A kuku!

     Jestem, jestem. Bez paniki. Szczęśliwego Nowego Roku, bo zdaje się, nie miałem jeszcze okazji. I tak będzie równie wredny jak poprzedni, wiec nie ma czego żałować.

     Trochę mnie zaangażowało życie w realu i na Internet zwyczajnie zabrakło czasu. Początkowo. A potem jakoś tak zapomniałem, że istnieje świat równoległy. Tak po prostu, wyleciał mi z głowy. Zwłaszcza, że nawet, gdy z rzadka zasiadałem do komputera, wciągało mnie coś innego. Od synów Gwiazdora dostałem piękne wydanie Wiedźmina II”. Chcąc, nie chcąc, wypadało najpierw zapoznać się z pierwszą częścią tego bestsellera. Trochę czasu mi zajęło ogarnięcie tego wszystkiego. Wiecie, wśród graczy, to ja zawyżam średnią wieku o rząd wielkości, więc nie od razu łapię, o co tam chodzi i czego ten gość nie chce machać tym mieczem, jak ja bym chciał, żeby machał. Sporo wolnego czasu mi ta pozycja zjadła, aczkolwiek było to niezmiernie przyjemne marnowanie czasu. Gra nastrojem dorównuje książce. Blog znalazł się nagle daleko stąd.

     Ale wczoraj wieczorem, o zupełnie nieludzkiej godzinie, kiedy ja już mościłem sobie legowisko do wygaszania czynności życiowych organizmu, mój kolega zwrócił się do mnie z bardzo nietypową prośbą i aby ją spełnić, musiałem ruszyć cztery litery, uruchomić komputer i na chwilę wejść w blogowisko. I wiecie co? Zatęskniłem za tym miejscem. Chyba za długo mnie nie było.

     Zatem informuję Was wszystkich, a przynajmniej tych zaniepokojonych, jeśli tacy są, że jestem jeszcze żywy, w miarę zdrowy – bo w moim wieku niemanie żadnych dolegliwości jest bardzo źle odbierane przez środowisko naturalne – i absolutnie nie mam czasu na nudy. W pracy też się dzieje. Dostałem temat, który mnie wręcz ucieszył, więc pozytywna energia jest, pomimo chłodu, krakania gawronów i smogu z kominków.

     Przestałem za to śledzić wydarzenia w kraju i na świecie. Zawsze mnie tylko dołowały, a na nic nie miałem wpływu. Od razu lepiej się czuję. Telewizji prawie nie oglądam – czasem jakiś film na HBO – na Onet, czy inną WP nie wchodzę w ogóle, za to dużo czytam. Fajnie jest uwalić się z książką na tapczanie. Tylko nie ma gdzie herbaty postawić. A Koleżanka Małżonka za nic nie chce się zgodzić na PPPSS (Przyłóżkowy, Przyścienny, Przykręcany StolikSkładany), mojej własnej konstrukcji.

    - Żebymi w nocy na głowę spadł!?

     Zaraz tam, spadł… Przykręciłbym go solidnie do ściany i wyposażył w odpowiednie zabezpieczenia, mojego własnego pomysłu. Na pewno by się nagle w nocy nie otworzył. A przynajmniej w to wierzę. Bo to rzeczywiście mogłoby być bolesne. Najpierw dla niej, a potem zapewne dla mnie.

     Ona tak ma. Na składany stojak do pianina też nie chciała się zgodzić. I biedny instrument kurzy się pod łóżkiem, bo nikomu nie chce się go wyciągać. A miałem taki świetny projekt! Przykręcić je na zawiasach do ściany i jednym ruchem składać, żeby nie zabierało miejsca. A gdy wena człowieka porwie – równie łatwo rozłożyć je do poziomu. Zabezpieczenie przed oderwaniem się instrumentu od ściany w momentach forte, kiedy to pianista wali w klawisze z całej siły, wymaga jeszcze dopracowania, ale jestem optymistą.  Wciąż mam nadzieję, że kiedyś ten projekt przepchnę przez wszystkie procedury, wymagane u Koleżanki Małżonki. Kara za ożenek z urzędniczką.

     No i sami widzicie. Życie jest jak żywioł. Bywa spokojne – i wtedy da się zakotwiczyć w blogowisku na dłużej. Ale bywa również burzliwe, a przynajmniej na tyle wietrzne, że z każdego grajdołka człowieka wywieje. Nawet tej mojej czarnej stronki – jedynej, przy której nie muszę mrużyć oczu.