O pewnej umowie

      Nie bardzo mam o czym pisać, bo nic ciekawego się w moim życiu nie dzieje. Ot, dzień podobny do dnia. Co mam opisywać? Swoje przebudzenie?

     No, ale jeśli nie ma niczego innego, to opiszę jeden ze swoich poranków, jaki przytrafił mi się w zeszłym tygodniu.

     Słońce właśnie wstawało i światło zaczynało powoli zalewać pokój, gdy obudziły mnie jakieś ciche i wysokie głosiki. Najpierw nie zwróciłem na nie uwagi, sądząc że to z jakiegoś telewizora, albo jakieś dzieci na dworze. Ale po chwili z niepokojem doszedłem do wniosku, że głosy dobywają się prosto spod mojego łóżka.

     Nie wytrzymałem i otworzyłem oczy, po czym wychyliłem się, zerkając na mały dywanik, który kupiłem dawno temu, gdy stwierdziłem że nasze panele podłogowe są potwornie zimne.

     Oniemiałem. Przez dywanik szła, zawzięcie o czymś dyskutując, gromadka krasnoludków.

     Głowa opadła mi na poduszkę. Próbowałem sobie przypomnieć wszystkie grzechy poprzedniego wieczoru, ale nic halucynogennego nie przychodziło mi do głowy. Wprawdzie zlewałem wczoraj imbirówkę, ale wypiłem tylko mały łyczek na próbę. Tyle co na łyżeczce od herbaty. Niemożliwe, żeby po tym…

     Wyjrzałem jeszcze raz, w nadziei, że po prostu nie do końca jeszcze obudzonemu pomieszały mi się jawa ze snem. Ale jeśli to był sen, to bardzo realistyczny. Krasnoludki powoli posuwały się po dywaniku, wzdłuż jednego z jaśniejszych pasków po bokach. Wyglądało to, jakby spacerowały po szerokiej alejce, obok malowniczego kwietnika, zarządzanego przez niedoinwestowaną Zieleń Miejską.

     Jeden, dwa trzy… Krasnoludków było sześć. Dobre i to. Gdyby było ich siedem, to na bank zwariowałem. A tak była szansa, że jednak nie wszystko jeszcze stracone. Sześć wydało mi się o wiele bardziej realistyczne niż baśniowe siedem i chwyciłem się tej liczby, jak tonący golarki.

     No, wybaczcie, ale prawdopodobieństwo, że jakikolwiek tonący znajdzie jakąkolwiek brzytwę, jest w mojej ocenie bliskie zeru. Może gdzieś tam w Afganistanie, gdzie ludzie żyją dawnymi tradycjami i nie zawsze mają prąd. Chociaż, z drugiej strony, tam rzadko komu grozi utonięcie. Pomijając fakt, że większość się nie goli, tylko nosi brody, jak prorok przykazał.

     - Nikt mi nie uwierzy – przemknęło mi przez myśl. – Może zrobić zdjęcie?

     Ale komórka leżała na biurku. Aby się do niej dostać, musiałbym wstać, i to właśnie na dywanik, którym przechadzały się krasnoludki. Nie chcąc ich przepłoszyć, zacząłem im się uważnie przyglądać w milczeniu. Na szczęście, żadnemu z nich nie przyszło do głowy, by spojrzeć w górę, więc wciąż mnie chyba nie zauważyły. Za to ja zauważyłem, że wynikła pośród nich jakaś gwałtowna różnica zdań, bowiem dyskutowały podniesionymi głosami, energicznie przy tym gestykulując. Nadstawiłem uszu.

     - Tradycja, tradycja! – przedrzeźniał jeden z nich. – I co mamy z tej zakichanej tradycji? Z roku na rok coraz gorzej!

     - Wieki przetrwaliśmy dzięki tej tradycji – odparł inny, z samego końca tej niezwykłej wycieczki. – Gdyby nie ona, już dawno by  nas nie było. A tradycja mówi, że pokazywać się nie wolno! Bezwzględnie!

     Przyjrzałem mu się uważnie. Niewątpliwie był z nich najstarszy. Wprawdzie wszystkie krasnoludki miały długie, siwe brody, więc trudno było ocenić wiek, a twarzyczki ich były zbyt małe, by dostrzec jakieś zmarszczki, czy plamki, świadczące o niewydolności wątroby. W dodatku jeszcze nie rozwidniło się do końca. Ten jednak szedł wolniej od pozostałych, z wyraźnym wysiłkiem, nieco przygarbiony i podpierał się maleńką, drewnianą laseczką. Przy okazji dowiedziałem się, co się stało z moimi wykałaczkami, których zupełnie niedawno długo szukałem i nie mogłem znaleźć. Musiałem użyć złożonego na pół kapturka, którym okryty był korek od wina.

     - Tak było kiedyś – wpadł mu w słowo inny z krasnoludków, którego można było odróżnić po dyndającym się pomponie u czapki, zapewne niedokładnie przyszytym. – Kiedyś mogliśmy sobie chociaż muszki połapać, a dziś? Wszyscy siatki pozakładali przeciw owadom. Kiedy ostatni raz widziałeś w tym mieszkaniu muchę? No, kiedy, pytam!

     - No, ale czy te muchy są ci do czegoś potrzebne? – inny podrapał się za uchem. – Mamy tyle innych smakołyków. Można zaglądać do garnków, kiedy nikt nie widzi, a gospodyni gotuje naprawdę wyśmienicie. Zresztą, nawet jak wyjechali na wakacje, to pod stołem znalazło się pełno pysznych okruszków.

     - No, zgoda, bez much można żyć – pokiwał głową pierwszy. – Ale mnie się marzy równouprawnienie. Chciałbym mieć takie same prawa jak ludzie. W końcu, jesteśmy istotami rozumnymi, nieraz rozumniejszymi od ludzi. A jak mamy je wywalczyć, skoro wciąż pozostajemy w ukryciu? Nikt w nas nie wierzy, nikt o nas nie mówi. W mediach o nas cisza. Cały ten minister propagandy ani się o nas nie zająknie.

     Przyznaję, że obecny minister propagandy i mnie wydaje się dość odrażającą kreaturą, ale uczciwie muszę przyznać, że żaden z dotychczasowych prezesów telewizji nie podejmował tego tematu.

     Tymczasem na dywaniku wrzała dyskusja.

     - O jakich prawach mówisz? – stary krasnal aż się za głowę złapał. – Czegoś ci brakuje? Masz własny kąt, w  miarę ciepły, przynajmniej dopóki ten debil nie zacznie zimą otwierać okien, masz co jeść, nie musisz się specjalnie przejmować pracą, a wieczorami to możesz sobie nawet z gospodynią telewizję pooglądać!

     - Wielka mi rzecz, wciąż tylko kryminały! – prychnął krasnal, stojący najbliżej starego. – A ja na przykład chciałbym mieć własny samochód. I co tak gały rozdziawiasz? Tak, chciałbym mieć taki mały, czerwony samochodzik, którym mógłbym sobie jeździć po całym mieszkaniu. Gospodarz ma, a ja co, gorszy?

     - Dobrze mówi! – poparł go inny. – Chcemy takich samych praw, jak mają ludzie. I dlatego od dziś koniec z ukrywaniem się! Będziemy o nie walczyć otwarcie i z dumą, a nie chowając się po kątach.

     Uznałem za słuszne się wtrącić.

     - Przepraszam bardzo – odezwałem się nieśmiało. – A czy jeśli uznam wasze prawa, czy będę mógł też podzielić się swoimi obowiązkami?

     Wszystkie główki zadarły się do góry, a pompony poopadały na plecy.

     - No i dupa zbita – skwitował stary krasnal. – Zobaczył nas…

     Chciał jeszcze coś dodać, ale zrezygnowany machnął tylko ręką.

     - A o jakich obowiązkach mowa? – spytał inny.

     - No, na początek obowiązek noszenia maseczki i zachowanie dystansu społecznego, minimum dwa metry…

     - Dwa metry? – krasnoludek złapał się za głowę. – Przecież dla nas to bardzo daleko!

     - Nie ja ustalam przepisy – wzruszyłem ramionami aż zatrzeszczało łóżko. – Skoro jednak mieszkamy pod jednym dachem, może da się to jakoś ominąć. Porozmawiajmy zatem o innych obowiązkach. Koni nie ma, wiec nikomu grzyw pleść nie musicie, ale moglibyście od czasu do czasu posprzątać. Pod meble w kuchni trudno dostać się z miotłą i nie ukrywam że bardzo przydałaby mi się pomoc.

     Krasnoludki popatrzyły na siebie nawzajem, potem na mnie, potem znów na siebie.

     - To tam, gdzie jest ten największy syf – mruknął ten z oderwanym pomponem.

     Poczułem, że się czerwienię.

     - No właśnie dlatego, że nie mogę się tam dostać z miotłą, nie mówiąc już o mopie - powiedziałem z nadzieją, że mi uwierzą. A to przecież kuchnia, zawsze coś się tam wyleje...

     Szmer dezaprobaty przeszedł przez gromadkę.

     - To my musimy się naradzić – oświadczył ten na przodzie. – I poinformujemy o wynikach negocjacji.

     Po czym w mgnieniu oka znikły, dając susa pod tapczan. Coś tam jeszcze zaszurało i nastała cisza.

     Z niecierpliwością czekam na wynik negocjacji. Ufam, że się dogadamy. Jeśli będą nastawione sceptycznie do współpracy, zaproponuję im jakieś dodatkowe korzyści. Przecież wiele nie stracę, to maleńkie stworzenia o maleńkich potrzebach. Tabliczka czekolady starczy im na rok. Mogę się z nimi dzielić wszystkim, z wyjątkiem żony i pinu do karty kredytowej. A przynajmniej w kuchni będę miał czysto.

     Na razie się nie odzywają. Wciąż czekam. Ale wierzę, że jeszcze się odezwą.

     Tak więc, jak widzicie, u mnie po staremu, nic ciekawego. Gdyby nie ten trzymający się na jednej nitce pomponik, w ogóle bym o tym nie wspominał. Jakoś tak wydawało mi się, że krasnoludki zawsze są schludne, czyste i zadbane. Jak widać, nie wszystkie. Jeden niechlujnie przyszyty element ubioru i szlag trafił moją opinię o tym narodzie.

     A tak w nie wierzyłem!