Tonę...

     Stało się. Koleżanka Małżonka „miała kontakt”. A skoro „miała kontakt”, to została skierowana na przymusową kwarantannę, po czym polecono jej przeprowadzić test na obecność koronawirusa. Wyniki najwcześniej jutro.

     I powiem Wam – jeszcze nigdy tak bardzo nie cieszyło mnie, że małpkiewicze smrodzą mi pod oknem papierochami! A jeszcze bardziej cieszy mnie, że wciąż to czuję.

     A co poza tym? Tonę w szarej codzienności. Pracuję w domu już od miesiąca i przynajmniej do końca roku. Brzuch systematycznie mi rośnie, bo ruchu w zasadzie nie mam, a do lodówki zatrważająco blisko. Zwłaszcza, że mieszkanko maciupkie. Gdyby nie ściana, to nie musiałbym wstawać od biurka, żeby do niej sięgnąć. Gdy kończę pracę, jest już ciemno i nie bardzo chce się wychodzić. W dodatku, jeśli okaże się, że Koleżanka Małżonka ma plusa, to co najmniej przez najbliższe 2 tygodnie w ogóle nie wychylę nosa z czterech ścian. Dobrze, że mam zapas nalewek, będzie się czym zająć…

     Tak naprawdę, to jednak się trochę boję. Bo co, jeśli z moim szczęściem znajdę się w tych 4%, którzy nie przeżywają? Nawet nie tyle boję się śmierci, co faktu, że umrę samotnie, nawet nie pożegnawszy się z najbliższymi. Nikt ich do mnie wtedy nie dopuści. Ciężko byłoby mi tak umierać. Aż mi się łzy pokulały, gdy sobie to wyobraziłem. Ale może to i lepiej dla nich? Nie będą przeżywali tej traumy, jakiej zawsze się doświadcza, odwiedzając umierającego.

     Listopad, jesienna deprecha, w dodatku rok parzysty – wtedy deprecha atakuje ze zdwojona siłą – więc nic dziwnego, że humor nie bardzo mi dopisuje i miewam czarne myśli. Nawet po sieci jakoś nie chce mi się ślizgać. Najchętniej spałbym przez resztę dnia. Bibliotekę znowu mi zamknęli, nie mam co czytać. Próbowałem czytać Bondę, ale się nie da. Co za debil nazwał ją królową polskich kryminałów? Ona chyba nawet żadnego nie przeczytała, bo nie ma pojęcia, co to kryminał. Zabrałem się za dawno nie czytanego Tolkiena – ale chyba już z niego wyrosłem. Jakoś nie chce mnie wciągnąć. Chętnie przypomniałbym sobie Wiedźmina – ale Pierworodny zabrał go ze sobą, a studiuje w innym mieście. Z pozostałych, jedyna nie do końca przeczytana książka w moim domu to „Projektowanie przekładni zębatych”. Owszem, wartościowa pozycja, ale akcja jakoś tak mało wciągająca.

     W TV nic nie ma. Wiecznie jedno i to samo. W tym roku wykupiliśmy sobie pakiet HBO i początkowo byliśmy zadowoleni. Teraz mniej. Na okrągło lecą te same filmy, widziane już po kilka razy. No i naprawdę przesadzają z tym SF, stanowiącym ¾ oferty. Lubię fantastykę, ale nie wtedy, gdy poza nią nie serwuje mi się niczego więcej.

     Pierworodny udostępnił mi grę „Wiedźmin III – Dziki Gon”. Do czasu w nią pogrywałem. Dla fanów Sapkowskiego nie lada gratka. Gra z klimatem i sporą dozą humorystycznych aluzji, zrozumiałych w zasadzie tylko dla Polaków. Ale po śmierci Vesemira (spokojnie, to tylko fikcyjna postać z powieści i gry) jakoś straciłem ochotę na kontynuację. Kaer Morhen bez niego już nigdy nie będzie takie samo. Dlaczego autorzy musieli go uśmiercić? Taki sympatyczny człowiek... Nigdy im tego nie daruję.

     Samochód rdzewieje u mechanika, a mechanik kisi się na kwarantannie. Pozbyłem się więc pojazdu na jakiś czas, długi czas dodajmy. Chciałem Pierworodnemu zawieźć zimową kurtkę, czapkę, rękawiczki. Nie mogę. Biedak marznie tam w cienkiej kurteczce. Tak dawno go już nie widziałem. Tęsknię… Do Drugorodnego też, ale on przynajmniej nie jest sam. Też zamieszkał w innym mieście, z potencjalną Synową. Więc żyjemy sobie tylko we dwójkę, jak para staruszków. Markotno mi bez nich. Tak pusto, człowiek nie potrafi się zmusić do żadnego wysiłku, bo nie widzi w nim sensu. Teraz już wiem, dlaczego dziadkowie tak chętnie opiekują się wnukami.

     A co poza tym? Nic, chyba powoli zapadam w sen zimowy. Gdyby nie praca, pewnie w ogóle nie wstawałbym z łóżka. Ale co to za praca, dwa metry od łóżka? Cały dzień siedzę sobie w pidżamie i szlafroku i wymyślam te swoje konstrukcje. Najczęściej jednak gapię się w obracające się, niebieskie kółeczko – tak wolno chodzą zaawansowane systemy w domowej sieci, choć przecież sieć naprawdę szybka, światłowodowa. Zabezpieczenia strasznie ją zwalniają.

     Jedyny plus – codziennie rano mogę sobie wypić naprawdę smaczną kawę!

     Przynajmniej, dopóki czuję jej smak…

     Przestałem się golić. Podobno większość pracujących w domu tak ma. Postanowiłem, że ogolę się dopiero wtedy, gdy wrócę do biura. A dziś zapowiedziano, że w tym roku nie wrócę na pewno. Raczej nie wytrzymam. Już teraz mogę sobie podkręcać wąsy, a co to będzie za miesiąc? Swędzi to, przeszkadza, drapie w kąciki ust. Nigdy nie zrozumiem brodaczy. 

     Ech, królestwo za jakieś pasjonujące zajęcie!