O poszukiwaniach

     Źle ze mną. Zgubiłem coś, czego w żaden sposób zgubić nie powinienem. Nawet wydawało mi się to niemożliwe. A jednak…

     Otóż, zginął mi ostatni wtorek.

     Jeszcze w poniedziałek było całkiem normalnie. Przyszedłem sobie do pracy, pełen zapału – bo dostałem naprawdę ciekawy temat do rozpracowania. Tak, odnalazłem na powrót radość z pracy! Bo robię teraz to, co zawsze chciałem. Wprawdzie nadal nie latam na F-16, nie maluję w oleju impresjonistycznych pejzaży, ani nie piszę powieści (przynajmniej zawodowo), ale i tak tworzę coś, czego przedtem nie było. Znowu czuję to uniesienie, jakie odczuwałem dawno temu, w innej firmie. To jest współczesny cud: nie było – Nitager pomyślał, po głowie się podrapał, cztery kawy wypił – i jest! I słowo ciałem się stało.

     Słowo brzmiało: „Zrób!”. Wypowiedział je namiestnik boski na ziemi – czyli szef. Ciało jest na razie wirtualne: model 3D na ekranie komputera. Nawet niejedno, bo dla eksperymentu stworzyłem aż trzy wersje urządzenia.

     Nie mogę Wam zdradzić, co to za urządzenie, bo obowiązuje mnie tajemnica, ale co niektórzy i tak wiedzą, że moja firma produkuje części samochodowe na pierwszy montaż. Otóż, ta część ma zostać użyta w nie byle jakim samochodzie. Nie mogę powiedzieć, w jakim, ale wciąż zerkam na drzwi, w nadziei, że pojawi się w nich Carlos Sainz, albo Lando Norris, by uścisnąć w podzięce dłoń moją spracowaną. Ale chyba chłopaki mają akurat ferie, bo coś ich nie widać.

     Dość, że poniedziałek minął mi „w miłej i przyjaznej atmosferze”.

     Następnego dnia przejrzałem sobie swoje wczorajsze dzieło i zacząłem dopracowywać pewne szczegóły. Zrobiłem też wykaz części do estymacji kosztów i właśnie chciałem wysłać plik koledze obok, kiedy ręka moja zwisła w powietrzu nad myszą. Coś mi się nie zgadzało. Jakaś czerwona diodka zapaliła mi się pod kopułą. Niestety była to ta, która sygnalizuje tzw. „inną niezgodność”.

     Mam pod czaszką różne diodki, które wstawił mi mój indywidualny konstruktor. Jedna informuje mnie o tym, że powinienem coś zjeść, inna sygnalizuje zbyt niski poziom kofeiny we krwi, jeszcze inna odpowiada za liczenie czwórkowe. Sam nie wiem, kto mi ją zamontował, ale najsprawniej idzie mi liczenie w systemie czwórkowym. Liczę do czterech, potem znowu do czterech i tak cztery razy. Za każdym razem, gdy mijam czwórkę, włącza mi się diodka i liczę zupełnie bezwiednie, bez udziału świadomości. Nigdy nie gubię się w czymś, co pracuje w takcie na cztery. Jeśli mam wykonać cztery czynności – zawsze wykonam właśnie tyle. Jeśli to inna liczba. Po pewnym czasie się gubię i muszę liczyć od początku.

     Ale mam też inną diodkę, niepowiązaną z żadnym konkretnym systemem. Ona mnie informuje, że „coś jest nie tak” – ale co to jest, muszę domyślić się sam. A to trochę trwa.

     Dłuższa chwila ciągnięcia się za nos. Znieruchomiałem, jako ten posąg filozofa, niby marmurowy Mojżesz, dłuta Michała Anioła, albo skamieniały, smoczy  awatar cesarza Martina Septima. Coś mi się nie zgadzało z liczbami. Data… Data się nie zgadza! W e-mailu jest dwudziesty dziewiąty, a przecież dzisiaj wtorek, czyli dwudziesty ósmy! Czyżby kalendarz się poprzestawiał?

     - Chłopaki – chrząknąłem niepewnie. – Dzisiaj jest wtorek, czy środa?

     - Środa! – odpowiedziało kilka głosów.

     Jaja sobie ze mnie robią. Jak nic, wkręcają mnie. Pewnie D. to wymyślił, bo on rzadko kiedy jest poważny.

     - A wtorek, to, ten, tego, kiedy był? – spytałem głupio.

     - No, a kiedy może być wtorek! – kolega spojrzał na mnie jak na idiotę. – Zwykle przed środą!

     Znów chwila milczenia, drapania się po czole i bębnienia palcami po stole.

     - Słuchajcie, a czy ja tu wczoraj byłem? – spytałem nieśmiało.

     Siedzący obok zrobił bardzo dziwną minę. Podobną zawsze ma pewien gargulec, na jednej z zabytkowych kamienic w moim mieście.

     - No przecież wczoraj wymodelowałeś nam tego (tu pada nazwa marki samochodu)! S. robi dziś obliczenia na jego podstawie.

     Zdębiałem. Byłem pewien, że zrobiłem to w poniedziałek.

     - A to nie było dzień wcześniej? – uniosłem brwi.

     - A skąd miałbyś dane? – kolega wzruszył ramionami. – Przecież K. przesłał ci je dopiero wczoraj. Jestem w kopii, to wiem.

      Przed takim argumentem musiałem ulec. Ale nadal zastanawiam się, co tak naprawdę się stało. W czasie nie przeniosłem się na pewno, bo nie było mgły. Jak wiadomo, mgła jest niezbędna do podróży w czasie. Zawsze najpierw wchodzi się w mgłę, a wychodzi z niej gdzieś w okolicach wojny stuletniej, kiedy to pewni brodaci ludzie chcą człowieka spalić na stosie za to, że ma przy sobie komórkę. Ba, nie było nawet smogu!

     - Gdzieś zginął mi ten wtorek – mruknąłem niezadowolony.

     Nie żebym żałował wtorku. Gdyby umknęła mi sobota, wtedy byłbym niepocieszony. Wtorek i tak psu na budę. Ale nie lubię, gdy taki wtorek idzie sobie gdzieś tam i nawet mnie nie zapyta, czy mu wolno. Ech, autorytet mi się kruszy…

     Na dnie serca wciąż jednak pozostaje niepokój. Bo ten wtorek może się rozmyślić i wrócić! I to niespodziewanie, na przykład w piątek. To byłoby straszne – człowiek przekonany, że to już piątuś, piątunio, piąteczek – a tu nagle bum! Wtorek!

     Na wszelki wypadek zapadłem się trochę w fotelu. Może mnie nie znajdzie. Duży nie jestem, łatwo mnie przeoczyć.