymi produktami nie przesadzałem. Smaku piwa nie pamiętam. Tłustych potraw nie lubię i nie jadam. Produkty zbożowe – tylko razowe i pełnoziarniste, z dużą ilością otrąb. Nawet jeśli się skuszę na miseczkę płatków, to nie używam firmowych mieszanek, tylko sam je sobie komponuję: trochę owsianych, trochę żytnich, rodzynki do smaku – ale nie za wiele, zaledwie kilka – i to wszystko zalewam chudym, półprocentowym mlekiem. Odżywiam się tak jałowo, jak to tylko możliwe. Przez naprawdę długi czas. Jadam często, ale mało, jak podobno należy.

     Wszystko na nic. Waga jak zaczarowana – ani nie drgnie!

     Ruchu mam mało – przyznaję. Pracuję w domu, przy biurku. A gdy skończę, jest już ciemno i nie bardzo chce się wychodzić, pomijając fakt, że nie bardzo jest dokąd. Zmusiłem się jednak do wieczornego biegania. No, bez przesady – ten trucht trudno nazwać bieganiem, ale boję się o swoje stawy kolanowe, które protestują przy szybszym tempie. Nic to nie dawało. Efekt uzyskałem dopiero, gdy zacząłem się głodzić.

     Wiem, to niezdrowe. Wiem, efekt jojo, Wiem, trudno na takiej diecie wytrzymać, gdy człowiek ciągle głodny. Ale co ja na to poradzę, że nic innego w moim przypadku nie działa?

     Zobaczymy, jak długo wytrzymam. Na razie, po wielkim wysiłku, i po dłuższym czasie zaobserwowałem mikroskopijny spadek wagi. Samopoczucia to nie poprawiło, ale wzbudziło nadzieję. Może jednak się uda? Wiem, że dieta nie jest „na jakiś czas” – to musi być postanowienie na stałe. Myśl, że do końca życia będę musiał się głodzić, nie nastraja optymistycznie, ale może się przyzwyczaję? Może polubię to uczucie ssania w żołądku? Może przyzwyczaję się do odżywiania się głównie wodą mineralną?

     A teraz konkurs – niech każdy z Was zaproponuje mi jakąś inną, rozsądniejszą dietę – a ja Wam powiem, kiedy ją stosowałem i co z niej wynikło (to akurat łatwo przewidzieć: nic!). Uprzedzam, próbowałem już wszystkiego – ale może komuś z Was uda się mnie zaskoczyć?