Czy ja jeszcze jestem normalny?

     Nie jest dobrze. Po dwóch miesiącach więzienia w czterech ścianach, nie może być dobrze, Brak kontaktu z ludźmi robi swoje. Robinson na swojej wyspie mógł przeżyć tyle lat tyko dlatego, że najprawdopodobniej on już wcześniej nie był do końca normalny. Inaczej sobie tego nie potrafię wytłumaczyć.

     Gdyby człowiek chociaż miał się czym zająć. Ale kiedy nawet szef po cichu mówi, żeby oszczędzać pracę, bo nie za wiele jej jest, to jakie ja mam możliwości? Niby jestem w pracy – znaczy, siedzę przy swoim biurku, w szlafroku, bo nie chciało mi się ubierać – i nudzę się jak mops. Mam do zrobienia tylko dwie drobne i proste części, a potem to wszystko trzeba złożyć w całość – roboty na godzinę, góra dwie. Co zrobić z pozostałymi sześcioma?

     Idąc w ślady jednego z internautów, odkryłem, że w łazience mam 864 kafelki. Za to w kuchni tylko 718. Ale szybko mi się to znudziło. Lubię zagadki matematyczne, ale nie aż tak proste.

     Szlafrok mi się nieco sfilcował. Zacząłem naprawiać golarkę do swetrów. Na jakiś czas dało się zająć ręce i umysł. Gdy zaczęła działać, stwierdziłem, że szlafrok jest z jakiegoś dziwnego włókna, bo golarka go nie bierze. No, powiedzmy, nie tak jak powinna. W pojemniku zebrało się tylko trochę tych farfocli, a szlafrok wcale nie wygląda lepiej. Dziwne… Szlafrok granatowy, a farfocle jasnoszare. Jakoś dziwnie ufarfoclowany ten ciuch.

     Kolumbus trochę mnie dziś wkurza. Gdy podłączałem służbową stację do internetu, głośno krytykował mnie za ten pomysł. Że niby co? Że mam tak zostawić na stałe? Z tym pałętającym się po przedpokoju kablem? Dzięki, wolę po pracy odłączyć i rano podłączę sobie znów. Niewielki wysiłek i cała minuta zagospodarowana, bo to jeszcze trzeba podstawić krzesło. Router jest dość wysoko…

     Wspominałem o Kolumbusie?  Nie pamiętam. Od miesiąca nie daje mi spokoju. Łazi za mną krok w krok i trzeszczy te swoje głupoty. To mój prywatny, indywidualny, urojony gladiator. Sam nie wiem, skąd się wziął. Ale przynajmniej jest do kogo gębę otworzyć. Uparty jak Dziadziuś z sąsiedniej klatki – wiecznie łazi z tarczą. Na co mu ona, jak z nikim nie walczy? A jest murmillonem, więc tarcza niemała! Co chwilę o nią czymś zahacza. I jebudu! Wazon leci. Albo lustro zbite. Albo firana porwana. Na szczęście, Kolumbus jest urojony, więc robi tylko urojone szkody. Niczego więc nie trzeba naprawiać. A przynajmniej jak się trafi prawdziwa, jest na kogo zrzucić winę. Facet denerwuje mnie jednak tym hełmem. Łazi z tym metalowym czubem nad głową i co chwilę słyszę, jak wali nim w futrynę. Mówię mu, zdejmij, bo się niepotrzebnie męczysz, ale gdzie tam! Nie przemówisz! Hełm zdejmuje tylko do posiłków. I jeszcze tak dudni mu głos przez tę kratkę. Wkurzające…

     Przed chwilą znowu mnie wpienił, bo wciąż zagląda mi przez ramię. Twierdzi, że musi sprawdzić, czy poprawnie piszę jego imię.

     - Bo zawsze wszyscy pisali je przez „C” – dudni w tym hełmie. – Jak u Rzymianina!

     A jest Grekiem i jest z tego powodu dumny jak paw. Nie wiem, dlaczego. Nie chce mi się pytać. I tak niczego mądrego nie powie. A to, jak pisze się jego imię, tłumaczy mi prawie codziennie, już od miesiąca. Debil by zapamiętał.

     To przez niego i jego głupie gadanie zapomniałem zdjąć drzewko bonsai z podstawka. Nie powinno na nim stać. Ale tak sobie ubzdurałem, że po podlewaniu zawsze można wodę z podstawka wylać i dzięki temu sąsiedzi z dołu nie narzekają, że im brudna woda na pranie kapie. W czasie ładnej pogody metoda się sprawdzała. Ale od wielu dni codziennie leje. Na balkon nie wychodziłem, bo podlewać i tak nie trzeba było. A woda zgromadziła się w podstawku, odcięła dopływ tlenu do korzeni i korzenie zaczęły gnić. Chyba już nie odratuję tego drzewka. Przesadziłem do nowej ziemi, spryskałem środkiem grzybobójczym – ale coś nie chce się obudzić. I jeszcze wczoraj mi je gołąb obsrał! Delikatnie, bo rykoszetem dostało, ale ubrudzona gałązka momentalnie uschła. Próbowałem Kolumbusa namówić, żeby stanął na balkonie i odstraszał te gołębie, ale to nieużyty ćwok. 

     - Nie honor dla gladiatora!

     Taaa… A rozwalać meble tarczą to honor! Niedorozwinięty jakiś… I znowu przyjdzie mi pożegnać się z drzewkiem. Może dać sobie z nimi spokój? Za bardzo to przeżywam.

     W zakładzie wszystkie systemy uruchamiały się bardzo szybko. W domu, przez prywatną sieć, dzieje się to bardzo wolno. Irytująco wolno. Błękitne, obracające się kółeczko – to najczęstszy widok, jaki obserwuję w pracy. Przez chwilę przyszło mi nawet do głowy, że to ten światowy spisek, ta Grupa Trzymająca Władzę celowo nas wszystkich hipnotyzuje tym kółeczkiem, żeby nas zniewolić. Znaczy, jeszcze bardziej zniewolić i zaprowadzić Nowy Porządek Świata. Już tam te Annunaki  przybijają piątki z finansjerą, zadowoleni, że tak dobrze idzie. A nie, trójki, bo oni ponoć mają po trzy palce. Dołujące…

     Pozostaje kuchnia. Ale z tego bezruchu tak mi brzuszysko urosło, że boję się popatrzyć nawet w tamtą stronę. Dopóki nie widzę jedzenia, staram się o nim nie myśleć. Nie zrzucę tych kilogramów przez najbliższy rok.

     Jak żyć, panie premierze, jak żyć?

     W zasadzie powinienem spytać „jak rzyć?”, bo od tego siedzenia to się niedługo hemoroidów nabawię. Żeby chociaż słońce wyszło. Ale nie, obraziło się na mnie. Świeci tylko wtedy, gdy ja pracuję, a i to rzadko. Gdy mam postój – murowany deszcz. A ja nie lubię moknąć. Gdy pochodzę mokry, od razu łapie mnie przeziębienie. W dobie koronowirusa trochę strach.

     Najlepiej byłoby zrobić mały remont w mieszkaniu. Ale to też koszty, a ja dostaję tylko pół pensji. Nie jestem górnikiem, żeby za leżenie pod pierzyną dostawać 100%.

     Pianino pojechało ze Starszym Synem na kwaterę. Cóż, to jego pianino. Elektryczne, żeby nie było zdziwienia, że ktoś targa taki ciężar. Nawet pograć nie ma na czym. Mnie została gitara. Ale to intro do „Dream on” nie bardzo mi wychodzi i szybko się zniechęcam. Zresztą, kto to widział, żeby dobry, stary rock grać na trzeźwo! Profanacja. A alkoholu wolę nie tykać, bo w takiej beznadziejnej sytuacji stoczyć się w nałóg jest bardzo łatwo. Jeden drink w piątek po południu – taki limit sobie postawiłem. Chyba nawet z niego zrezygnuję – i tak nie wystarczy, by poczuć bluesa.

     Na razie trwam. I niewiele więcej. I zastanawiam się, czy jak to się skończy, to będę jeszcze miał siły powrócić do świata.