Styl jest ważny, ale...

     Zniechęciłem się już do oglądania wiadomości, a nawet do ich czytania w Internecie. Za bardzo mnie dołują. I to pomimo faktu, że gdyby się tak dobrze zastanowić, wcale nie powinny.

     Na przykład, weźmy na tapetę ostatnie decyzje personalne Umiłowanego Prezesa Pana Naszego Amen. Są wprawdzie irytujące, ale czy są naprawdę złe? A przynajmniej gorsze niż inne?

     Tak, tak wiem, to nie decyzja prezesa, tylko Sejm tak zdecydował (moment, muszę się wyśmiać…; jeszcze chwilę…; dobra, już jestem). Zakładam, że ten blog czytują ludzie dorośli.

     Mówię tu o dwu sprawach. Pierwsza, to nominacja marszałka-seniora. Wybór niepoważnego człowieka, w którego zdrowe zmysły powątpiewa mniej więcej 4/5 ludności, wliczając to również najgorętszych zwolenników Umiłowanego Prezesa Pana Naszego Amen. Chodzi o tego, który płodzi jedną teorię zamachu smoleńskiego po drugiej, wszystkie „udowodnione ponad wszelką wątpliwość”, po czym sam daną teorię obala, tworząc następną, całkowicie z nią sprzeczną. Jak takiego kogoś można traktować poważnie?

     Mówię tu także o zatwierdzonych przez prezesa Sejm kandydatach do Trybunału Konstytucyjnego. Jak wiemy, nominacje sędziowskie mają otrzymać pewien komunistyczny prokurator, wsławiony wsadzaniem za kratki przedstawicieli opozycji w czasach PRL. Przynajmniej ma wprawę… Oraz pewna posłanka o mało wyrafinowanej osobowości, na oko całkowite zaprzeczenie chrześcijańskich cnót, którymi rzekomo się kieruje. Ponoć wycofała się z polityki ze względu na stan zdrowia. Jak widać, szybko jej przeszło. Cudotwórcą zaprawdę jest Nasz Umiłowany Prezes Pan. I to jeszcze obie kandydatury ustalono wbrew prawu, które Umiłowany Prezes Pan Nasz sam sobie niedawno uchwalił.

     Cechą wspólną tych wszystkich trzech osobników jest fakt, że są niewybieralni. Żadna z tych osób nie dostała się do Sejmu. Nawet wyborcy PiS pokazali im, że nie życzą sobie, aby te osoby ich reprezentowały. Skąd więc ta zaskakująca decyzja?

     Cóż, jest to nic innego, jak prztyczek w nos opozycji, a przy okazji sporej części elektoratu partii rządzącej. Wymowa jego jest mniej więcej taka:

     „Jak zechcę, konia zrobię senatorem i co mi zrobicie, kanalie!”.

     Ma to jednak znaczenie wyłącznie symboliczne. Merytorycznego nie ma wcale.

     Bo jak się tak dobrze zastanowić, to przecież nie ma najmniejszego znaczenia, czyimi rękami wykonywana jest wola Umiłowanego Prezesa Pana Naszego Amen. W partii rządzącej i tak obowiązuje jeden, jedynie słuszny kierunek myślenia, mówienia i czynności wszelakich – ten, który stworzył lider tej partii, prezes Polski, nadprezydent, nadpremier i nadsędzia. I w jaki sposób przedstawiciele PiS będą to wdrażać – to przecież nieważne. Zrobią to tak czy tak.

     Można to wyryczeć z wykrzywioną gębą, plując sałatką i rzucając wyzwiskami, jak zwykła robić to Pawłowicz, a można i drżącym, grzecznym i cichym głosem mimozy, jak robi to Gowin. Czy efekt będzie inny? Efekt będzie dokładnie taki sam – wszyscy oni bowiem jedynie wykonują wolę Umiłowanego Prezesa Pana Naszego Amen, zgodnie z jego najskrytszymi życzeniami.

     Więc nie przejmujmy się tym aż tak bardzo – choć istotnie normalnym ludziom wydaje się, że sięgamy dna. Może po prostu prędzej się od niego odbijemy. Bo że go sięgniemy prędzej czy później – to pewne. Już teraz grzęźniemy głęboko w mule. Ale to nie przez te ostatnie decyzje. Grzęźniemy już od czterech lat, tylko nie każdy to zauważa, bo muł przesłania mu widoczność.