O wyprawie do Karpacza - część I

     Rodzina powoli zaczyna się rozpadać.

     Niby naturalny porządek rzeczy, a przecież żal. Chłopcy dorośli i mają już własne życie. Rzadko się zdarza, że spotykamy się całą czwórką przy jednym stole. Ale czasami trafiają się niesamowite okazje. I właśnie tak się złożyło, że wszyscy czworo mieliśmy nie tylko wolny weekend, ale jeszcze piątek. U chłopaków to rzadkość, więc okazja nieprędko się powtórzy. Koleżanka Małżonka rzuciła pomysł: jedziemy w góry?

     Pomysł przeszedł stosunkiem głosów 3:1. Ja wolałem klasyczne, domowe pidżama party, ale zostałem przegłosowany, a moje argumenty (bolące kolana, bóle w krzyżu, słaba kondycja po wielomiesięcznej pracy w domu, ogólna starość i zniedołężnienie) – całkowicie zlekceważono.

     W sumie to nawet cieszyłem się na ten wyjazd. Miło będzie usiąść wieczorkiem do kart i rozegrać kilka partii remika, jak za dawnych czasów. Poleje się naleweczki i czeka nas miły wieczór. Więc nie marudziłem jakoś przesadnie, tylko tak standardowo, żeby większość dostrzegła moje racje i w ogóle zauważyła, że ja istnieję. Nie wiem, czy mi się udało, ale wolę wierzyć że tak. Zatem, w środę pakowanie manatków, a w czwartek, zaraz po pracy – wyjazd.

     Pierworodny studiuje i pracuje w innym, nieco większym mieście, na szczęście leżącym po drodze. Plan przewidywał przejazd przez miasto i zabranie go na pokład, po czym wyjazd z danego miasta. W godzinach szczytu! Zamiast przejechać obwodnicą o statusie autostrady, ja pcham się przez samo centrum, lawirując między samochodami, autobusami, tramwajami, rowerzystami, skuterzystami, motocyklistami, hulajnogowcami, i całą masą pieszych, z dziećmi, psami i szczurami na smyczy (to zwierzę podobno nazywa się York). Moja propozycja, aby udać, że nie zauważyliśmy nieobecności  Pierworodnego między nami, spotkała się z brakiem zrozumienia i ogólnym, fanatycznym potępieniem. 

     Gdy wyjechałem w końcu na autostradę, byłem mokry, a słońce wisiał bardzo nisko i świeciło mi prosto w oczy. Ale czy kogoś to w ogóle obchodzi?

     W końcu dojechaliśmy. Widok z balkonu był naprawdę piękny – prosto na malowniczy łańcuch górski, z osławioną stacją meteorologiczną na jednym ze szczytów. I ktoś, nie wiem kto, chyba Drugorodny, rzucił idiotyczny pomysł: idziemy jutro na Śnieżkę!

     Muszę Wam tu nadmienić, że nasz hotel znajdował się na samym końcu Karpacza. Dalej już tylko las, wilki i niedźwiedzie. Trasa prowadziła tak, że trzeba było wrócić do miasta (z górki) i zacząć od samego dołu (tym razem pod górkę). Daleko. Do samego wyciągu było stąd niemało kilometrów (pod górkę), a przecież od wyciągu na szczyt jest jeszcze kawałek drogi. Ale przyznać się, że jestem już zaramolałym dziadkiem, którego najlepiej zamknąć w domu spokojnej starości i mieć z nim spokój? Stwierdziłem, że dam radę. A co, pokażę smarkaczom, że jeszcze we mnie krew nie zastygła! Jakoś się do tego wyciągu doczłapię. Sępy jedne, już by mnie najchętniej widziały jako podpis w testamencie – tak się łaszą na moją gitarę!

     - Jakiego wyciągu? – Drugorodny wzruszył ramionami. – To dla dziadków!

     Chyba się przesłyszałem. Musiałem upewnić się ze trzy razy. Nie, no pomysł niesamowity! Po prostu, niewiarygodny. Mamy tam wejść pieszo. Rozumiecie? PIESZO! Pieszo z miejsca, w którym stałem i zrobiłem to zdjęcie. I to jeszcze naokoło!

Cel podróży znajduje się w samym środku kadru - ledwo widoczny.

     - Jesteście nienormalni! – zdiagnozowałem. – Nie mamy żadnego sprzętu, nawet odpowiednich butów! A ja dodatkowo jestem o jakieś trzydzieści lat za stary.

     Zapewnienie, że czekany, raki i liny z karabińczykami nie będą potrzebne, jakoś nie trafiło mi do przekonania. Szczyt wydał mi się czymś tak odległym i tak niedostępnym, że sam pomysł uznałem za zbyt fantastyczny, aby był prawdziwy. Wzruszyłem ramionami, będąc pewnym, że to się nie dzieje naprawdę, a plan wejścia na Śnieżkę zostanie zarzucony po przebyciu jednej dwudziestej drogi i skończy się w jakiejś knajpce, przy kuflu czeskiego piwa. Zwłaszcza, że to pomysł Drugorodnego, który nawet do pracy (ma mniej niż kilometr) jeździ samochodem.

     Zrobiłem jednak dobrą minę do złej gry i zacząłem się przygotowywać tak, jakbym rzeczywiście miał zamiar wdrapać się na samą górę. Rankiem wciągnąłem obfite śniadanie, zawierające sporo węglowodanów, spakowałem w plecak sztormiaki, zapas wody, kilka czekoladowych batoników jako zapas energii chemicznej, okulary przeciwsłoneczne i parę innych drobiazgów. Właśnie kombinowałem, skąd zdobyć broń, na wypadek, gdyby trzeba było ofiarnie zasłonić rodzinę przez rozjuszonym niedźwiedziem, gdy Koleżanka Małżonka dała sygnał do rozpoczęcia wyprawy.

     - To długo jeszcze będziesz się guzdrał, czy możemy wyjść już dzisiaj?

     Następna, której wydaje się, że ma dwadzieścia lat i kondycję jak po dwóch lekcjach wuefu na tydzień. Jeśli czyta to jakiś młody człowiek wolnego stanu, niech zapamięta – żona powinna być co najmniej Waszą rówieśniczką. Nigdy nie bierzcie sobie młodszej! Ja wiem, że to kusi, ale pamiętajcie, że statystycznie małżeństwo trwa dłużej niż rok i za całą słodycz tego pierwszego roku trzeba będzie potem zapłacić z bandyckim procentem.

     - Ale między wami nie ma nawet pięciu lat różnicy!

     Bezczelny Drugorodny!

     No i co z tego!? Pięć lat temu to ja byłem, że jeszcze że hohoho! Taki byłem! Mógłbym wejść nie tylko na głupią Śnieżkę. Korona Świata drżała przede mną! Czy rżała ze mnie – już nie pamiętam…

     - Wspiął się kiedyś na wał przeciwpowodziowy nad Wartą! – poinformował Drugorodny.

     Zero szacunku dla starszych! Ta dzisiejsza młodzież!

     - Taaa… Kiedyś to było!

     Z godnością odwróciłem się tyłem od bezczelnego smarkacza i odważnie ruszyłem przed siebie.

C.D.N.