O korkowaniu

DNG - żeby nie było, że nie ostrzegałem. Terapii narzekaniowej ciąg dalszy.

     Przeżywam ciężki okres. Nie najlepiej się czuję. Wszystko przez brak ruchu. Zamknęli mi kiosk RUCHU i nie mam gdzie kupić papierosów…

     Dobra, żartowałem. Nie palę i szczerze nie znoszę odoru papierosów. Jestem właśnie na etapie ostentacyjnego wychodzenia do toalety po każdorazowym przywitaniu się z kolegą z pracy, który kopci jednego po drugim. Może kiedyś się domyśli, że powinien najpierw umyć ręce, choć trwa to już tak długo, że moja nadzieja gaśnie z każdym dniem. Chodzi mi tu o normalny ruch – może nie od razu sport, ale przynajmniej jego namiastkę. Dopóki mogłem chodzić do pracy pieszo, czułem się w miarę dobrze. Ale teraz, gdy Koleżanka Małżonka wróciła do pracy, ale do pełnej sprawności jeszcze nie, muszę ją co rano odwozić i przez to jadę do pracy samochodem.

     W tamtą stronę da się wytrzymać. Ruch na ulicach jest duży, ale nie jakiś tragiczny. Da się przejechać i to nawet szybciej niż rowerem. Tylko w jednym miejscu stoję trochę dłużej – ale tak to już jest, gdy w godzinach szczytu trzeba z podporządkowanej skręcić w lewo. Cyrk zaczyna się dopiero na zakładowym parkingu.

     Firma w ciągu ostatnich kilku lat przyjęła do pracy kilkaset osób. Parking, do tej pory wystarczający, stał się o wiele za mały. I nie jest to zła wola firmy – naprawdę nie ma gdzie zbudować kolejnego! Nie ma miejsca. Ludzie parkują więc tam, gdzie dadzą radę. A jak ktoś przyjedzie później niż za pięć siódma, da radę już tylko na przejazdach. Skutek – zarówno wjazd i wyjazd z parkingu są zablokowane na amen – nawet skuterkiem trudno się przecisnąć. O tym, żeby wyjechać ze środka parkingu, nie ma mowy. Trzeba czekać, aż się trochę odblokuje. I wtedy, jeśli ktoś ma małe autko i stoi w miarę blisko wyjazdu, to może, ostrożnie manewrując, ze złożonymi lusterkami i nogą na sprzęgle, opuścić szczęśliwie to Alcatraz dla zmotoryzowanych. Właściciele większych aut muszą czekać, aż właściciel samochodu przed nimi wyjedzie z parkingu. Ale on nie jedzie - tylko czeka dokładnie na to samo! Nie ma ucieczki, trzeba odsiedzieć swoje, jak kiedyś na słynnej wyspie u wybrzeży San Francisco.

     Niektórzy po prostu mieszkają daleko, ale inni sami są sobie winni. Mieszkają na tyle blisko, że mogliby przychodzić pieszo. Ale oni należą do innego gatunku – homo automobilis. Taki ktoś, nawet odnosząc talerz do kuchni, najchętniej wsiadłby w auto. To dla takich ludzi w Hamburgeryce wymyślono McDrive’y, kina z parkingiem zamiast widowni, domy pogrzebowe i kościoły, w których nie trzeba opuszczać miejsca za kierownicą, a niedługo zapewne ktoś wybuduje taki szalet, gdzie będzie się podjeżdżało do okienka, a pracownik będzie podawał kaczkę i po drugiej stronie inny będzie odbierał napełnioną. Kto wie, może zresztą zamontują tam takie przyrządy na stałe w samochodach i wtedy nawet nie będzie trzeba się zatrzymywać. Kierowca, oprócz zapięcia pasów, będzie jeszcze tylko musiał podłączyć się do samochodowego systemu wydalniczego. Zacząłem sobie nawet już taki system rozrysowywać ołówkiem na papierze, tylko nie mam pomysłu, jak zapobiegać przypadkowemu przyczepianiu się zużytego papieru do podwozia – bo chyba zgodzicie się, że zajechanie po dziewczynę, ciągnąc za sobą taką wstęgę, może popsuć cały nastrój.

     Ech, gdyby jeden z drugim ruszyli tyłki i przyszli pieszo, już dawno byliby w domu. A tak kopcą jednego papierosa za drugim, wściekają się i czekają – bo nic innego nie mogą zrobić. Są unieruchomieni.

     Cóż, ja w pracy pojawiam się wcześnie. Dzięki temu kilka razy udało mi się zaparkować na Pole Position, ale zwykle stoję w drugim rzędzie, więc czekam w miarę krótko. Wychodzę jakieś dziesięć minut po fajerancie i mogę spokojnie ruszyć na drogę. Co nie znaczy, że dalej mogę jechać. Wtedy staję w korku i w zasadzie jedyne, co mogę robić, to niecierpliwie bębnić palcami po kierownicy. To nie na moje nerwy!

     Popołudniowe godziny szczytu to są dopiero te prawdziwe, pełnowymiarowe godziny szczytu. Poranne to pikuś – ale po pracy nie ma jak przebić się przez miasto. Stoi człowiek i stoi. W takim korku widzę sens istnienia samochodu elektrycznego i gdyby było mnie na taki stać, to bym… nie kupił, bo mieszkam na czwartym piętrze i nie miałbym jak go podłączyć do prądu. Czasem człowiek powścieka się na jakiegoś idiotę, który ruszył na skrzyżowanie, choć zjechać z niego już nie miał gdzie. No i utknął. I zablokował całe skrzyżowanie na amen, we wszystkie strony. Co najmniej dwa – trzy razy w tygodniu widzę taką sytuację. Można by to wykorzystać do obstawiania zakładów, ale nie mam z kim w to zagrać. Gdybym miał kogo podwieźć, zrobiłbym to bez wahania. Ale dziwnym trafem, jedyni dwaj koledzy, którzy mieszkają blisko mnie, wychodzą z pracy o zupełnie innych godzinach.

     Radio przyciszone na maksa – też nie posłucham, bo wciąż puszczają irytujące reklamy. I podnieca się tam jeden z drugim jakimś kredytem, czy innym telewizorem za 999,99, jakby zaraz miał popuścić w spodnie. I te promocje! Superpromocje! Hiperpromocje! Megapromocje! No-ja-nie-mogę-jakie-promocje!Powiedzcie mi, czy ludzie naprawdę do tego stopnia nie potrafią liczyć, że są w stanie zadłużyć się po uszy, tylko po to, żeby przy okazji dostać jakiś badziewiarski kubek za pięć złotych, z logo firmy, o której nigdy przedtem nie słyszeli? Przez to wszystko jeszcze bardziej mi się czas dłuży.

     Odległość z domu do pracy wynosi prawie cztery kilometry. Czterdzieści minut marszu, licząc od fajerantu. A samochodem? Dwadzieścia, dwadzieścia pięć, licząc od momentu, w którym mogę wyruszyć z parkingu. Wychodzi prawie na to samo.

     Tylko ten brzuch rośnie jak zwariowany. Bo apetyt, psiakość, dopisuje…