Nowe szaty cesarza

     No, dobra, jestem z powrotem. Krócej trwało niż myślałem. Ba, nie miałem pojęcia, że dziś takie rzeczy można załatwić tak szybko. Młody znalazł mi w sieci jakiś używany, po-leasingowy, na raty, a Koleżanka Małżonka, widząc moją rozpacz, zgodziła się. Dobra z niej kobieta…

     No, dobra, tak naprawdę wkurzało ją, że siedzę przed telewizorem z pilotem w ręce i godzinami przeskakuję z programu na program, szukając czegoś, co da się obejrzeć bez nabawienia się wrzodów na żołądku. Diagnoza była tylko jedna: trzeba temu staremu dziadowi kupić komputer, bo inaczej ona tu oczopląsów dostanie. No i ten dziadyga nigdy nie włączy jej żadnego kretyńskiego kryminału, które ona tak uwielbia. Wiecie, chodzi mi o te, w których najpierw dwoje ludzi „kłóci się”, z trudem wstrzymując uśmiechy, potem jedno drugie uderza gałką do ciasta, pilnując dokładnie, żeby nie zrobić jej krzywdy, a ta pada na podłogę, równie delikatnie, żeby się nie uderzyć. Potem on łapie się za głowę, jak dziecko w przedszkolu i woła „Ojejojej, jak-to-się-mogło-stać, nojaknojak, ach ach, straszne!”.

     A potem siedzi na krześle i wygłasza do kamery:

     - No, byłem zdenerwowany! Naprawdę nie chciałem jej uderzyć!

     A pod nim pojawia się napis:

     „Bartek (lat 34). Był zdenerwowany”.

     Dla pewności lektor powtarza:

     - Bartek mówi, że był zdenerwowany i że wcale nie chciał uderzyć Iwony.

     Przy czym mówi to dokładnie takim samym tonem i z identyczną modulacją, jak przed chwilą wygłaszał zdanie: „Bartek i Iwona są małżeństwem od dwóch lat”. Czy te komentarze wygłasza jakiś program komputerowy?

     Nie, no tego się nie da słuchać! Myślałem, że nic gorszego niż W-11, w którym przyczyną śmierci ZAWSZE było "pęknięcie podstawy czaszki, na skutek uderzenia tępym narzędziem", już się nakręcić nie da. Ale, jak zwykle, nie doceniłem zdolności telewizyjnych producentów. Poszliby do przedszkola i obejrzeli jakieś jasełka, czy Czerwonego Kapturka – te dzieciaki pokazałyby im, jak należy grać NATURALNIE I PRZEKONUJĄCO.

     I wiecie co? To wszystko jest jeszcze kilkakrotnie przerywane reklamami! I top zawsze wtedy, gdy ten najważniejszy wchodzi do pokoju i mówi "Mam wyniki analizy".

     To nie na moje nerwy.

     Więc pstrykam tym pilotem i pstrykam, w poszukiwaniu czegoś normalnego. To jest niemożliwe, żeby w tylu programach niczego nie znaleźć!

     A jednak…

     Pstrykanie z kolei jest nie na nerwy Koleżanki Małżonki, po operacji chwilowo przykutej do łóżka. Podjęła więc dramatyczną decyzję – kupić komputer, bo oszaleje!

     Szybkość transakcji zadziwiła mnie, jak większość spraw we współczesnym, zinformatyzowanym świecie. Nawet kredyt ratalny w pół godziny załatwili po światłowodach. Nie było żadnego odwiedzania banku, uśmiechania się do pani w okienku i miętolenia czapki w rękach. Ech, nowoczesność! Oczywiście, nie ja to załatwiałem. To dla mnie o wiele za nowe.

     Kurier przybył na trzeci dzień, kiedy akurat byłem w pracy. Młody zakręcił się wokół nowej skrzynki z krasnoludkami, popodłączał, uruchomił, zainstalował co trzeba. Przy okazji, zrobił mi paskudny kawał, ustawiając mi tapetę z portretem pewnego lokaja, zamieszkującego jeden z centralnych budynków w stolicy. Ale do toalety zdążyłem.

     Tak więc siedzę sobie przed nowym nie-nowym komputerem, dziwiąc się, że może on działać tak szybko. W starym nawet Saper się zacinał…

     Już sobie zainstalowałem Skyrim, Obliviona, Age of Empire i Bonda. Nowszych gierek nie próbowałem, bo wiem, że i tak ich nie ogarnę. Teraz będę próbował odzyskać dane ze starego dysku. Mam nadzieję, że się da.

     Ale najważniejsze, że znów mogę pisać!

     I, psiakość, nie mam o czym…