O grzybach

     No i klops. Koleżanka Małżonka, transportując siebie samą do wyjęcia szwów, miała nadzieję, że niedługo po tym stanie na nogi i będzie mogła funkcjonować w miarę normalnie. Okazało się jednak inaczej – czeka ją jeszcze co najmniej miesiąc unieruchomienia i uwięzienia w mieszkaniu. Najbardziej żałuje, że nie może sobie pojechać na grzyby, bo bardzo lubi je zbierać.

     - W zeszłym roku nie było z nimi najlepiej – westchnęła. – Przydałyby się na święta. Może pojedziecie?

     Moje próby przekonania jej, że w Skyrim zebrałem właśnie całą kupę grzybów, tylko ją rozdrażniły. Fakt, tamtejszych grzybów używa się wyłącznie do alchemii. Ciekawe gatunki: pęcherzyca, biały kapelusz, gnilec Namiry, stolec chochlika, krwawiąca korona… Szkoda, że nie ma ich w naszych lasach. Z pęcherzycy i błękitnego górskiego kwiatu można umieszać miksturę, zaleczającą rany. Gdybym podał taką Koleżance Małżonce, w mig stanęłaby na nogi. Ewentualnie można jeszcze użyć oka tygrysa szablozębnego…

     Przyznaję, że podrażniłem ją celowo. Wykorzystałem fakt, że jest unieruchomiona i niczym mi nie zagraża, zupełnie jak dzikie zwierzę w klatce. To moja zemsta za to, że tak dobrze gotuje i przez nią nie mogę się pozbyć brzucha. Ale sam poczułem ochotę na grzybobranie. Zabrałem więc synów i pojechaliśmy do lasu. Niedaleko. Nie można było za daleko, bo niedługo miało zrobić się ciemno.

     Muszę tu nadmienić, w okolicach mojego miasta nie ma zbyt wielu lasów. W zasadzie są tylko w jednym kierunku, więc wszyscy grzybiarze jeżdżą w te same miejsca. Rejon jest dość gęsto zaludniony, więc pustek w lesie się nie spodziewałem. Ale nigdy nie przypuszczałem, że w lesie nie będę miał gdzie zaparkować. Samochód na samochodzie, grzybiarz na grzybiarzu. Ruch jak w mieście, w godzinach szczytu. Udało nam się znaleźć tylko trzy grzyby, bo reszta wymieciona.

     - Tu łatwiej znaleźć grzybiarza, niż grzyb – westchnął Starszy.

     - To może przerzucimy się na grzybiarzy? – zaproponował Młodszy.

     - A jak chcesz ich zbierać?

     - No, normalnie, końcóweczkę ucinasz…

     Pokręciłem głową.

     - Jedziemy gdzie indziej, póki jasno – zadecydowałem. – Skoczymy w Zagajnik. Tam chyba tyle ludzi nie będzie.

     Ku naszemu zaskoczeniu, pod Zagajnikiem nie znaleźliśmy żadnego samochodu. Sto metrów przed – jak na parkingu przed hipermarketem w handlową niedzielę. Sto metrów za – pobocze obstawione jak na granicy polsko-ukraińskiej. A przy Zagajniku pusto.

     - Jakaś zaraza tu panuje? – spytałem zdziwiony.

     - Albo leśniczy wszystkich przegnał – dodał Starszy.

     - Albo pojawiły się tu wilki – postraszył Młodszy i pokazał pazury.

     Przemilczałem fakt, że wilki to psy, a nie koty i używają zębów, a nie pazurów. Ale przyznam, że zrobiło mi się nieswojo. Przypomniałem sobie rozmowę z Leśniczym. I przypomniałem sobie coś jeszcze – w zeszłym roku znalazłem w tym miejscu coś bardzo niepokojącego. Zrobiłem nawet zdjęcie. To noga sarny. Odgryziona! Przez kogo? Przecież nie przez grzybiarza…

     

     - Trzymajmy się razem – zaproponowałem. – Blisko siebie. Szkoda, że nie mamy zapalniczki…

     Zanurzyliśmy się w leśną gęstwinę. Coraz dalej i dalej. I znów tylko kilka grzybków. Czyżbyśmy mieli wrócić na tarczy? Uparcie parliśmy przed siebie, przeciskając się między gałęziami i co chwilę wytrząsając igły zza kołnierzy. Wilki, nie wilki, grzybów nazbierać trzeba! I w pewnym momencie…

     - Ojej! – jęknąłem.

     Zgadnijcie co ujrzałem!

     Nie, nie wilka. Nawet nie psa. Ba, nawet żuczka tam nie było! Znalazłem żyłę złota! Ziemia w tym miejscu wyglądała, jakby dostała opryszczki – kapelusik przy kapelusiku. Same podgrzybki, nieduże, zdrowe, najlepsze. Nabawiłem się bólu w krzyżu, bo nie miałem się kiedy wyprostować. Zbierałem te grzyby, jak truskawki na polu – jedna przy drugiej. W kwadrans zapełniliśmy nasze wiaderka po czubki.

     - Jakie ładne – cieszyłem się. – Zdrowe, nierobaczywe i same nieduże, twarde. Będzie pyszny obiad!

     Czyż może być coś lepszego niż grzybowy gulasz z ziemniakami puree? Nie wiem, jak to się nazywa, w każdym razie wygląda to jak gulasz, tyle że zamiast mięsa są w nim grzyby. Oszczędnie z przyprawami, tylko odrobina soli, cebulka i pietruszka. I śmietana do zabielenia. Nic więcej nie potrzeba – tylko ten sos, pełen pokrojonych grzybów i puree z pyrów. Nie z kartofli, tylko z pyrów! Tak, z pyrów! Nie pyr, tylko pyrów! Tak mówią prawdziwi Wielkopolanie.

     No cóż, może być coś lepszego, oczywiście że może. Kapelusz czubajki kani, usmażony w panierce – to jedyna potrawa lepsza od tego gulaszu. Ale żadnej sowy – tak tu nazywamy ten grzyb – nie udało mi się znaleźć. Przez cały sezon.

     Obiad rzeczywiście był pyszny. I ja znów nie mogłem się dopiąć. Co ja za to mogę, że to takie dobre? Chyba poddam się operacji zmniejszenia żołądka. Chociaż, jak znam siebie, ten zmniejszony szybko rozepchnę do normalnych rozmiarów.