Jak zmieniam się w starego tertyka

     Z cyklu: Terapia narzekaniowa.

     Od dziś, w ramach ostrzeżenia, będę takie posty opatrywał kodem DNG (Długie, Nudne, Głupie).

    Nigdy tak staro się nie czuję, jak w listopadzie. I wcale nie dlatego że w tym miesiącu przypadają moje urodziny i natrętnie przypominają mi o moich latach. Każdy dzień to krok na drodze do kostuchy, kiedyś tak dalekiej, że człowiek jej na horyzoncie nie dostrzegał, dziś widocznej już tak wyraźnie, że mogę jej policzyć wszystkie żebra – i to pomimo daleko posuniętego astygmatyzmu. Czuję się staro, bo sam widzę, że zamieniłem się w upierdliwego tetryka. Skoro ja to widzę, to co ma powiedzieć moje otoczenie? Dobrze, że człowiek nie potrafi czytać w cudzych myślach. Pewnie pocieszenia by w nich nie znalazł. Już raczej coś w stylu: „Niech już ta stara pierdoła idzie w ziemię i przestanie mi truć!”.

     A widzę to, bo zauważam, że coraz więcej rzeczy mnie drażni. Drażnią mnie rzeczy błahe, których dawniej w ogóle nie dostrzegałem. Drażnią mnie sprawy, które w żaden sposób mnie nie dotyczą i powinny być dla mnie zupełnie obojętne. Drażnią mnie najmniejsze przejawy ludzkiej bezmyślności, choć przecież zdają sobie sprawę, że sam przejawiam ją co najmniej równie często, nawet tego nie zauważając. Z przerażeniem stwierdziłem, że jedynie słuszny sposób załatwiania spraw, to ten, który stosuję ja. Każdy inny jest głupi, nieprzemyślany, kretyński, nieekologiczny, nieergonomiczny, powoduje otyłość,  nadciśnienie, kamienie nerkowe, szybsze zużywanie się maszyn i urządzeń oraz prowadzi do roztopienia się lodowców gdzieś tam w Skandynawii. Zatem,niejako z urzędu podlega mojej surowej, krytycznej ocenie.

     No bo co mnie może obchodzić, że Wymyślacz nigdy nie ma reklamówki?

     A obchodzi mnie jak diabli! Do tego stopnia, że ciśnienie skacze mi do granic w moim wieku już niebezpiecznych.

     Pisałem chyba kiedyś o Wymyślaczu. To taki facet, za którym w piekarni zawsze tworzy się kolejka. Każdemu rano się spieszy. Ale każdy musi czekać, aż Wymyślacz zza zaciśniętych zębów wyrecytuje swoje przydługawe i skomplikowane zamówienie, uganiając ekspedientkę po całym sklepie. I jeszcze na koniec rzuci jej na ladę stówę i biedaczka nie będzie miała jak wydać reszty.

     Był czas, gdy przestał pojawiać się w sklepie, uszczęśliwiając tym samym pozostałych klientów. Życie od razu wydało się lżejsze, ludzie życzliwsi, a pani sprzedawczyni wyraźnie ubyło w talii, a przybyło w biuście. Nie znam przyczyny jego nieobecności, ale podejrzewam, że któraś z przemiłych pań w końcu nie wytrzymała i zamiast szperać po własnej portmonetce w poszukiwaniu drobnych, odesłała gościa do najbliższego kiosku, żeby najpierw tę stówę rozmienił. Gość na bank się obraził, bo wygląda na osobnika o ego, obejmującym swoim zasięgiem co najmniej dwa powiaty. Jak takie zero, taka sprzedawczyni, którą przecież postawiono za ladą wyłącznie dla jego wygody (no, może jeszcze trochę dla wygody innych - ale tylko trochę), śmie mu zwracać uwagę!? Za moim wynikiem dedukcji przemawia fakt, że po powrocie (niestety, wrócił!) rzuca dychę, a nie stówę. Dlaczego wrócił? No cóż, nietrudno zgadnąć. Jego indywidualna małżonka, skądinąd bardzo sympatyczna znajoma Koleżanki Małżonki, „przekonała” go, w opanowany do perfekcji przez wszystkie małżonki sposób. „Wytłumaczyła” mu, że nie warto kupować starych bułek w sąsiednim sklepiku, tylko rozmienić sobie tę stówę wcześniej i jednak, pomimo wielkich wewnętrznych oporów, zakupu porannego pieczywa dokonać w piekarni, gdzie jest zawsze świeże, smaczne i nie zalatuje wędzonym dorszem.

     Tak więc, Wymyślacz powrócił i dalej gubi bułki po sklepie. Bo nigdy nie ma siatki, woreczka, czy reklamówki. Sprzedawczyni dzień w dzień musi mu to wszystko  ładować w jednorazowy woreczek, nieporęczny, w którym ledwo się te zakupy mieszczą. I mniej więcej co trzeci dzień kilka z tych bułek ląduje na posadzce, gdy tylko Wymyślacz weźmie ten worek do ręki. A mógłby prosto rozwiązać ten problem, podając pani reklamówkę, których na pewno w domu ma pełno. Ale nie! On nie będzie chodził do sklepu z reklamówką! To jest poniżej jego godności! Nie to, co zbieranie bułek z podłogi…

     I w zasadzie, co mnie to obchodzi? Dlaczego się wściekam, gdy widzę to po raz kolejny? Nie moje bułki, nie mój woreczek, nie moja sprawa. Skoro lubi bułki z piaskiem, to niech je sobie wcina.

     Ale mnie wtedy gul skacze! I sam nie wiem, dlaczego!

     Albo Uperfumowany – kolejny eksponat z galerii PZPR (Poranne Zakupy Pieczywa Razowego). Ksywę otrzymał od specyficznego zapachu, jaki z siebie wydziela. Nosi grube okulary, mruży oczy, na bank ma słaby wzrok. Może dlatego nie doczytał, że buteleczka wody po goleniu wcale nie jest do jednorazowego użytku. W dodatku używa jakiegoś niesamowicie mdłego zapachu, od którego robi mi się niedobrze. Jeśli mam nieszczęście stanąć w kolejce za nim, zawsze utrzymuję dystans, co wcale nie jest łatwo ukryć przed pozostałymi. Ale zauważyłem, że nie tylko ja, więc jestem pewien, że wyrzuty sumienia zdołam u siebie zagłuszyć, przy pomocy technik autosugestii, czy tam jogi, czy jakiegoś innego zen. Za to nauczyłem się wytrzymywać na bezdechu już prawie minutę i zastanawiam się poważnie czy nie zabrać się za nurkowanie swobodne. Mógłbym w tej dziedzinie sportu odnieść niemałe sukcesy, przynajmniej w lidze okręgowej.

     Uperfumowanego nie tylko czuć, ale i widać z daleka, bowiem, w przeciwieństwie do Wymyślacza, zawsze ma przy sobie reklamówkę, którą powiewa, niby rozwiniętą banderą. Bandera jest prawie biała. Kiedyś miała jakąś grafikę, ale dziś jest już tak pożółkła, wyblakła i sprana, że choćby dał ją do analizy do kryminalistycznego laboratorium, nie zdołano by tam odgadnąć, co owa grafika przedstawiała. Reklamówka ma co najmniej kilka lat i wcale nie zdziwiłbym się, gdyby dawnymi czasy widniał na niej napis „Społem”, „Pewex”, czy „Polski Fiat 125p”. Gość zawsze kupuje siedem grahamek i od paru lat, dzień w dzień pyta się o chleb razowy. I od tych kilku lat codziennie dostaje odpowiedź, że chleb razowy przywożony jest później. 

     Sam uwielbiam chleb razowy – zwłaszcza z tej piekarni, która jako jedna z nielicznych piecze prawdziwy żytni chleb razowy. Nie jakieś tam dmuchane bochenki, zaczerniane kawą, z domieszką ziaren (choć takie również ma w ofercie). Prawdziwy, rasowy i razowy razowiec! Przepyszny! Ale dla mnie dostępny tylko w sobotę, gdy mogę sobie pozwolić, aby do sklepu pójść później, gdy już go dowiozą. Facet nie wygląda na starszego ode mnie, więc na sklerozę nie bardzo ma jak zwalić. Ale przez tych kilka lat, mógłby się wreszcie tego nauczyć. Kiedyś nie wytrzymam, i wyryczę mu to: „Nie, do (tu bardzo brzydkie słowo) nędzy, nie ma razowego, razowy jest później, naucz się tego wreszcie i nie zawracaj pani gitary!”. Na razie jeszcze się hamuję, ze względu na sprzedawczynię. Nie chcę pani robić nieprzyjemnych scen w sklepie, bo pani ma zgrabną figurkę, dołeczki w policzkach i ślicznie się uśmiecha, więc zrozumiałe chyba, że jest pod całkowitą, całoroczną ochroną. Ale boję się, że któregoś dnia pęknę.

     Gęsi też mnie drażnią. Dwie babki, zawsze do sklepu idą razem. Przez krótki odcinek od przystanku autobusowego do drzwi sklepu, zdążą obrobić tyłki mniej więcej połowie znajomych i robią to dość głośno, choć całe osiedle jeszcze śpi. W dodatku jedna z nich kopci papierosy, co rankiem, w świeżym i rześkim powietrzu jest szczególnie nieprzyjemne. No i Gęsi przychodzą do sklepu na pogaduszki. Zamiast kupić, co trzeba i zwiewać, muszą się jeszcze podzielić ze sprzedawczynią najnowszymi nowinami. Ona uprzejmie udaje, że słucha, chociaż stara się w tym czasie obsłużyć kogoś innego. Ale to jest ranek, gdy umysł jeszcze nie rozgrzany i nie wszedł na obroty. Choć bardzo się stara, to ględzenie rozprasza ją i przeszkadza jej w pracy. Dopytuje się więc kilkakrotnie, jakie to miało być pieczywo, a bywa że i tak się pomyli.Dobrze, że nie mam morderczych myśli, bo wtedy Gęsi przerobiłbym na pasztet! Przynajmniej tę jedną, co nie wali papierochami. Drugą trzeba skremować.

     I tylko jednego jestem ciekaw. W jaki sposób to ja drażnię to całe towarzystwo? Bo że w jakiś sposób to robię nie mam wątpliwości. Chciałbym wiedzieć, jaki talent rozwijać.