O tych, których nie ma

     I znów przychodzi dzień, w którym wspominamy tych, którzy odeszli. Kiedyś nie przeżywałem tego tak mocno, jak dziś. Niby brakuje ich człowiekowi cały rok, ale w tym dniu jakoś w naturalny sposób kieruje się myśli do nich.

     Co roku tworzę sobie listę ludzi, którzy zmarli od ostatniego takiego święta. Listę ludzi, którzy w jakiś sposób byli mi bliscy, byli obecni w ważnych momentach mojego życia, lub mieli na mnie jakiś wpływ. Ostatecznie – tych, których zwyczajnie lubiłem. Nie ma tu jednego wspólnego mianownika.

5. listopada 2018 – Irena Dziedzic - dziennikarka i prezenterka telewizyjna, wieloletnia gospodyni programu „Tele Echo”, w którym przeprowadzała wywiady ze znanymi osobistościami, głównie ze świata sztuki. Gdy byłem małym chłopcem, niezmiernie podobał mi się dźwięk z czołówki tego programu.

26. listopada 2018 – Bernardo Bertolucci - włoski reżyser i scenarzysta, twórca choćby takich dzieł jak „Ostatnie tango w Paryżu”, „Ostatni cesarz”, czy mój ulubiony – „Mały Budda”.

30.listopada 2018 – George H.W. Bush – 41. Prezydent USA. Dla mnie szczególny, bo pamiętam dobrze jego wizytę w Polsce w czasie transformacji ustrojowej i po raz pierwszy ujrzałem wtedy przyjazną twarz prezydenta mocarstwa, które nieoczekiwanie przestało być wrogiem, pomimo wciąż jeszcze istniejącego Układu Warszawskiego.

18. grudnia 2018 – Kazimierz Kutz – reżyser filmowy, teatralny i telewizyjny, twórca takich obrazów jak „Perła w koronie”, „Sól ziemi czarnej”, czy „Pułkownik Kwiatkowski”. 

24. grudnia 2018 – Ryszard Marek Groński  - pisarz i satyryk, osobiście znany mi głównie z występów w kabarecie Pod Egidą. Cytat z jednego monologu stał się w mojej rodzinie kultowy („Zamiast iść do przodu, cofnęliśmy się o wiele milionów lat. Paproć jest na stołach prezydialnych,  a węgla nie ma!”).

27. grudnia 2019 – Tadeusz Pieronek, biskup katolicki. Sam fakt, że katolicki duchowny znalazł się na mojej liście, świadczy o tym, że był kimś wyjątkowym. Wprawdzie z jego organizacją religijną niewiele mnie łączy, a wiele dzieli, ale potrafię docenić klasę, umiar i wyrozumiałość dla ludzkiej natury, tak rzadko spotykane w tych kręgach.

14. stycznia 2019 – Paweł Adamowicz – polityk, prezydent Gdańska. Nie mogę powiedzieć, by był mi jakoś szczególnie bliski, ale jego tragiczna śmierć z ręki nożownika – i to w tak szczególnej chwili – wstrząsnęła mną, jak chyba każdym.

26. stycznia 2019 – Michel Legrand – francuski muzyk, kompozytor, dyrygent, a także wokalista. Dla mnie, no cóż, przyznaję, że głównie twórca i wykonawca tytułowej piosenki z kreskówki „Biały delfin Oum”, którą swego czasu nucił na podwórku każdy dzieciak. No i postać ta występowała często w czytankach do nauki języka francuskiego, przez które przyszło mi przebrnąć.

1. lutego 2019 – Clive Swift – brytyjski aktor, niezapomniany Richard Bucket (czy też Bouquet, jak starała się wymawiać to nazwisko jego filmowa żona, Hiacynta) z serialu „Co ludzie powiedzą”. Chyba na zawsze zapamiętamy go, jako tego dobrodusznego, spokojnego i ciapowatego męża swojej żony.

4. lutego 2019 – Matti Nykanen – fiński skoczek narciarski, czterokrotny zdobywca Pucharu Świata, czterokrotny mistrz olimpijski i wielokrotny mistrz świata. Swego czasu po prostu niepokonany.  Sportowcy również rzadko goszczą na mojej liście, bo nie interesuję się sportem, ale skoki kiedyś lubiłem oglądać. To przez niego przestałem – bo stały się nudne, gdy wciąż wygrywał.

7. lutego 2019 – Jan Olszewski  - prawnik, polityk, III premier RP. Obrońca w procesach politycznych działaczy antykomunistycznych – i choćby za to warto go pamiętać. Członek loży masońskiej = co przytaczam jako ciekawostkę..

10. lutego 2019 – Jan Michael Vincent – amerykański aktor filmowy, o charakterystycznych „wilczych” oczach, znany mi z takich obrazów, jak „Aleja potępienia”, „Mechanik”,  „Airwolf”, czy „Wichry wojny”. Kupił mnie rolą w westernie „Z zaciśniętymi zębami”, u boku Jamesa Coburna i Gene’a Hackmana, gdzie przekonująco zagrał przemianę z głupiego, aroganckiego dzieciaka do dojrzałego mężczyzny, doceniającego przyjaźń.

22. kwietnia 2019 – Stanisław Jędryka – reżyser teatralny i filmowy, twórca wielu filmów i seriali dla młodzieży, jak „Do przerwy 0:1”, „Wyspa złoczyńców”, „stawiam na Tolka Banana”, czy pogodny i ciepły serial, który lubi oglądać do dziś: „Podróż za jeden uśmiech”.

23. kwietnia 2019 – Jan – wielki książę Luksemburga. Zapewne dziwi Was jego obecność na mojej liście, ale z tą postacią wiąże się pewne wydarzenie osobiste. Otóż, przez pewien czas, wysłany przez firmę, mieszkałem w Wielkim Księstwie i oczywiście zaprosiłem do siebie Koleżankę Małżonkę, żeby potowarzyszyła mi choć przez krótki czas. Podczas zwiedzania starego miasta, Koleżanka Małżonka żartowała, że się stąd nie ruszy, dopóki nie zobaczy księcia. I co powiecie? Za chwilę rozległy się syreny dwóch motocykli, wiodących po wąskich uliczkach czarnego Rolls-Royce’a, w którym siedział sam Wielki Książę Jan, w towarzystwie pewnego nieznanego mi generała. A my staliśmy akurat przed przejściem dla pieszych. Twarz księcia przesunęła się majestatycznie przed naszymi oczami, nie dalej niż metr od nas. Tyle, że za szybą…

23. kwietnia 2019 – Tadeusz Pluciński – aktor filmowy i teatralny, którego mojemu pokoleniu przedstawiać nie trzeba. Mistrz drugiego planu, bowiem rzadko grywał role główne. Niezapomniany inżynier Antoni Palluth z „Tajemnicy Enigmy”, czy dyrektor elektrociepłowni z „Alternatywy 4”, który decydował którą dzielnicę w tym tygodniu odłączyć – rola tak niewielka, a tak znacząca.

20. maja 2019 – Niki Lauda – austriacki kierowca wyścigowy Formuły 1, mistrz świata, znany jednak nie z tego, że pokonał innych, ale z tego, że pokonał samego siebie, zwycięsko wracając do wyścigów po strasznym wypadku, jakiemu uległ na torze. Wielka postać i legenda świata F1.

26. czerwca 2019 – Max Wright – amerykański aktor filmowy i telewizyjny. Niezapomniany Willy Tanner z przezabawnego serialu „ALF”.

19. lipca 2019 – Rutger Hauer – holenderski aktor filmowy o charakterystycznym, zimnym spojrzeniu, zapewne dlatego właśnie grywający głównie czarne charaktery. Znany z takich filmów jak „Nocny jastrząb”, „Łowca androidów”, „Ucieczka z Sobiboru”, czy „Złowroga głębia”, w którym wcielił się w kapitana radzieckiego okrętu podwodnego, walczącego z poważną awarią u wybrzeży USA.

27. września 2019 – Magdalena School – aktorka dziecięca, znana z wielu filmów i seriali. Niezapomniana Beatka z „Rodziny Leśniewskich”, Ewka z „Kłusownika”, czy Gosia z „Przygrywki”. Kiedyś najpopularniejsza chyba dziewczynka na planie filmowym, wszechstronna, grywająca role zarówno w filmach dla młodzieży,jak i w poważnych produkcjach.

28. września 2019 – Jan Kobuszewski – aktor teatralny i filmowy, komik, niezapomniany pan Janek z „Kabaretu Olgi Lipińskiej”, dziadek Jacek z „Rodziny Poszepszyńskich”, czy detektyw Mańkowski z „Hallo Szpicbródka”. Dla mnie przezabawny opowiadacz „Bajki dla dorosłych”. Miał w sobie to „coś”, co sprawiało, że nic nie musiał mówić – wystarczyło jego wyjście na scenę, by człowiek zaczął się śmiać.

1. października 2019 – Karel Gott – czeski piosenkarz, zwany „czeskim Frankiem Sinatrą”. Nasi południowi sąsiedzi mieli bowiem ciekawy zwyczaj. Zamiast zapraszać do siebie gwiazdy światowego formatu, za ciężkie pieniądze w twardej walucie, tworzyli własne kopie, śpiewające po czesku.

11. października 2019 – Aleksjej Leonow – lotnik, kosmonauta, pierwszy człowiek w historii, który wyszedł w otwartą przestrzeń kosmiczną, a także uczestnik programu Sojuz-Apollo. Kiedyś, w jednym z programów popularno-naukowych opowiadał o magii, jakim jest widok Ziemi z orbity, który według niego, z każdego człowieka uczyni gorącego orędownika rozbrojenia.

14. października 2019 – Bohdan Butenko – grafik, autor komiksów, które bawiły mnie w dzieciństwie. Twórca postaci Kwapiszona, Gapiszona, a także Gucia i Cezara. Miałem cały cykl o Kwapiszonie, z wyjątkiem II części „Ucieczka Kwapiszona”, której nigdzie nie udało mi się kupić. Rysownik ten był też popularnym ilustratorem książek dla dzieci i młodzieży, a wszystkie swoje rysunki żartobliwie podpisywał „Butenko pinxit”.

     Powyższa lista nie nastraja optymistycznie. Jest dowodem, że wszystko, co niegdyś było mi bliskie, powoli odchodzi. Oddala się coraz bardziej i bardziej, aż przyjdzie czas, w którym i ja będę musiał wyruszyć w tę podróż. Podróż donikąd. Oby jeszcze nie teraz – tyle jeszcze książek do przeczytania przede mną!

     Wiecie, najbardziej nie chciałbym umierać w połowie książki. To musi być straszne – nigdy nie dowiedzieć się, jak to się skończyło.