Najlepszy degołębiator na świecie

     Dziś wyłącznie opis - żadnego zdjęcia, bo nie zdążyłem zrobić.

     Różne już konstrukcje wymyślałem, ale natury nie da się prześcignąć. Najlepszy na świecie degołębiator ujrzałem wczoraj.

     Wyszedłem sobie na balkon, pogapić się na zieleń. No i poszukać tego kosa, co nie chce się ujawnić. W latach zeszłych jakoś się nie ukrywał - siadał na szczycie bloku i dawał koncerty. Teraz też koncertuje, ale ukrywa się w koronach drzew. Rozśmieszył mnie w pewnym momencie, gdy zaczął przedrzeźniać Wielce Irytujący Dźwięk, jaki bardzo często rozlega się na naszym osiedlu.

     Tym dźwiękiem jest alarm, ale do dziś nie wiem, w jakim sklepie. Załącza się bez ładu bez składu, kilka razy dziennie. Najczęściej w nocy. Przenikliwy, modulowany pisk, wyrywający ze snu i psujący nerwy. Nie wiem nawet, po co jest tam zamontowany. Gdyby na przykład ktoś włamał się do tego sklepu, mógłby zupełnie nie przejmować się alarmem - nikt nie zwróciłby uwagi. Alarm wyje? No i co z tego? On wiecznie wyje! Daj pilota, bo trzeba podgłośnić telewizor.

     No i kos wczoraj zaczął naśladować dźwięk tego alarmu, ale oczywiście zrobił to z wdziękiem, wplatając temat włamywacza w dłuższą pieśń.

     Stoję więc na balkonie, szukam go wzrokiem, drapię się bezmyślnie po autorytecie, jaki wyrósł mi po dwóch miesiącach spędzonych w czterech ścianach... I nagle popłoch! Od południa przyfrunęły gołębie, gawrony, kawki, a wszystkie trzepią skrzydłami jak zwariowane. I z drzew na osiedlu też zaczynają się podrywać. Zupełnie jak podczas pokazu sztucznych ogni. To może oznaczać tylko jedno.

     Podniosłem wzrok. Był tam.

     Po niebie powoli, spokojnie, majestatycznie, zamiatając niezwykle długimi i wąskimi skrzydłami, sunął najprawdziwszy sokół. Pan i władca przestworzy!

     Nie mam stuprocentowej pewności co do gatunku. Długi ogon sugerował pustułkę, ale sokół wydawał mi się za duży na ten gatunek. Mogło to jednak być złudzenie - na niebie brakuje punktu odniesienia i ocena odległości może być błędna. Mógł być po prostu bliżej niż mi się wydawało.

     - Cześć, kolego - uśmiechnąłem się do niego. - Tylko jerzyków ani kosów mi nie tykaj!

     Nie, jego nie interesowały małe kosy, czy szybkoskrzydłe, niemożliwe do uchwycenia jerzyki. To za mizerna dla niego zwierzyna. Jego zapewne interesowały tłuste gołębie. Zwłaszcza wielkie i na pewno bardzo pożywne grzywacze, które w panice zmykały na wszystkie strony.

     I wiecie co? Pierwszy raz miałem satysfakcję z faktu, że gołębie się posrały!

     Nie zabawił długo. Przesunął się po niebie, po czym wolno i leniwie zakręcił nad pobliski lasek, znikając z mojego pola widzenia. Ale przynajmniej wiem, że jest gdzieś blisko.

     Wspominałem na tym blogu kilkakrotnie o Leśniczym. Uciąłem sobie z nim prawie godzinną pogawędkę przez telefon. Wiecie co mi powiedział? Że w miastach - tak w miastach - zaczynają się pojawiać dzikie sokoły wędrowne! Kiedyś niezwykle rzadkie, dziś ich populacja zaczyna się odbudowywać. Przyroda zaczyna się odradzać. A sokół wędrowny jest drapieżnikiem szczególnym - stoi na szczycie łańcucha pokarmowego. Nie boi się nawet znacznie większych od siebie orłów. W zasadzie nie ma wrogów. Nie zagraża mu nawet człowiek. Raz, że nic do niego nie ma, a dwa, kto dałby radę zestrzelić coś tak zwinnego?

     Na razie cieszę się z pustułek. Czekam na wędrowne.

     A każdemu napotkanemu gołębiowi powtarzam ze świadomym okrucieństwem:

     - Jeszcze cię sokół dopadnie! Obesrusie zakichany...