O niezwykłym sukcesie sadowników

     Przestałem się dziwić czemukolwiek.

     Jeszcze kilka dni temu zastanawiałem się, z czego żyją tzw. Małpkiewicze.

     Ludzie ci prowadzą niezmiernie fascynujący tryb życia. Rano, przed świtem, zbierają się pod sąsiednią klatką schodową mojego bloku. Dlaczego tam, choć żaden z nich tam nie mieszka – to już jedna z tajemnic owej grupy społecznej. Widzę ich rano, gdy idę po bułki. A po bułki chodzę naprawdę wcześnie, bo o 6:00 jestem w sklepie. Przynajmniej jeden z nich jest już na miejscu.

     Zbierają się stopniowo. Przychodzą następni i gdy jest ich już trzech, organizują wzajemny przegląd kieszeni, a po nim podział zawartości przyniesionych małpek. Następnie zapalają papierosy i rozpoczynają długie, filozoficzne dysputy, cały czas pozostając na posterunku.

     Ta specyficzna służba wartownicza trwa do późnych godzin wieczornych. Przywykłem już do dźwięku ich głosów i w zasadzie ich nie słyszę. Dopiero po jakimś czasie orientuję się że czegoś mi w krajobrazie brakuje. Ot, skończyli chłopaki służbę i rozeszli się na kwatery.

     Muszę przy tym przyznać, że nie są specjalnie uciążliwi. Nikogo nie zaczepiają, nie są nawet specjalnie głośni. Narzekać może tylko służba oczyszczania miasta, bowiem puste małpki są powrzucane do kosza, zamiast do specjalnego pojemnika na szkło, stojącego jakieś pięćdziesiąt metrów dalej. No i zdecydowanie za dużo kopcą, według mojego szacunku, ze dwie paczki dziennie na jednego, a ja bardzo nie lubię odoru papierosów, przez co często jestem zmuszony zamykać okno. No, ale palacz gdzieś palić musi. Doceniam fakt, że petów nie rozrzucają po klatce, chodniku czy trawniku, ale lądują one w metalowym koszu, tuż obok pustych małpek.

     Zastanawiam się często, po co oni wstają tak wcześnie, skoro nie muszą. Mój młodszy syn ma na ten temat teorię – twierdzi, że są oni takimi leniami, że wstają wcześnie, żeby móc dłużej nic nie robić. Ma to sens.

     Druga zagadka jest trudniejsza. Towarzystwo ewidentnie nie traci drogocennego żywota na coś tak przyziemnego jak praca. Skąd zatem mają pieniądze na papierosy i małpki?

     Samemu nie paląc, nie bardzo orientuję się w cenie tej smrodliwej używki. Moi znajomi twierdzą, że cena paczki oscyluje wokół liczby 15 PLN. Znaczyłoby to,  że warta honorowa, zaciągnięta przy sąsiedniej klatce schodowej, przepala dziennie jakieś 30 złotych na łebka. Co, jak łatwo policzyć, wynosi 210 złotówek na tydzień i 840 na miesiąc, o ile jest to luty i rok nie jest przestępny – wtedy więcej.

     Liczbę zużytych małpek już trudniej oszacować. Po pierwsze, wymagałoby to dokładnego sprawdzenia śmietników – a wartownicy są skrupulatni i bardzo dbają o proporcjonalne rozłożenie ciężaru pustych małpek na terenie osiedla. Nigdy wszystkich nie wrzucają do jednego kosza, tylko starannie rozkładają je po kilku śmietnikach. Cel owej operacji nie jest dla mnie do końca jasny. Zapewne, zapobiegają w ten sposób osunięciu się gruntu pod ich ciężarem. Nie ulega jednak wątpliwości, że każdy z nich opróżnia dziennie kilka takich szklanych opakowań. Ile? Bardzo ostrożnie szacuję, że co najmniej cztery. Średnia cena małpki to 7 złociszy (sprawdziłem!). 4x7=28 – i mamy niemal drugie tyle, co na faje, a to już jest razem spora suma. Dla mnie jest, więc tym bardziej dla kogoś, kto nie pracuje.

     Dziwi mnie również, że żaden z nich nie kupi sobie większej butelki, co wyszłoby o wiele taniej. Cztery małpki to ok 400 mililitrów. Za tę samą cenę można kupić 0,5 litra i jeszcze zostanie. Ale widocznie tradycja pułkowa nie pozwala na takie odstępstwa od długiej tradycji.

     Tajemnicy Drużyny Małpkiewiczów nie rozwiązałem do dziś, ale nie zapominajmy, że to duże osiedle i niejedno tego typu towarzystwo je zasiedla. Za blokiem, w miejscu widocznym z mojego balkonu, stacjonuje inna jednostka. Zdecydowanie głośniejsza i używająca dosadniejszych słów, jak również innych trunków. Ci raczą się głównie mocnym piwem, ale też nie sterczą tam całymi dniami. Ot, tylko tyle czasu, ile potrzeba na skrytykowanie otaczającego ich świata i wyrażenia wątpliwości, czy ten świat w ogóle ma jakieś szanse przetrwania.

     I tu tajemnica została odkryta! Wiem, skąd oni mają to piwo! Choć przyznaję, odkrycie to zdumiało mnie ogromnie.

     Otóż, okazało się, że pod moim blokiem jakiś geniusz zasadził niesamowicie rzadki gatunek Drzewa Piwnego. Z pewnością jest rzadkie, przynajmniej w naszym klimacie, bo nigdy takiego nie widziałem. Mało tego, że owocuje błyszczącymi puszkami tego życiodajnego płynu, to jeszcze ów zacny ogrodnik zadbał o to, by zaszczepić na nim gałązki różnych odmian! I teraz wiem również, dlaczego to towarzystwo zbiera się właśnie tam!

     A jak mi ktoś nie wierzy, niech zerknie na dowód, w postaci fotografii, zamieszczonej poniżej, wykonanej własnoręcznie przeze mnie, z mojego balkonu. Ręczę, że nie doszukacie się tam najmniejszej przesłanki o sfałszowaniu tego zdjęcia. Tam nie ma śladu fotomontażu! Ręczę Wam za to moim słowem.

Piwowiec polski (Brovaris parafiani)