Remoncik. Część I - czyli, dlaczego nie należy pozwalać żonie oglądać telewizji.

     Koleżanka Małżonka bardzo lubi oglądać pewien program, w którym znana dziennikarka organizuje remonty domów osób dotkniętych przez los. To jeszcze nic strasznego. Ale niestety, napatrzy się tam, jak różnie można urządzić wnętrza. A to już jest niebezpieczne. No i oczywiście potem zaczyna się rozglądać po naszym ciasnym mieszkanku i wymyślać, co tu można ulepszyć, zmienić, przyozdobić… No, jednym słowem – ma za mało roboty! Albo też, co niewykluczone, twierdzi że to ja mam za niskie obciążenie. I tak, od słowa do słowa przechodzi do czynów i prędzej czy później organizuje mi mój czas wolny, zarządzając mniejszy lub większy remont.

     Ponieważ pracuję w niepełnym wymiarze godzin – piątki, a czasem nawet i czwartki mam wolne – dla Koleżanki Małżonki była to woda na młyn. Skoro "nic nie robię cały dzień", to mogę przecież przeprowadzić jakiś "mały remoncik", na przykład przedpokoju. „Bo ta tapeta jest brzydka… Bo ta okleina odłazi… Bo tu jest za krzywo, bo tam jest za prosto, tu za ciemno, tam za jasno i w ogóle do niczego”.

     Sama tę tapetę kilka lat temu wybierała. Wtedy była ładna. Gust jej się zmienił? Bo tapeta na pewno nie.

     Trzeba tu przyznać, że gdy kupiliśmy to mieszkanie, przedpokój nie prezentował się jakoś wyjątkowo zachęcająco. Cały wyłożony był paskudną, sosnową boazerią ze sklejki drugiego gatunku, na którą położono kilka nierównych warstw bezbarwnego lakieru. Chociaż sam bardzo lubię boazerie – kojarzą mi się z leśniczówką – to muszę przyznać, że akurat sosnowa sklejka nie jest tym, co najchętniej widziałbym na ścianie. Ostry rysunek słojów, tendencje do ciemnienia – nie, sosnowa boazeria odpada.W dodatku tak niechlujnie wykonana. Mniej więcej po roku, gdy uporałem się z pilniejszymi potrzebami, poodrywałem ją i wyrzuciłem*, przy okazji odkrywając dziwny gust poprzednich właścicieli. Ściana pod sklejką pomalowana była na krwistoczerwony kolor – krew raczej  żylna niż tętnicza – i dodatkowo ktoś naniósł na nią cienkie, białe paski, co bardzo nieudolnie imitowało ceglany mur.

     Wiadomo, tak nie może zostać. Groziło to śmiercią ze śmiechu każdej odwiedzającej nas osoby. Ponieważ nie chcieliśmy brać na siebie tak wielkiej odpowiedzialności, wytapetowaliśmy przedpokój, wybierając tapetę o ładnym, nieco nieregularnym wzorze, przypominającym jasną, delikatną korę drzewa. Tylko ta zdołała jako tako zamaskować fakt, że ściany są krzywe we wszystkie możliwe strony. Cóż, to jest blok z czasów schyłkowego Gierka, kiedy to prosta ściana byłaby obelgą dla majstra.

     A okleina? Wspomniała też o okleinie!

     Już wyjaśniam.

     Tym, którzy nie znają mnie zbyt długo i nie wiedzą, lub nie pamiętają w jakich okolicznościach zmuszeni byliśmy przeprowadzić się tutaj, poinformuję tylko, że działo się to w ogromnym pośpiechu i na gruntowny remont przed zamieszkaniem nie było po prostu czasu.Zrobiliśmy więc tylko to, co zdążyliśmy, z niektórych rzeczy świadomie, acz z bólem serca rezygnując.

     W mieszkaniu nie było prawie żadnych drzwi – jedynie odrapane drzwi od łazienki stały na miejscu. Pozostałe musieliśmy więc kupić, przy okazji wymieniając również łazienkowe na jakieś bardziej przyzwoite. Wybieraliśmy towary z dolnej półki, bo trzeba było liczyć się z kosztami, ale i tak udało nam się kupić całkiem dobrze wyglądające drzwi w kolorze olchowego drewna. Jednak po wstawieniu ich w niegdyś białe, odrapane futryny już tak ładnie nie wyglądały. Przydałyby się ościeżnice w tym samym kolorze. Ale na ich wymianę nie mieliśmy ani czasu, ani pieniędzy. Pomyślałem, że pomaluję je na podobny kolor i na razie wystarczy. Niestety, geniusz, zamieszkujący to mieszkanie przed nami, położył już kilka warstw bardzo różnej farby (włącznie z olejną, emulsyjną i jeszcze jakąś – ale tutaj to nawet koloru nie udało mi się odgadnąć), co skutkowało malowniczym łuszczeniem się wszystkich warstw, zupełnie jakby futryny dostały łupieżu. Trzeba to było zedrzeć do gołego metalu (tak, w starych, gierkowskich blokach futryny były stalowe!) – ale to dużo roboty, a czasu, jako się rzekło, nie mieliśmy. W odruchu rozpaczy kupiłem samoprzylepną folię w kolorze olchowego drewna i okleiłem te ościeżnice, nadając im odpowiedni wygląd. Dopóki folia nowa – wyglądało nawet ładnie. Na kilka lat zapomnieliśmy o problemie. Niestety, skoro pod nią łuszczyła się farba, to i folia zaczęła po pewnym czasie odłazić razem z nią.

     Decyzja o remoncie przedpokoju zapadła  na najwyższym szczeblu: się odrze to do gołego metalu, się pomaluje, a „przy okazji” się wymieni tapetę na inną. Czyżby ten „się” to ja?

      Nie chciało mi się. Strasznie mi się nie chciało! Bo w przeciwieństwie do Koleżanki Małżonki, wiedziałem, ile roboty mnie czeka i przede wszystkim, jak zaśmiecone będzie mieszkanie w czasie remontu. Zdarta, złuszczona farba jest bowiem bardzo ciekawym przykładem mobilności. Choćby ją na bieżąco zamiatać, i tak przemieści się do najdalszych zakamarków habitatu. Będzie wszędzie – w pościeli, w szafie z bielizną, w moich kapciach, w kieszeniach, w garnkach, na talerzu, w mojej kawie i jedynie istnieje szansa, że do wnętrza słojów z nalewkami się nie dostanie, bo te muszą być szczelnie zakręcone.

     Któregoś dnia westchnąłem ciężko, wziąłem do ręki świeżo zakupiony skrobak, poleciłem się Dziewięciorgu Bóstwom i… zacząłem skrobać pierwszą futrynę.

C.D.N.

_________________

*No, bez przesady. Nie wyrzuca się dobrej sklejki. Można z niej zrobić dużo pożytecznych rzeczy, jak tarcze rycerskie dla dzieci do szkoły, czy pułapka na turkucie podjadki.