Jak dziś, pamiętam

     Tytuł zapożyczyłem od Janusza Meissnera, ale będzie bardziej filmowo niż literacko.

     Kiedy dwa lata temu usłyszałem, że „Twój Vincent”,polski film animowany dostał nominację do Oscara, z jakiegoś nieokreślonego powodu stałem się pewien, że ją otrzyma. Ceremonia to w zasadzie tylko formalność. Statuetka trafi do Polski. Jak to u nas mówią, "mamy Oscara". My mamy! Bo gdyby film przegrał, top "on przegrał".

     Nie wiem skąd mi się to wzięło, ale chwyciło mnie naprawdę mocno. Dlatego poczułem bolesne ukłucie rozżalenia i ogromne rozczarowanie, gdy ta naprawdę ambitna animacja przegrała z jakimś disneyowskim produktem taśmowym. Jak znam wytwórnię Disneya, na pewno przesłodzonym i naiwnym.

    - Ot, cali Hamburgerykanie – pomyślałem z goryczą.

     Pewnie stwierdzili, że „Twój Vincent” jest za skomplikowany dla ichniejszych grubasów. Tam nawet mało kto wie, kim był Vincent van Gogh. No, chyba że mówi się o cenach obrazów. Ale co one przedstawiają, nikt nie ma pojęcia. Ważne, że warte ileś tam dolarów – typowo amerykański sposób myślenia. Gdy Hamburgerykanin odnajdzie skarb, nie interesuje go jego historia, tylko ile on za niego dostanie. Zresztą, on nawet nie wie, co to historia. Jemu się wydaje, że to dzieje sprzed najwyżej dwustu lat.

     No i pewnie stwierdzili, że nie będą robić reklamy filmowi, który tylko parę osób w Hamburgeryce potrafi zrozumieć. Lepiej zareklamować produkt, który na pewno trafi w gusta tych, którzy idą do kina nażreć się popcornu, głośno posiorbać coca-coli, a opakowanie po prostu wyrzucić na podłogę. Bo wtedy zarobią na tym ileś tam zielonych więcej.

     Naprawdę tak pomyślałem. I wcale nie miałem ochoty oglądać zwycięskiej animacji. Zresztą, co to za tytuł „Coco”? Na pewno o małym misiu, pieseczku, albo koteczku, który zgubił mamę. Błąkał się potem przez godzinę w mieście, poznał starego kota, który wydawał się zły, ale naprawdę był dobry, a potem zebrał się na odwagę i uratował go od rozjuszonego psa. No ipod koniec filmu wreszcie znalazł mamę, która stwierdziła, że wydoroślał i wszyscy żyli długo i szczęśliwie. Trudno spodziewać się po Disneyu czegoś więcej.

     No, ale skoro leciało wieczorem w telewizji, a niczego innego nie było, to obejrzałem. W końcu, Kaczor Donald też ma swój urok. Zrazu z niechęcią, potem uśmiechnąłem się kilka razy, potem mi się oczy zaszkliły, a w końcu wciągnął mnie na całego. Polecam tym, którzy go nie widzieli.

     O czym jest? W ogromnym skrócie, o tym, że nasi bliscy, którzy już umarli, żyją w zaświatach tak długo, dopóki o nich pamiętamy.

     I pewnie dlatego czuję dziś wstyd, że tak łatwo zapomniałem o ostatnich dwu rocznicach.

     Ten wpis poświęcam pamięci Bogusi-Petroneli-Brydzi, mojej (i nie tylko) blogowej przyjaciółce sprzed lat, w jedenastą rocznicę jej nagłej i niespodziewanej śmierci.

     Pamiętam Cię, Bogusiu. Pamiętam bardzo dobrze. Ciebie, Twój uśmiech i Twoje wiersze, "przechrupane jabłuszkiem"...